Τις μέρες που επιτεύχθηκε η συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με τα Σκόπια για το όνομα ολοκληρωνόντουσαν και οι γραπτές πανελλαδικές εξετάσεις των παιδιών των ελληνικών λυκείων. Ταυτόχρονα, ψηφιζόταν στη βουλή και το πολυνομοσχέδιο που όριζε τις εφεξής μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας μας.
Ολη η Ελλάδα, λοιπόν, βρίσκεται πλέον σε φάση αναμονής αποτελεσμάτων. Άμεσων, βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων απ’ όλα τα παραπάνω: Οι μαθητές και οι γονείς τους, από τη μια, περιμένουν τη βαθμολόγηση όσων έγραψαν στις εξετάσεις και να ιδούν εάν τους αρκεί για να εισαχθούν στο ΑΕΙ ή το ΤΕΙ της αρεσκείας τους. Οι πολίτες, από την άλλη, περιμένουν να ιδούν πώς και πόσο θα ωφελήσει την Ελλάδα η δοσμένη λύση στο “μακεδονικό” αφενός και πώς θα επηρεάσουν την καθημερινή, εντός και εκτός σπιτιού, ζωή τους όσα υπαγορεύει το νέο πολυνομοσχέδιο μόνο του ή/και συνδυαστικά με τα ως τώρα μνημόνια αφετέρου.
Με τέτοιες σκέψεις στο νου μου, ξαναθυμήθηκα συνειρμικά κι αυτά εδώ τα εδάφια από το 12ο κεφάλαιο των “Παροιμιών” της Παλαιάς Διαθήκης και επιτρέψτε μου ν’ αφιερώσω την τωρινή μετάφρασή τους στα νέα ελληνικά στους γονιούς μου, που με έχουν συμβουλέψει από τα παιδικά μου χρόνια να ζω με αυτογνωσία, αγάπη, αλήθεια και θάρρος αψηφώντας τα ορατά και αόρατα κόστη: “Από τους καρπούς του στόματός του ο άνθρωπος θα γεμίσει αγαθά κι η αμοιβή της εργασίας των χεριών του θα ξαναγυρίσει στον ίδιο. Ο άφρονας θεωρεί πως ο δρόμος που ακολουθεί είναι ο σωστός, ενώ όποιος ακούει τις συμβουλές των άλλων είναι σώφρονας. […] Κανένα κακό δε θα συμβεί στον δίκαιο, ενώ οι ασεβείς θα γεμίσουν συμφορές. […] Ο δίκαιος υπερτερεί του γείτονά του, ενώ ο δρόμος των άδικων τούς ξεγελά. Ο τεμπέλης δεν καταφέρνει να πιάσει ό,τι κυνηγά, ενώ το βιος του επιμελούς ανθρώπου είναι ανεκτίμητης αξίας” (14 -15, 21 και 26- 27 αντίστοιχα)…
Τα παιδιά μας, αργά ή γρήγορα, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των τωρινών εξετάσεων, θα βρουν το δρόμο τους και θα λάβουν την ανταμοιβή των κόπων τους. Αρκεί γονείς και κοινωνία να στέκονται όχι μπροστά τους ως δυσθεώρητα εμπόδια αλλά δίπλα τους ως άδολοι και ανιδιοτελείς και έμφρονες συμπολεμιστές στον καθημερινό δύσκολο αγώνα της αρμονικής ένταξης στο γύρωθέ τους κοινωνικό σύνολο.
Οι πολίτες (ο λαός για κάποιους, ο όχλος για άλλους), καταρχάς, ας ξυπνήσουν επιτέλους από το λήθαργο των τελευταίων δεκαετιών και ας σηκωθούν από την αδράνεια στην οποία είχαν πέσει λόγω της πολιτικής -οικονομικής -ηθικής και πνευματικής κρίσης ή/και παρακμής. Και κατόπιν, ας θυμίσουν έμπρακτα στους πολιτικούς ότι, χωρίς προστάτες ή “φίλους”, πρέπει όλοι μαζύ, με μπροστάρηδες τους κοινωνικοπολιτικούς μας ταγούς και με ομοψυχία και ντομπροσύνη, και τα με αίμα και κόπους κεκτημένα να προστατέψουμε εντός συνόρων και το κύρος της πατρίδας να διαφυλάξουμε εκτός συνόρων χωρίς υποχωρήσεις, αντάξιοι όντες της βαριάς κληρονομιάς των προγόνων μας…
Αλήθεια και έχοντας υπόψη και τη λαϊκή παροιμία, “Ό,τι σπέρνεις, θα θερίσεις”, ποια είναι η γνώμη σας για τα παραπάνω;
* Ο Γεώργιος Η. Ορφανός
είναι Φιλόλογος
