Οι αποφάσεις για το μέλλον της χώρας λαμβάνονται ως είθισται εν θερμώ και όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτές ποντάρουν στον αιφνιδιασμό των πολιτών.
Με τόσα μέτρα λιτότητας, το ενδιαφέρον είναι στραμμένο αλλού και η επιβίωση έχει γίνει ο βασικός στόχος όλων.
Στο μεταξύ, νέα μέτρα περνιούνται, επιδεινώνοντας σφόδρα την κατάσταση.
Οι κινήσεις και θέσεις των κομμάτων είναι αντιφατικές, με τους πολιτικούς να εξακολουθούν να μην απαντούν στο πιο βασικό ερώτημα: Πώς και πότε θα βγει η χώρα από την κρίση; Δεν δίδονται βέβαια απαντήσεις γιατί κανείς δεν περιμένει πως από τη μια χρονιά στην άλλη θα υπάρξουν εκπλήξεις. Και να υπάρχουν κάποιες, αυτές δεν θα σχετίζονται με την πραγματική κατάσταση των νοικοκυριών παρά με μία γενική και αόριστη αλλά πάραυτα μοδάτη ρήση περί «εξόδου από την κρίση».
Αυτό που δεν γίνεται σαφές και κατανοητό, είναι ότι τα μέτρα λιτότητας ήρθαν για να μείνουν και πως κανένα ανταποδοτικό μέτρο δεν μπορεί να μετριάσει το τεράστιο βάρος που έχουν αποφέρει στην κοινωνία.
Δεν υπάρχουν απαντήσεις επίσης για τον λόγο του ότι κανείς δεν παίρνει την ευθύνη να προεξοφλήσει την πορεία της οικονομίας, ειδικά σε μια περίοδο όπου η αγορά έχει γονατίσει λόγω του ότι οι καταναλωτές έχουν γίνει άφαντοι.