800 δισ. € ετησίως είναι η άµεση ανάγκη επενδύσεων από την ΕΕ για να επιβιώσει ανάµεσα στους µεγάλους σχηµατισµούς της γης! Σε διαφορετική περίπτωση η µείωση του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων είναι η πρώτη φάση που θα οδηγηθούµε και αυτό µόνο σωρευτικές αρνητικές επιδράσεις µπορεί να έχει για τους πολίτες της Ευρώπης. Αυτό διδάσκει ο Ντράγκι, πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, πρώην κεντρικός τραπεζίτης και νυν ειδικευµένος σύµβουλος της προέδρου της Κοµισιόν κυρίας φον ντερ Λάïεν! Ποιος θα πληρώσει το πάπλωµα των ευρωλαθών των ταγών της Ευρώπης;
Απαιτούνται µαζικές κυβερνητικές και ιδιωτικές επενδύσεις, αξίας τουλάχιστον 800 δισ. ευρώ ετησίως, προκειµένου η Ευρώπη να καλύψει τη διαφορά µε την Κίνα και τις Ηνωµένες Πολιτείες, λέει ο Μάριο Ντράγκι, και φαίνεται ότι εκείνοι που άρχισαν να τρέµουν είναι οι λεγόµενοι «φειδωλοί», όπως η Γερµανία και η Ολλανδία. Όπως έχουν επανειληµµένα υπογραµµίσει αρκετοί Ευρωπαίοι οικονοµολόγοι, η ΕΕ βρίσκεται αντιµέτωπη µε ένα σπιράλ προκλήσεων, που δεν έχουν να κάνουν µόνο µε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τον πληθωρισµό, αλλά και το έλλειµµα ανταγωνιστικότητας µε τις ΗΠΑ και την Κίνα, καθώς το Πεκίνο επιχορηγεί µε τεράστια ποσά κρίσιµους κλάδους της βιοµηχανίας, όπως τα ηλεκτρικά οχήµατα, ενώ η Ουάσιγκτον δίνει σοβαρά οικονοµικά κίνητρα σε εταιρείες που δραστηριοποιούνται στους τοµείς της πράσινης µετάβασης
Ποιο είναι το αποτέλεσµα αυτών των διαπιστώσεων; Ότι βλέπουµε την ΕΕ να ισορροπεί ανάµεσα στο ελευθέριο εµπόριο και την παγκοσµιοποίηση, από το ένα µέρος, αλλά για να προφυλάξει δήθεν τα συµφέροντά της να υιοθετεί και έναν άκρατο οικονοµικό προστατευτισµό.
Τίθεται και ένα πρόσθετο ερώτηµα: Οι προσπάθειές για την ανταγωνιστικότητα συµβαδίζουν µε αυξηµένη ευηµερία για όλους στην Ευρώπη, ή θα πρέπει να συµπληρωθούν και µε άλλες πολιτικές;.
Εδώ η απάντηση του Ντράγκι φαίνεται ότι δε σηκώνει αντίρρηση: Αν θέλει ωη Ευρώπη να ανταγωνιστεί την Κίνα και τις ΗΠΑ ο µοναδικός και ευκολότερος τρόπος είναι µέσω κοινού χρέους ώστε να γίνει δυνατόν να ανακόψει την ταχεία πτώση της Ευρώπης. Και θεωρώ ως στοιχείο ιδιαίτερου κινδύνου τη φράση που εκστόµισε ο ίδιος ο Ντράγκι: «Χωρίς δράση, θα πρέπει είτε να θέσουµε σε κίνδυνο την ευηµερία µας, το περιβάλλον µας ή την ελευθερία µας».
Τι λέει στην ουσία ο Ντράγκι; Ότι η Ευρώπη πρέπει να επενδύσει τα διπλάσια από ό,τι έκανε στην ανοικοδόµηση µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, να επιτρέψει σε περισσότερες εταιρείες τεχνολογίας και τηλεπικοινωνιών να συγχωνευθούν και να λάβει δραστικά µέτρα για τις αµυντικές δαπάνες.
Όµως εδώ αρχίζουν τα δύσκολα: ο άξονας Παρίσι – Βερολίνο που ουσιαστικά διευθύνει την ΕΕ είναι σοβαρά πληγωµένος, και όχι µόνο από τις αµελέτητες κυρώσεις που επέβαλαν στη Ρωσία, αλλά πλήγωσαν τα ίδια τους τα πόδια!
Ο Γερµανός καγκελάριος προεδρεύει µιας οικονοµίας γονατισµένης και η Γαλλία, επιβαρυµένη µε τεράστιο δηµόσιο χρέος, έχει ένα νέο κοινοβούλιο διχασµένο ανάµεσα σε αντίπαλα άκρα. Και µερικές άλλες χώρες που είναι προσδεµένες στον άξονα, όπως η Ολλανδία, αντιµετωπίζουν ίδιες καταστάσεις που δυσκολεύουν τα πράγµατα.
