Μάνα, μυρίπνοο άνθος της Οικουμένης, μοναδικό εσύ παράδειγμα της θυσίας, απλώνεις στοργικά τις πουπουλένιες σου φτερούγες, και με την γλυκιά σου θαλπωρή, δίνεις την δύναμη και τη ζεστασιά σε όλα τα πλάσματά σου, να αντιμετωπίζουν σθεναρά, τις όποιες αντιξοότητες που μπορεί να προκύψουν στο δύσκολο μονοπάτι που λέγετε ζωή.
Στόχος σου να διδάξεις με το παράδειγμά σου τις αρετές,- αξίες ανυπέρβλητες- ώστε να μπορούν να διαβούν με αξιοπρέπεια και σχεδόν αλώβητα αυτό το μονοπάτι, που η αλήθεια είναι ότι σχεδόν πάντα, δεν το βρίσκουν ομαλό.
Μία τέτοια ΜΑΝΑ ήσουν κ’ εσύ, ιερό και μοναδικό άνθος. Εσύ που με τα μάτια της υπέροχης ψυχής σου, αντίκρισες ξαφνιασμένη, κάποιο Μαγιάτικο απόβραδο που τα πολύχρωμα λουλούδια σκορπούσαν αφειδώς τις μυρωδιές τους, και το λιόγερμα είχε απλώσει το μενεξεδένιο του πέπλο πάνω από την πόλη, στην πόρτα του σπιτιού σου ένα τόσο δα σποράκι, ν’ αναζητά κλαίγοντας μια στάλα γη για να φυτρώσει. Ήθελε να ζήσει, να βγάλει ρίζες και να γίνει ένα υπερήφανο δέντρο.
Με πολύ προσοχή το πήρες στα αγιασμένα σου χέρια, το ακούμπησες στοργικά πάνω στον μυροβόλο σου κόρφο, και άνοιξες διάπλατα την χρυσή σου καρδιά για να το βάλεις μέσα.
Από εκείνη τη στιγμή, έγινε η μοναδική σου σχεδόν έγνοια, και φρόντιζες να του προσφέρεις ότι καλύτερο μπορούσες ούτως ώστε οι μικρές του ριζούλες να βρουν γόνιμο έδαφος και να γίνουν γερές και δυνατές . Έτσι η χαρά σου ήταν απερίγραπτη όταν το έβλεπες να μεγαλώνει όπως εσύ ήθελες, και τα εφόδια που του είχες δώσει να πιάνουν τόπο. Εσύ βέβαια πάντα δίπλα του ακοίμητος φρουρός και συμπαραστάτης σε όλα τα στάδια της πορείας του.
Ότι μπορούσες έκανες για να το μεγαλώσεις,
Και τ’ έλεγες, δεντράκι μου τις ρίζες σου ν’ απλώσεις
Και το δεντράκι σου αυτό το μοσχαναθρεμμένο,
Όλο και μεγάλωνε πολύ ευτυχισμένο.
Η ευτυχία σου ήταν απερίγραπτη, όταν το τόσο δα δεντράκι σου, έβγαλε φύλα, κλαδιά, και σε λίγο άρχισε να σου προσφέρει τους καρπούς του. Και πάλι τ’ αγιασμένα σου χέρια τους πήραν και με απέραντη αγάπη και στοργή τους φρόντισαν, και μέσα στην καρδιά σου είχαν την πιο όμορφη θέση. Γεύτηκες τις χαρές, τις αγωνίες, τα προβλήματα όλων, αλλά ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκες , δεν δυσανασχέτησες, δεν είπες κουράστηκα. Ήσουν χαρούμενη, πάντα γελαστή, και τα υπέροχα μεγάλα γαλάζια σου μάτια γεμάτα αγάπη, κατανόηση, μα πάνω απ’ όλα συμπαράσταση και συμπόρευση σε όλα που η ζωή μπορεί να φέρει. Όμως ο χρόνος τρέχει πολύ γρήγορα, χωρίς να λογαριάζει εάν θα φέρει χαρά η πόνο, κι’ έτσι ένα φθινοπωρινό απόγευμα, με το χαμόγελο στα γλυκά χείλη, έφυγες για το μακρινό σου ταξίδι.
