«Σε άλλη πόλη δεν θα πας…»

Γιατί να πας σε άλλη πόλη; Ποια πόλις άλλη θα βρεθεί καλύτερη απ’ αυτή; Το ερώτημα εδώ δεν είναι αλληγορικό όπως στο υπέροχο ποίημα του Καβάφη, είναι κυριολεκτικό και αφορά συγκεκριμένη πόλη, την πόλη μας. Τι έχει να ζηλέψει η πόλη μας από άλλες; Οι ομορφιές της είναι αυταπόδεικτες, γι’ αυτό άλλωστε συρρέουν οι επισκέπτες, η παράδοση στη φιλοξενία διαχρονική και αξεπέραστη, δεν το συζητάμε. Όμως θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στις υποδομές και στην φροντίδα της πόλης μας που είναι ένας από τους σπουδαιότερους λόγους για να έρθει, να μείνει και να φύγει με άριστες εντυπώσεις ο ξένος και που βέβαια θα είναι και ο βασικός λόγος που εμείς, οι ιθαγενείς, δεν θα θέλουμε να πάμε σε άλλη πόλη. Θα εξάρω λοιπόν κατ’αρχήν τους δρόμους της που είναι τόσο καλοδιατηρημένοι και φροντισμένοι που δεν πάει άλλο… Τις συχνές ασφαλτοστρώσεις και την κάλυψη και της παραμικρής λακκούβας (π.χ. στην περιοχή τάφων των Βενιζέλων και όπου αλλού), τις φρεσκοβαμμένες διαγραμμίσεις με εκτυφλωτικές λωρίδες κυκλοφορίας που… βγάζουν μάτι όταν οδηγείς τόσο στον ΒΟΑΚ όσο και προς Αεροδρόμιο και γενικά προς πάσαν κατεύθυνσιν εντός και εκτός της πόλης μας, ώστε έχει ειπωθεί ότι ακόμη και με τυφλό σύστημα οδήγησης θα μπορούσε κανείς να μετακινηθεί χωρίς πρόβλημα. Επειτα, έχουμε πινακίδες ευκολοδιάκριτες και… καλοκουρεμένες -από φυτά εννοώ- όπου η αίσθηση της φροντίδας είναι ολοφάνερη. Εκεί που δίνουμε ρέστα όμως είναι στον φωτισμό! Εχω την εντύπωση πως όλοι οι φορείς, Δήμος, Περιφέρεια, Τροχαία, ΔΕΗ και λοιποί συγγενείς (οργανισμοί), έχουν δώσει τον καλύτερό τους εαυτό για να έχουμε αυτό το πακέτο άνετης και ασφαλούς κυκλοφορίας, κυριολεκτικά σκοτώνονται μεταξύ τους ποιος θα κάνει τα περισσότερα. Εάν θέλει κάποιος να το διαπιστώσει, ας ανεβεί από Βλητέ για παράδειγμα, βράδυ, προς αεροδρόμιο: θα μείνει ΕΚΘΑΜΒΟΣ από τον πλούσιο φωτισμό και τις απαστράπτουσες διαγραμμίσεις τόσο, που αν τυχόν λοξοδρομήσει και πέσει σε κανένα γκρεμό θα φταίει αυτός και μόνον αυτός και καλά να πάθει (ο λόγος το λέει, δεν είμαστε εκδικητικοί). Θα μπορούσα να απαριθμήσω πάμπολλα σημεία για τα οποία, καθημερινά, πρέπει να ευλογούμε αυτούς που τα φροντίζουν με τέτοια σχολαστικότητα, αλλά δεν το κάνω, πρώτον για την οικονομία του χώρου και δεύτερον για να μην αισθανθούν μειονεκτικά οι πολίτες άλλων πόλεων. Δεν μπορώ όμως να μην καλοτυχίσω και αυτούς που ζούν σε κάποιες ιδιαίτερα ευνοημένες γειτονιές, όπως ας πούμε εκεί προς τη Νέα Χώρα, όπου τόσον καιρό τώρα, ακόμη και μεσούντος του Αυγούστου, επιδαψιλεύουν οδικές περιποιήσεις στην περιοχή έχοντας κλείσει τους δρόμους, προφανώς για το καλό τους, με αποτέλεσμα, αν σκεφτεί κάποιος άμυαλος να φτάσει με αυτοκίνητο προς τα εκεί, προς τα μαγαζιά της παραλίας λέμε, να βρεθεί μέσα στα στενά κι αδιέξοδα δρομάκια, να εγκλωβιστεί, βοηθούντων και των καλοπαρκαρισμένων αυτοκινήτων, να μην έχει τόπο να κάνει μανούβρα, γενικά να ταλαιπωρηθεί, ενώ αν διέθετε φαντασία και ολίγην μαντικήν ικανότητα όλα αυτά θα τα απέφευγε και δεν είχε να λέει εναντίον όλων αυτών που αναλαμβάνουν τα έργα και δεν βάζουν ένα προειδοποιητικό, έστω, πρίν μπεί ο συγκεκριμένος άμυαλος στον λαβύρινθο…
