ΣΔΕ Χανίων, το σχολείο της καρδιάς μας

Πόσο δύσκολη, αν όχι ανέφικτη, φαντάζει για έναν ενήλικα η απόφαση να επιστρέψει στα θρανία προκειμένου να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές του σπουδές; Ποια αρνητικά συναισθήματα τον αποτρέπουν και ποια κίνητρα τον παρακινούν να το τολμήσει; Και πώς να συνδυάσει κανείς εργασία και προσωπική ζωή με το σχολείο; Αξίζει τελικά τόση πίεση όταν ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός;
Στα παραπάνω ερωτήματα απαντούν με τρόπο πηγαίο και εξομολογητικό τρεις εκπαιδευόμενοι/ες του Β΄κύκλου και σύντομα απόφοιτοι/ες της έδρας του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Χανίων, αποτιμώντας τη διετή εμπειρία τους. Η Μεταξωτή Αθητάκη, πολύτεκνη μητέρα και εργαζόμενη, σε τακτική βάση διένυε την απόσταση Ανώπολη Σφακίων-Χανιά όχι για να μη χρεωθεί απουσία αλλά για να μη χάσει μάθημα:
Μπορεί να έφτασε φθινόπωρο κι μαζί με τα φύλλα να πέφτουν και οι πρώτες βροχές κι εσύ να σκέφτεσαι πως πρέπει να πας. Μπορεί να έφτασε ο χειμώνας και να πέφτει το χαλάζι σαν αμύγδαλα πάνω στο τζάμι κι εσύ να τα χρειάζεσαι απ΄ το φόβο σου. Μπορεί στον γυρισμό να κάνεις και λίγο πατινάζ και να σκέφτεσαι εδώ θα με φάνε οι λύκοι. Μπορεί όταν περνάς το τούνελ να βλέπεις απέναντί σου αστραπές και να ξέρεις ότι όπου να ΄ναι θα τις δεις κι από πάνω σου, δεν το βάζεις όμως κάτω. Μπορεί επιτέλους να έφτασες και η βροχή να πέφτει με το σταμνί, αλλά δε σε πειράζει. Βγάζεις γρήγορα γρήγορα τις τσάντες από το αυτοκίνητο, ανεβαίνεις τα σκαλιά και μπαίνεις επιτέλους σπίτι. Εκεί σε περιμένουν στη σειρά σαν αγαλματάκια. Η χαρά είναι απερίγραπτη, τρέχουν όλα να κουρνιάσουν στην αγκαλιά σου χωρίς να πειράζει που είσαι μούσκεμα κι αμέσως αρχίζουν οι ερωτήσεις, το ένα μου έφερες γλυκά, το άλλο αρχίζει το κλάμα για το παιχνίδι που δεν του πήρες. Ξαφνικά σκέφτεσαι πόσο πολύ νύσταζες και με τόση φασαρία ξύπνησες για τα καλά. Όταν τελικά αποκοιμηθούν και τα κοιτάς στο κρεβάτι τους, αναρωτιέσαι: Αξίζει τελικά όλο αυτό;
Φυσικά και αξίζει! Μπορεί οι ώρες να φαίνονταν ατελείωτες στο δρόμο, μπορεί να τρόμαζες με την ομίχλη, μπορεί και κάποιες φορές να σε πήρε ο ύπνος, είναι πολλά τα ΄΄μπορεί΄΄ αλλά μόλις περνάς την πόρτα του ΣΔΕ Χανίων είναι σαν να μπαίνεις στο δεύτερο σπίτι σου. Βλέπεις τους καθηγητές σαν γονιούς που σε περιμένουν έχοντας το τραπέζι στρωμένο. Τους συμμαθητές σου σαν τα αδέρφια σου, μόλις μπεις στην τάξη είναι έτοιμοι να σου γλυκομιλήσουν, να σε βοηθήσουν στα μαθήματα, να σε κεράσουν όχι μόνο γλυκά και τσίχλα, μολύβι ή σβήστρα αλλά και κρέμα για τα χέρια που βάζουν εκείνη τη στιγμή για να ανακουφιστούν από τους πόνους της πρωινής δουλειάς.
Και ναι, είμαι πολύ περήφανη όχι μόνο για τις γνώσεις που έμαθα στη γλώσσα, τα μαθηματικά τα αγγλικά, τους υπολογιστές και στα άλλα μαθήματα. Είμαι περήφανη και για τους ανθρώπους που γνώρισα, καθηγητές και μαθητές. Στο ΣΔΕ πέρασα δυο χρόνια από τα πιο αγχωτικά αλλά και τα πιο όμορφα της ζωής μου.
Τελικά δεν πρέπει ποτέ να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να μην τα καταφέρουμε, πρέπει να σκεφτόμαστε ότι αξίζει να προσπαθήσουμε.

Ο Κώστας Σχολινάκης ξεκίνησε τη φοίτησή του στο ΣΔΕ πριν τέσσερα χρόνια, ολοκληρώνοντας τον Α΄ κύκλο διέκοψε και τη φετινή σχολική χρονιά επέστρεψε αποφασισμένος να αποκτήσει το απολυτήριο του Γυμνασίου:

Ξεκινώντας το σχολείο λίγο πριν τα 40 και πλέον στα 42 πού είμαι τώρα κατάλαβα ότι το ΣΔΕ δεν είναι ένα σχολείο μόνο για να μάθεις γράμματα, είναι ένα σχολείο που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο στην κοινωνία, στους διπλανούς σου, στους φίλους σου, στους συγγενείς σου, στη σχέση σου, στα παιδιά και στη γυναίκα σου, στους ανθρώπους που συναναστρέφεσαι καθημερινά. Σίγουρα έμαθα να κάνω σχέσεις πιο ουσιαστικές. Γνώρισα ανθρώπους ξεχωριστούς, έκανα καινούργιες παρέες διαφόρων ηλικιών που ούτε μου περνούσε από το μυαλό ότι μπορεί να πιούμε μαζί ένα κρασί ή έναν καφέ και να πούμε τα προβλήματα που μας απασχολούν στην καθημερινότητά μας. Γνώρισα καθηγητές που μας έμαθαν να διαβάζουμε, πώς να μιλάμε καλύτερα, πώς να βγάζουμε από μέσα μας αυτό που δεν μπορούσαμε να πούμε με λόγια.

