Σχολείο των… συν!

Σήμερα, στην εποχή της κρίσης των θεσμών και των αξιών, των ισοπεδώσεων του τύπου: δεν αλλάζει τίποτα, Ελλάδα είμαστε, όλοι το ίδιο είναι, δεν υπάρχει σωτηρία κ.λπ., κ.λπ., θέλουμε να αντιστεκόμαστε, να ανατρέπουμε, να τολμούμε! Να αλλάζουμε αυτές τις παγιωμένες αντιλήψεις και να βλέπουμε μπροστά, με στόχους και όνειρα..! Πώς θα αλλάξει κάτι, αν είμαστε καλυμμένοι κάτω από τον μανδύα ότι τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν αλλάζει; Είναι ένα βολικό άλλοθι για να μην κάνουμε τίποτα, καμιά προσπάθεια, αλλά να αφήνουμε τα πράγματα να κυλούν στο πέρασμα του χρόνου και απλά όλοι μας να είμαστε παθητικοί δέκτες και θεατές! Μια μικρογραφία της κοινωνίας είναι και τα σημερινά Σχολεία, σχολεία, όπου οι μαθητές προσλαμβάνουν τις όποιες γνώσεις και δεξιότητες με τα μέσα που διαθέτουν και τους άξιους αλλά μη επιμορφωμένους εκπαιδευτικούς! Οι εγκέφαλοι των μαθητών, ωστόσο, δεν είναι δοχεία για να τα γεμίσεις γνώσεις, αλλά… σπίρτα για τα ανάψεις! Με άλλα λόγια οι μαθητές δεν θέλουν άλλες πληροφορίες και στείρες μ γνώσεις με προσανατολισμό τον πίνακα μαρκαδόρου και την έδρα του δασκάλου, αλλά ζητούν ερεθίσματα από τον εκπαιδευτικό για να ανακαλύψουν μόνοι τους τη γνώση, καθοδήγηση για να βρουν μόνοι τους λύσεις σε μια προβληματική κατάσταση, παρακίνηση για να βάλουν μικρούς και μεγάλους στόχους! Ολα αυτά σ’ ένα πλαίσιο καλλιέργειας της ομαδικότητας, της έκφρασης και της προσπάθειας και σε ένα κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης και κατανόησης!
Ενα σχολείο, φιλικό για τους μαθητές είναι εκείνο που εκτός από τη γνώση που μπορεί να προσφέρει στους μαθητές, μπορεί να διαθέτει το ανάλογο «κλίμα», όπου μέσα σ’ αυτό ακόμα καλλιεργούνται τα συν-αισθήματα, η συν-εργασία, η συν-απόφαση, η συν-αντίληψη, η συν -μετοχή, η συν-βίωση, η συν-λογικότητα η συν-απόφαση κ.ά. Χωρίς τα παραπάνω το Σχολείο γίνεται χώρος αδιάφορος, βαρετός και πολλές φορές εχθρικός για τους μαθητές! Ιδιαίτερα, δε όσο ανεβαίνουν βαθμίδες!
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, «μπάζει» από παντού, όπως, για παράδειγμα το πρόγραμμα Σπουδών που στερείται νέων, σύγχρονων διδακτικών αντικειμένων, όπως, τα βιβλία που δεν διαθέτουν μια νέα, πιο υποψιασμένη ματιά του 21ου αιώνα, όπως η εκπαίδευση πολλών ταχυτήτων!
Ταυτόχρονα και χωρίς ένα έγκυρο σύστημα αξιολόγησης όπου θα αξιολογείται ο εκπαιδευτικός και το έργο του με βάση τον ψυχοπνευματικό του κόσμο, το κοινωνικό του προφίλ και την προσωπικότητά του!