Σχολική βία

Αγαπητέ φίλε Σταύρο, πάντα ευαίσθητος στα κοινωνικά θέματα – προβλήματα, δεν θα μπορούσες να μην αναφερθείς και στην σχολική βία με τον βαθμό και την ένταση που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια! Και στον δικό μας καιρό [γενιά του 1960] συνέβαινε και μάλιστα σε πιο άγρια μορφή και έκταση. Εσύ, πολύ αγαπητέ φίλε μου Σταύρο, περνούσες τότε τον δικό σου παιδικό Γολγοθά [πεντάρφανος σε δημόσια ιδρύματα] καθώς κι όλοι οι άλλοι εμείς κατερειπωμένοι από τη λαίλαπα της φασιστικής Γερμανικής Κατοχής και του αδικαιολόγητου Εμφύλιου Πολέμου που σάρωσε όλη τη Βόρεια Ελλάδα και Ήπειρο.
-Πώς να μην υπάρχουν σήμερα τέτοια φαινόμενα βίας, αγαπητέ Σταύρο; Οι λόγοι είναι τόσο πολλοί που δεν φτάνει ένας μεγάλος τόμος. Πριν δύο-τρία χρόνια, χάρη στη γενναιόδωρη κι ανεκτική συμπεριφορά των “ΧΑΝΙΩΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ”, δημοσιεύτηκε κάποια εργασία μου για τη σχολική βία, μιάμισης σελίδας της Εφημερίδος μας!! Εν κατακλείδι, μόνο, θα επαναλάβω ότι τόσο οι δράστες – χρήστες της βίας, όσο κι αυτοί που ιφίστανται την κάθε μορφή βίας, ΕΙΝΑΙ ΘΥΜΑΤΑ αμφότεροι της σύγχρονης κοινωνικής πολυπλοκότητας κι έχουν στερηθεί [για τους γνωστούς λόγους] της σωστής και πλήρους ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗΣ και προς τα μέσα και προς τα έξω: εκπλήττομαι δυσάρεστα για την ευρεία κοινωνική άγνοια μας κι έχουμε μάθει να τα ρίχνομε ΟΛΑ [την ευθύνη εννοώ] στα δεκανίκια του “ΚΡΑΤΟΥΣ” και, σίγουρα, στους εκπαιδευτικούς μας! Κι άλλη μία μόνο κουβέντα και σταματώ: Τα σημερινά παιδιά μας -λυπάμαι αλλά οφείλω να το αναφέρω- για πολλούς και διάφορους λόγους της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας, δεν έχουν ΨΥΧΗ [συναίσθημα – ηθική] και πασχίζουν απεγνωσμένα -χωρίς εφόδια εν πολλοίς- να σταθούν όρθια σ’ αυτήν την ερημία της εποχής κι άκρως ευάλωτα στις κοινωνικές προκλήσεις και τα παντοία προβλήματα.
Στην εποχή μας φίλε Σταύρο [είμαστε σχεδόν συνομήλικοι], περί τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και την πιο κρίσιμη δεκαετία του 1950 [Δημοτικό και Γυμνάσιο], τότε να έβλεπε ο σημερινός κόσμος τη συστηματική βία στο Δημοτικό, αλλά ιδιαίτερα στα Γυμνάσια: είναι κοινωνιολογικά γνωστή η κατάσταση της ερειπωμένης πατρίδας μας. ΩΣΤΟΣΟ, τότε υπήρχαν τα δυνατά κι ΕΥΓΕΝΙΚΑ παιδιά [βουνίσια και καμπίσια] και σε κάθε εκδήλωση σχολικής βίας επενέβαιναν με θάρρος και φυσική δύναμη και οι δράστες [τζάμπα μάγκες του Γυμνασίου] δεν τολμούσαν ούτε να σκεφθούν επανάληψη της πράξης τους. Προσωπικώς, δεν νομίζω πως σήμερα υπάρχει σε τέτοια βαθμό school bulling, ώστε να ανησυχούμε. Και κάθε τσακωμός νεανικός, ακόμη και ξυλοδαρμός δεν σημαίνει και κάποια μορφή βίας. Τονίζω, ότι οι ανωτέρω απόψεις μου είναι ΕΜΠΕΙΡΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ σε συνάρτηση με τις επιστημονικές γνώσεις της Νομικής – Εγκληματολογίας, της Κοινωνιολογίας και της Θετικής Ψυχολογίας.
– Όμως, φίλε Σταύρο, έκανα το μικρό σχόλιό μου, ενώ ο σκοπός και η επιθυμία μου είναι να διαβάσουμε και τα σχόλια των νέων επιστημόνων μας [εμείς φάγαμε πια τα καρβέλια μας], δηλ. των νέων κοινωνιολόγων, ψυχολόγων κι εκπαιδευτικών πάνω στα ζητήματα αυτά της σχολικής βίας. Όλα τα νέα παιδιά, το γνωρίζω, έχουν άριστες γνώσεις και, συνακόλουθα, με χαρά θα διαβάσουμε και τις δικές τους επιστημονικές απόψεις. Να γράφουν και να εκφράζουν άφοβα τις θέσεις και τις κοινωνικές τους απόψεις – ερμηνείες, διότι η “φουρνιά” των νέων επιστημόνων, θαρρώ, έχει επίκαιρες κι άριστες απόψεις πάνω στα τρέχοντα ζητήματα της κοινωνικής πραγματικότητας και, πάντα, είμαστε κοντά και μαζί τους. ΜΟΛΑΤΑΥΤΑ, ήθελα πολύ, το θέλουμε όλοι μας, να έχουμε τα σχόλια και των νέων επιστημόνων μας όλων των Κοινωνικών Επιστημών. Τα βιώματα [Εμπειρικές γνώσεις] έρχονται “ολίγον κατ’ ολίγον” και με τον καιρό. Συγγνώμη για το μεγαλούτσικο του σχολίου μου, αλλά, δεν προλάβαμε, ωστόσο, να καλύψουμε έστω στοιχειωδώς αυτό το σημαντικό σημερινό κοινωνικό πρόβλημα της σχολικής βίας. Με εξαιρετική φιλική αγάπη κι εκτίμηση Γ. Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος ΧΑΝΙΑ.