Μίλησα για καλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα επειδή αυτό είναι η κορυφή της κουλτούρας μας εδώ στην πόλη μας. Εχετε δει ποτέ αυτοκίνητα ακριβώς απάνω στη γωνία, στη στροφή, να σου κρύβουν την ορατότητα εντελώς; Οχι, θα μου πείτε, ποτέ. Εχετε δει να φράζουν τις ράμπες σε σημείο ώστε να μην περνάει όχι καροτσάκι μωρού αλλά ούτε πεζός ξυστά; Όχι βέβαια, αλλά ούτε και διπλοτριπλοπαρκαρισμένα ώστε ένας δρόμος πλάτους δέκα μέτρων να μετατρέπεται σε στενό πέρασμα όπου τσίμα-τσίμα και μετά φόβου να περνάει ένα όχημα; Ούτε αυτό δεν το έχετε δει, γιατί δεν συμβαίνουν εδώ αυτά. Εδώ το πολύ-πολύ να δούμε το ευχάριστο και κοινωνικό θέαμα δύο αυτοκινήτων αντιθέτως ερχομένων, όπου οι οδηγοί γνωρίζονται, και όπως συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, σταματούν εν μέση οδώ για να τα πούνε λίγο από το παράθυρο, βρε αδερφέ, ευκαιρίας δοθείσης. Και φυσικά, δεν θα τους κακίσουμε επειδή μπλοκάρουν την κυκλοφορία… οι άνθρωποι πρέπει να επικοινωνούν, κι όποιος βιάζεται ας πάει από άλλο δρόμο ή ας περιμένει. Αύριο κι ο ίδιος μπορεί να χρειαστεί να πεί τα οικογενειακά του εποχούμενος, θα του άρεσε να τον ενοχλήσουν οι άλλοι οδηγοί; Οχι βέβαια… δανεικά είναι αυτά… οπότε κανείς δεν ταράζεται σ’αυτή την πόλη για μικροπράγματα αυτού του είδους γιατί έρχεται η ώρα που κι ο ίδιος τα επαναλαμβάνει. Τα νοσοκομειακά, τα πυροσβεστικά και τα άλλα οχήματα επείγουσας ανάγκης δεν χάλασε ο κόσμος και να χάσουν λίγο χρόνο, όποιος κινδυνεύει πρέπει να ξέρει πως η υπομονή είναι η μεγαλύτερη αρετή και να υποτάσσεται στη μοίρα του (αυτό ισχύει μόνο για τους άλλους, όταν έρθει η δικιά μας ώρα μπορεί να κάνουμε έγκλημα για να περάσουμε, αλλά αυτά είναι ακραία φαινόμενα και δεν συμβαίνουν εδώ).
Εχουμε και τόοοσες άλλες αρετές και χάρες που θα χρειάζονταν πολλά ακόμη ποιήματα για να τις εντάξουμε και να τις αναπτύξουμε. Για σήμερα, το βέβαιο είναι, ότι δεν θα πάμε σε άλλη πόλη, θα μείνουμε σε τούτη τη γωνιά της γης, και δεν θα τη ρημάξουμε, αλλά θα την φροντίσουμε και θα την προσέχουμε σαν τα μάτια μας γιατί όπου και να πάμε η πόλις θα μας ακολουθεί, θα είναι το στίγμα μας και η… πρεπιά μας, όπως λέγανε οι παλιοί κρητικοί. Πρεπιά, μια λέξη που εκφράζει τη βαθειά αξιοπρέπεια που οι άνθρωποι πρέπει να κουβαλούν σε όλες τους τις κινήσεις και τις δράσεις αν θέλουν να ζούν καλύτερα με σεβασμό προς τον ίδιο τους τον εαυτό, τον χώρο και τον συνάνθρωπο.
Το ίδιο ισχύει και γι αυτούς που έχουν αναλάβει την ευθύνη για την φροντίδα μιας πόλης: να μην την αφήνουν στο έλεός της, γιατί όσο ωραία και να είναι, όταν μένει αφρόντιστη, θαμπώνει η αίγλη και το κάλλος της, ξεπέφτει και μαδάει η ομορφιά της… Κι εδώ δεν μιλάμε για μια απλή εικόνα αλλά για την ίδια την ΠΟΛΗ μας…
Ας κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι του καθενός μας, ας την κρατήσουμε όλοι μαζί όμορφη, καθαρή και προ παντός βιώσιμη.