Όταν έγινα μάνα, και βίωνα τη θυσία που πρέπει να κάνει η γυναίκα για να καρπίσει η προσπάθειά της, ούτως ώστε να παραδώσει στην κοινωνία έναν σωστό, ολοκληρωμένο άνθρωπο, κατάλαβα πόσο πολύ υπέφερες, κουράστηκες, προσπάθησες. Όμως πιστεύω ότι η ρίζα που βοήθησες ν’ απλωθεί, σε στέρεο και γόνιμο έδαφος, έκανε γερό, ανθεκτικό κορμό.
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ μάνα, για όλ’ αυτά που μου πρόσφερες. Την άδολη, απέραντη αγάπη και στοργή, τα χτυποκάρδια στην ιδιαίτερη περίοδο της εφηβείας, τ’ αμέτρητα ξενύχτια στις δύσκολές μου στιγμές, το τρυφερό σου χάδι στους εφιάλτες μου, το δάκρυ στα γαλάζια σου μάτια όταν σ’ έκανα να πονάς.
Σ’ αγαπώ μάνα, πάντα σ’ αγαπούσα πολύ, αμάραντο άνθος στην ψυχή μου.
Ξέρω, τώρα ξέρω πόσο πολύτιμη ήταν η παρουσία σου στη ζωή μου. Τότε δεν καταλάβαινα την λατρεία σου σαν μ’ έκλεινες στην μυροβόλο αγκαλιά σου λέγοντάς μου τρυφερά:
Δύο φορές είσαι παιδί μου μικρό μου αγγελούδι, γιατί είσαι το παιδί της καρδιάς μου, και τα μάτια σου γέμιζαν φώς.
Τώρα που κι’ εγώ είμαι μάνα και γιαγιά, λέω ότι μάνα μόνο,
δεν είναι εκείνη που γεννά, μα και που μεγαλώνει ,
παιδάκι από τόσο δα, κι’ όλο το καμαρώνει,
Και λέει του, δύο φορές είσαι εσύ παιδί μου,
Και για εσέν’ αγάπη μου δίνω και τη ζωή μου.
Είναι τελικά πολύ σπουδαίο, να μεγαλώνεις ένα παιδί που ενώ δεν το έχεις γεννήσει, το αγαπάς όσο τίποτε άλλο, βλέπεις όλο τον κόσμο μέσα από τα αθώα του μάτια, και που κάνεις χιλιάδες όνειρα για εκείνο. Και είναι υπέροχο να βλέπεις στα μάτια ενός παιδιού, την ίδια λατρεία που του έχεις κι’ εσύ.
Μακάρι όλες οι γυναίκες που ο Θεός δεν τους έστειλε αυτό το μοναδικό δώρο της μητρότητας, να μπορούσαν να νιώσουν το ανεπανάληπτο συναίσθημα, την απόλυτη πραγμάτωση της αγάπης αγκαλιάζοντας και κάνοντας δικό τους ένα παιδάκι, από τα πολλά που ζητούν μία ευκαιρία για να γνωρίσουν αυτή την μοναδική αγκαλιά. Γιατί το να μεγαλώνεις ένα παιδί, είναι πράξη γενναιόδωρη που σε ολοκληρώνει σαν άνθρωπο μα πάνω απ’ όλα σαν γυναίκα.
Κάθε δεύτερη Κυριακή του ομορφότερου μήνα του χρόνου, που είναι ο Μάιος γιορτάζουμε την ΜΑΝΑ, κι, εγώ λέω να τιμούμε λίγο περισσότερο εκείνες τις μανούλες, που ενώ θα μπορούσαν να ζουν χωρίς καμία υποχρέωση, και σε βάρος της δικής τους ελευθερίας, μεγάλωσαν, μεγαλώνουν, μα και στο μέλλον θα μεγαλώσουν το παιδί της καρδιάς τους!
*Συντ. Δημοσιογράφος
Μέλος Δ.Σ. Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων.
Μέλος Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων.
ekatsifaraki@gmail.com
