ΥΠΑΡΧΕΙ ένα αξίωμα που λέει πως «το σχολείο δεν αλλάζει αλλάζοντας το σχολείο»! Όσο παράδοξα κι αν ακούγεται αυτό, η αλήθεια είναι ότι μόνο αλλάζοντας την κοινωνία μπορείς να αλλάξεις και το σχολείο.
ΒΕΒΑΙΑ, υπάρχουν και πολλοί σπουδαίοι φωτισμένοι δάσκαλοι. Που εργαζόμενοι αθόρυβα και διδάσκοντας και πράττοντας, εκ του περισσεύματος της καρδιάς τους, προσφέρουν και την ψυχή τους στα παιδιά. Είναι πολλοί αυτοί που μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας πλάθουν τις νέες γενιές. Το έργο τους αντανακλάται, τόσο στις επιτυχίες των μαθητών τους -κι εδώ στα Χανιά- όσο και στην εκτίμηση που απολαμβάνουν από την κοινωνία.
Είναι αυτοί οι πρωτοπόροι, που μακριά από κομματικά τερτίπια, αλλάζουν “ανεπαισθήτως” τις ψυχές των μαθητών τους δείχνοντάς τους τέτοιους δρόμους, ώστε η αλλαγή (πέστε την “επανάσταση”) έρχεται πρώτα στο οικογενειακό περιβάλλον, έπειτα στον περίγυρο χώρο κι αργότερα στην κοινωνία. Μόνο έτσι αλλάζουν τα σχολεία και όχι με «γαβρόγλειους» ή άλλους πειραματισμούς.
ΚΑΙ επειδή, κάθε φορά που έχουμε μια εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση», η φιλοδοξία του εκάστοτε υπουργού, εκτός από τον βαρύ λαϊκισμό του προγράμματός του, είναι να αλλάξει και την κοινωνία, τον πληροφορούμε πως μια Παιδεία αλλάζει μόνο όταν η πολιτεία δίνει έμπρακτα σημασία στο έργο του σχολείου και την αξιοπρέπεια του δασκάλου.
Κάθε φιλόδοξη μεταρρύθμιση, αν δεν συζητηθεί και υιοθετηθεί από την εκπαιδευτική κοινότητα η οποία καλείται να την εφαρμόσει, μάλλον προέρχεται εκ του πονηρού (διάβαζε, ιδεοληψίες).
ΕΤΣΙ, αν τελικός στόχος του εκάστοτε Υπουργείου Παιδείας είναι, η μέσω του σχολείου, μόνιμη «αναπαραγωγή» της κυρίαρχης τάξης με την επικρατούσα κάθε φορά ιδεολογία, τότε, δυστυχώς, στην Παιδεία “κτίζουμε” εσαεί “πύργους στην άμμο”.
