Σε χαμηλή πτήση

Κατάφερε να το κρατήσει μυστικό. Τηλεφωνικοί ψίθυροι, απογευματινά ξεπορτίσματα, σακκούλες που όσο ξαφνικά εμφανίζονταν, άλλο τόσο ξαφνικά χάνονταν. Μέχρι που το νέο ήρθε κι έσκασε.
«H γιαγιά είναι στο σαλόνι, ντυμένη σαν εκείνες τις κοπέλες που δίνουν τα μετάλλια στους Ολυμπιακούς αγώνες», με ενημέρωσε στυλιστικά θορυβημένος ο μικρός. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Ισορρόπησα στο μέτωπο το αριστερό φρύδι, μήπως και προδοθεί η επίδειξη της ρηχής ειρωνείας, έριξα κι ένα χαστούκι στην ενδυματολογική μου αισθητική, προετοιμάζοντάς την γιαυτό που θα αντίκριζε, και βγήκα.
Η πεθερά έστεκε ακίνητη, ντυμένη κάτι μεταξύ Μπουμπουλίνας, αρχοντοθρεμμένης βουκόλας και ταξιθέτριας στην ετήσια γιορτή κοπής πίτας του συλλόγου απανταχού Μακεδόνων. Την κοίταξα, ικετεύοντας το οποιοδήποτε μειδίαμα τραβούσε έστω και για λίγο τα χείλη, να εξαφανιστεί δια παντός. Και η παρατήρησή της με πρόλαβε. «Στολή δυτικής Μακεδονίας, τέλη του 18ου αιώνα» ενημέρωσε, κάνοντας μια ανάλαφρη στροφή. Σε περιδίνηση και το μυαλό μου. Η χοντρή κάλτσα στις ευτραφείς γάμπες της, ανέβασε την θερμοκρασία στο δωμάτιο. Τα φλουριά που κουδούνισαν στο μαντήλι που κάλυπτε επιμελώς τα μαλλιά της, έκανε το πρόσωπο να κοκκινίσει. Και τα κουμπούρια, μαχαίρι και ασημένια πιστόλα, προσεκτικά χωμένα στο ζωνάρι που πάσχιζε να συγκατήσει την ασυγκράτητη μέση, γέμισαν τις σκέψεις μου με ιαχές επαναστάσεως και βελάσματα ευτραφών κοπαδιών που χαίρονται την «απο-κρεατική» περίοδο.
«Έτσι θα ντυθώ και την Καθαρά Δευτέρα. Πρώτον: Οποιοδήποτε σχόλιό σου θα περάσει απαρατήρητο και δεύτερον: η Ασπασία θα έρθει μαζί μας» πρόσθεσε, αποχωρώντας με αδιαπραμάτευτο τουπέ, στο μεταίχμιο ευρωπαίου Βαρουφάκη και βαλκάνιου Παπαφλέσσα.
«Τι έπαθε η γιαγιά» με ρώτησε ο μικρός. Με το ύφος του στην πραγματικότητα να αναρωτιέται γιατί δεν είχα ξεσπάσει σε γέλια, αντικρίζοντας την «δημοτική» πεθερά. Αυτό είχε λοιπόν επιλέξει με εκείνη τη στολή. Να εκφράσει, και τον πολιτικό της προβληματισμό και να τερματίσει το παγανιστικό καρναβάλι με τρόπο εθνοκεντρικό. Σε μια διαφορετική και πιο γενναία μου έκδοση, θα ρωτούσα αν η φίλη Ασπασία θα ερχόταν ντυμένη ως Μάρκος Μπότσαρης. Αλλά αυτό το τεύχος της γενναίας μου έκδοσης είχε διαλυθεί από τον άνεμο της μακεδονικής στολής, είχε τρωθεί από τα κουμπούρια, είχε τσαλακωθεί κάτω από την μανία του χαμηλού της τακουνιού, που ακουγόταν στο νευρικό του πήγαινε έλα στα πλακάκια.
«Θα πείς κάτι;» με ρώτησε ο μικρός, φανερά έκπληκτος από το εμβρόντητο της στάσης μου.
Τι να πω; Ότι για όλα φταίει ο Τσίπρας; Που κλείνει αξιολογήσεις εν ρυπή οφθαλμού και ανοίγει και το Μακεδονικό; Τι να πω; Ότι για όλα φταίνε οι Τούρκοι, που είπαν να βγουν γύρω απο τα Ίμια με τον στόλο και να παίξουν συγκρουόμενα με τον δικό μας; Τι να πω; Για την αναπτυξιακή μας ανάκαμψη και την φωτεινή πλεονασματική μας ίαση, που μπερδεύεται με την σκοτεινή φαρμακευτική συνταγογράφηση; Για τί να πρωτομιλήσω; Για την περίεργη συνεύρεση του αναρχικού Ζορμπά με την πατριωτική δεξιά, που χρόνια τώρα αποφεύγει να πάρει την πολιτική  θέση που της ανήκει; Δεν θα πω τίποτα λοιπόν. Για άλλη μια φορά, θα βάλω πάνω από το πρόσωπο της απορίας για την ιδεολογική πενία αυτού του τόπου, την μάσκα της υπομονής. Πάνω από την σημαία που χρησιμοποιείται ελαφρά τη καρδία, θα σηκώσω την έτσι κι αλλιώς ελαφριά σημαία των Μαχητών του Αγίου Δομήνικου. Και θα μπερδέψω την αμηχανία ενός συστήματος που δεν μπορεί να αποδεχθεί τον ιστορικό του θάνατο, με τους τηλεοπτικούς γκουρμέ ατμούς του Masterschef.
Κι έτσι βγήκα στην εξοχή της Καθαράς Δευτέρας. Με γιο IronMan, κόρη CatWoman,  γυναίκα που παρακαλούσε τους δύο σούπερ ήρωες για μια ακόμα μπουκιά καλαμαράκι και την φίλη Ασπασία με συγκρατημένο χαμόγελο μιας δύσπεπτης φασολάδας. Για μια στιγμή μόνο έσπασα τους πεθερικούς κανόνες και σιγοψιθύρησα: «Η ταραμοσαλάτα είναι Ελληνική». Αλλά η πεθερά ήταν εκεί, μεταξύ λαδερού ντολμά και όξινου τουρσιού να συμπληρώσει: «Και η ανοησία σου μοναδική…αλλά το συνηθίσαμε!».
Αυτό ακριβώς. Τα συνηθίσαμε. Όχι μόνον αυτά που έγιναν αλλά πολύ περιέργως δείχνει να είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε και όλα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν. Όλα σε χαμηλή πτήση. Πολύ, μα πολύ πιο χαμηλά από κάθε χαρταετό!
* anestiskazazis@hotmail.com