Μερικά από τα κεντρικά ζητήµατα που θέτει ο Ντράγκι είναι:
1. Κατακόρυφη αύξηση των επενδύσεων αλλιώς ξεχνούµε την παραγωγικότητα. ∆εν θα µπορέσουµε να χρηµατοδοτήσουµε το κοινωνικό µας µοντέλο. Θα πρέπει να περιορίσουµε ορισµένες, αν όχι όλες, τις φιλοδοξίες µας».
2. Έκδοση νέου κοινού χρέους για να χρηµατοδοτήσει τις βιοµηχανικές και αµυντικές ανάγκες της ΕΕ Και αναφέρθηκε στη λανθασµένη απόφαση της Επιτροπής το 2019 να εµποδίσει τη συγχώνευση των κατασκευαστών τρένων Siemens και Alstom, γερµανικών και γαλλικών εταιρειών, που θα δηµιουργούσε έναν ευρωπαϊκό πρωταθλητή και παγκόσµιο ηγέτη της αγοράς. Και σηµειώνει ότι «Οι Κινέζοι θα µπορούσαν τώρα πιθανώς να εξάγουν τρένα υψηλής ταχύτητας στην Ευρώπη», που σηµαίνει ότι η Ευρώπη υστερεί.
3. Μεταρρύθµιση του προϋπολογισµού της ΕΕ: ξεκάθαρα ο Ντράγκι λέει ότι πρέπει να εκτραπούν κεφάλαια µακριά από τις φτωχότερες περιφέρειες της Ευρώπης προς βιοµηχανικές πολιτικές, πολιτικές ψηφιοποίησης και καινοτοµίας από τον υπάρχοντα µακροχρόνιο προϋπολογισµό της ΕΕ ύψους 1,2 τρισεκατοµµυρίων ευρώ, πράγµα που ήδη αντιµετωπίζεται ευνοϊκά από το Βερολίνο.
4. Η έκθεση περιέχει πολλές τοµεακές συστάσεις, αλλά και για τις πρώτες ύλες η έκθεση υποστηρίζει ότι στον πυρήνα των οικονοµικών δεινών της Ευρώπης, το κόστος της ενέργειας για τη βιοµηχανία, είναι ασήκωτο, και σήµερα αναγκάζεται να πληρώσει 158% περισσότερο για την ηλεκτρική ενέργεια από ό, τι στις ΗΠΑ και 345% περισσότερο για το φυσικό αέριο.
5. Η έλλειψη επενδύσεων στην καινοτοµία – µε τις αµερικανικές επιχειρήσεις να επενδύουν περίπου 700 δισεκατοµµύρια ευρώ περισσότερα κάθε χρόνο, το µέλλον είναι δυσοίωνο για την Ευρώπη. Και άλλα πολλά σηµεία, για τα οποία διαπιστώνει ότι υπάρχει χάσµα επενδύσεων µεταξύ Ευρώπης από τη µια και Κίνας και ΗΠΑ από την άλλη.
Είναι όντως πλούσια σε διαπιστώσεις η έκθεση Ντράγκι και θα επανέλθουµε σύντοµα.
Όµως έχει ήδη ριφθεί ο κύβος από τα όσα διαβάσαµε: Επειδή γίνεται αντιληπτό, όπως έχουµε γράψει πολλές φορές, το βασικό και τεράστιο κόστος του πολέµου Ουκρανίας – Ρωσίας έχει πέσει στις πλάτες των Ευρωπαίων και ιδιαίτερα, µε µεταφορές κονδυλίων από τις πληρωµές του προϋπολογισµού, που αφορούσαν φτωχότερες χώρες και στα πλαίσια της σύγκλισης οικονοµιών και στην αγροτική πολιτική, η τάση αυτή πρέπει να σταµατήσει, αν δε θέλουµε να δούµε χειρότερες εξελίξεις. Και τούτο γιατί ο Ντράγκι θεωρεί ότι η έκθεσή ου βασίζεται σε ευρωπαϊκές αξίες όπως η κοινωνική ισότητα, η ισότητα και οι ποιοτικές δηµόσιες υπηρεσίες. Είναι το αδήριτο ψέµα ενός καλού εργάτη των µεγάλων ευρωπαϊκών συµφερόντων που αρνείται να ζητήσει να καλυφθεί το κόστος της παραγωγικότητας από τα συσσωρευµένα υπερκέρδη αντί των ισχνών κεφαλαίων που χορηγούνται για την ελάχιστη τιµή του κοινοτικού κεκτηµένου, για το οποίο όλοι έχουµε µατώσει και στο παρελθόν και συνεχίζουµε χωρίς έκπτωση.
