Η σκέψη µας την 1η Οκτωβρίου, Παγκόσµια Ηµέρα των Ηλικιωµένων φτερουγίζει στα τιµηµένα γηρατειά που βαθιά ηττηµένα, µε άδειες τις τσέπες και πικρό παράπονο στα χείλη περιπλανώνται σε µια πολιτεία αδιάφορη.
Στον απόηχο των ξύλινων λόγων και των φρούδων υποσχέσεων, χωρίς αντίκρισµα, που θα ακουστούν και πάλι τούτη τη µέρα, ας αγγίξουµε απαλά τους ρόζους της παλάµης των γερασµένων χεριών τους, καθώς βαδίζουν µε βαριά βήµατα αναζητώντας καταφύγιο, τροφή, προστασία. Ένα άγγιγµα της γέρικης παλάµης που αναστατώνει τα εσώψυχά µας, για όλα όσα θα έπρεπε να κάνουµε ο καθένας από εµάς και οι ιθύνοντες που κωφεύουν.
Αναφαίρετο δικαίωµά τους, τώρα που τα αδύναµα πόδια τους έγιναν ανυπάκουα στις επιθυµίες του, να πάρουν πίσω αυτά που τους ανήκουν από τα χρόνια της απλόχερης κατάθεσης της ψυχής τους και της πηγαίας προσφοράς τους προς τους άλλους, την οικογένεια, την κοινωνία, την πατρίδα.
Και τούτο γιατί άνθρωποι που δούλεψαν κάτω από αντίξοες συνθήκες και αντιµετώπισαν πολλές στερήσεις στα χρόνια της νεότητας, βρίσκονται πάλι και µάλιστα σε µια ηλικία που δεν µπορούν να εργασθούν, αντιµέτωποι µε τη φτώχεια.
Σε αυτά λοιπόν, τα περήφανα γηρατειά η έγνοια µας που δεν παλεύουν µόνο να αποδεχτούν και να προσαρµοστούν στη βιολογική φθορά τους και στα προβλήµατα που επιφέρει στην καθηµερινότητά τους, αλλά και να τα βγάλουν πέρα στη δύσκολη καθηµερινότητα τους µε τις οικονοµικές δυσκολίες, εγκλωβισµένοι στο δίκτυ της φτωχοποίησης της ζωής τους. Γιατί πώς να τα βγάλουν πέρα στα χρόνια των αλλεπάλληλων κρίσεων, της ανέχειας, της ακρίβειας και των συνεχών ανατιµήσεων µε τη µικρή κουρεµένη σύνταξη τους; Πώς να τα βγάλουν πέρα σε ένα κράτος που ολοένα λιγοστεύουν οι κοινωνικές παροχές, σε ένα κράτος που ολοένα εξασθενούν οι δοµές κοινωνικής πρόνοιας; Πώς να νικήσουν την αποµόνωση, την περιφρόνηση και τον κοινωνικό αποκλεισµό τους;
Ως πότε επίσης η γερασµένη χώρα µας θα αρνείται να δει το πρόσωπό της στον καθρέπτη;
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αυτήν ζουν σήµερα περίπου 2.500.000 ηλικιωµένοι (από 65 ετών και άνω), από τους οποίους το 27% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και το 70% λαµβάνει µηνιαία σύνταξη από 400 έως 650 ευρώ.
Σύµφωνα ακόµα µε την πρόβλεψη της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας το 2030 η Ελλάδα θα είναι η γηραιότερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μας χωρίζουν δηλαδή, έξι µόλις χρόνια από αυτό το σηµείο, χωρίς να λαµβάνονται ουσιαστικά µέτρα προετοιµασίας σε πολιτικό, νοµοθετικό και κοινωνικό επίπεδο που θα εξασφαλίσουν µια αξιοπρεπή διαβίωση σε αυτή τη µεγάλη ευπαθή µερίδα των συµπολιτών µας.
Ένα ακόµη σοβαρό ζητούµενο είναι, να µην παραιτούνται οι ευάλωτοι αυτοί συµπολίτες µας, από τις ανάγκες και τις επιθυµίες τους, να διεκδικούν τα ανθρώπινα δικαιώµατα της φροντίδας, της ασφάλειας και της αγάπης, κρατώντας ανοικτές τις γέφυρες επικοινωνίας µε τον περίγυρό τους. Φτάνει να γίνει κοινή συνείδηση όλων µας ότι τα άτοµα της τρίτης ηλικίας αποτελούν αναπόσπαστο µέρος της κοινωνίας και ενεργό κοµµάτι του κοινωνικού συνόλου.
Ένα χαµόγελο, µια αγκαλιά, µια απλή κουβέντα για ό,τιδήποτε είναι αρκετή για να φωτίσει την κάθε δύσκολη στιγµή τους, γιατί, ας µην ξεχνάµε, ότι µπορεί να γερνάει το σώµα, αλλά η ψυχή ποτέ δεν γερνάει.
*Η Μαρία Μαράκη είναι φιλόλογος, πρώην λυκειάρχης