Θα μπορούσα να γράφω πολλή ώρα, πιστέψτε με, γιατί η εμπειρία αυτή έχει χαραχτεί στην καρδιά και το μυαλό μου. Τώρα που φεύγω και αφήνω το γυμνάσιο και πάω στο λύκειο, όποτε θα θυμάμαι αυτά τα δύο χρόνια, θα τα νοσταλγώ. Θα μου λείψει η μυρωδιά του σχολείου, το κουδούνι, το διάλειμμα με την παρέα, η εμπειρία μέσα στην τάξη με τους συμμαθητές και τους καθηγητές που, πάρα την κούραση της πρωινής εργασίας μας, πάλευαν για να μας μάθουν το ΄΄κατιτίς΄΄ τους.

Τέλος θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ όλους τους καθηγητές μας, έναν προς έναν. Και φυσικά όλους τους μαθητές που γνώρισα, σίγουρα με αρκετούς από αυτούς θα κρατήσω επαφή, διότι πλέον είναι φίλοι μου, και τους γνώρισα με τον ωραιότερο τρόπο στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, όχι μόνο δεύτερης ευκαιρίας στα γράμματα αλλά δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, σε εμπειρίες και σε φιλίες.

Η Στέλλα Μποτωνάκη, εργαζόμενη μητέρα και γιαγιά, με τη φοίτησή της στο ΣΔΕ κλείνει ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή της και ετοιμάζεται να ανοίξει ένα καινούριο με επόμενο στόχο το απολυτήριο του λυκείου:

Στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια δεν μπορούσα να εκτιμήσω την αξία της γνώσης, της μάθησης γενικά που χρειάζεται ένας άνθρωπος για την ανάπτυξή του. Πώς να το καταλάβω αφού είχα μπει για τα καλά στα βαθιά: δουλειά, γάμος, παιδιά και ό,τι άλλο συνεπάγεται η ζωή, πού χρόνος να σκεφτώ τον εαυτό μου!

Και να που μετά από σαράντα περίπου χρόνια έχω μια δεύτερη ευκαιρία που πραγματικά τη χρειάζομαι για μένα. Την πρώτη μέρα στο δρόμο για το ΣΔΕ έλεγα στον εαυτό μου ‘’Τι δουλειά έχεις εσύ στο σχολείο, πάει, το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Τι θα κάνεις εσύ εκεί με τα παιδιά που θα έχουν την ηλικία των παιδιών σου;’’ Μπαίνω δειλά στην τάξη και καταλαβαίνω πόσο άδικο είχα. Όλοι μας μεγάλοι άνθρωποι με έναν κοινό σκοπό, τη μάθηση.

Στην αρχή ήταν δύσκολο να διαχειριστώ τον χρόνο και τη ζωή μου αλλά έχοντας πολλή όρεξη και στόχο τα έβγαλα πέρα. Κάθε μέρα στο σχολείο, στην τάξη ήταν δημιουργική. Και στο τμήμα γίναμε μια ομάδα, ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο και όλοι μαζί ρουφούσαμε τις γνώσεις που οι καθηγητές μάς έδιναν με πολλή υπομονή προσπαθώντας να κάνουν το μάθημα όσο το δυνατόν πιο ευχάριστο.

Τι να πρωτοθυμηθώ; Επεισόδια στην τάξη με γέλια και φωνές, την πρώτη φορά που πήγαμε στην Πινακοθήκη (άραγε όλοι μαζί στο δρόμο πώς θα φαινόμασταν στους άλλους), τη συμμαθήτριά μας να βραβεύεται σε λογοτεχνικό διαγωνισμό, την ταινία με τους δύο κωφούς συμμαθητές μας που με έκανε να κλάψω ή τις ξεναγήσεις στην παλιά πόλη των Χανίων;

Αν με ρωτούσε κάποιος για το ΣΔΕ, θα έλεγα ότι δεν ήταν μόνο μια δεύτερη ευκαιρία για να πραγματοποιήσω μια μακροχρόνια επιθυμία μου. Το ΣΔΕ είναι οικογένεια, καθώς εκεί συνάντησα ανθρώπους που δίνουν τις γνώσεις τους με πολλή αγάπη σαν να είμαστε παιδιά ή τα παιδιά τους. Άλλος καθηγητής λιγότερο κι άλλος περισσότερο, ο καθένας με τον δικό του τρόπο μας αγκάλιασε ωθώντας μας να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας και στο λύκειο, να μη σταματήσουμε στο απολυτήριο του γυμνασίου.

Καθώς κλείνει αυτός ο κύκλος της ζωής μου, ευχαριστώ από καρδιάς όλους όσοι ήταν συνοδοιπόροι μου σε αυτό το ταξίδι που δε θα ξεχάσω ποτέ!

Τα κείμενα επιμελείται και προλογίζει η Σμαράγδη Γαλημιτάκη,
εκπαιδεύτρια γλωσσικού γραμματισμού