Σε ελεύθερη πτώση ο ΣΥΡΙΖΑ!

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να είναι το κόµµα της Αξιωµατικής Αντιπολίτευσης µε 36 βουλευτές, ανεξάρτητα από τη διάσπαση που υπέστη τον περασµένο Σεπτέµβριο, όταν εξελέγη πρόεδρος ο κ. Κασσελάκης. ∆εν υπάρχει πλέον το αντίπαλο δέος και η σχέση ισορροπίας µεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Το πολιτικό κατεστηµένο δεν αρκέστηκε στην εκλογική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του ‘23 και στις ευρωεκλογές, αλλά µηχανεύτηκε σχέδιο καταποντισµού του, υπάρχοντος και του κ. Κασσελάκη.

Ο ιστορικός πασοκοποιηµένος ΣΥΡΙΖΑ, παρά το µνηµόνιο, που εξ ανάγκης ψήφισε και εφάρµοσε και παρά την “άλωση Κασσελάκη”, ήταν απειλή για το υφιστάµενο πολιτικό καθεστώς, το οποίο δεν θα αισθάνεται ασφαλές, αν δεν ευχόταν να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε µονοψήφιο αριθµό.

Τα κόµµατα της Αριστεράς δεν εδραιώνονται, δεν ενδυναµώνονται από µόνα τους. Ενισχύονται µόνο υπό ορισµένες συνθήκες που επικρατούν σε δεδοµένες στιγµές και αντιδράσεις, δυσαρεστηµένους σε πλατείες, όπως συνέβη µε την εκλογική πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Όµως είναι βέβαιο πως αν συνεχίσει αυτήν την πορεία, θα γίνει πάλι ένα µικρό µονοψήφιο αριστερό κόµµα.

Οι συγκρούσεις µέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τα βέλη διαλυτικών καταστάσεων δροµολογούν µια ακόµα διάσπαση. Τούτο επιδιώκει να αποσοβήσει ο Θεσσαλονικιός βουλευτής και τέως πρόεδρος της Κ.Ο. της παράταξης κ. Σωκράτης Φάµελλος. Με σοβαρότητα και αξιοπρέπεια ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Μέσα απ’ αυτό το κόµµα ο κ. Τσίπρας έγινε θεµελιωτής της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, κράτησε τη χώρα όρθια, και παρά τα µνηµόνια, της προσέδωσε διεθνές κύρος καθιερώνοντας το “εµείς” και όχι το “εγώ”. Κάποιοι, όµως, πασοκογενείς και άλλοι ήθελαν άλλης µορφής “Προοδευτική Συµµαχία” και επεδόθησαν στον εσωτερικό αντιπερισπασµό των ιδεολογικών “πιστεύω” του προέδρου τους.

Έτσι ο Φάµελλος ζήτησε «να πάµε όλοι µαζί». Κάπως δύσκολο και το “όλοι” και το “µαζί”. Τέτοιου είδους θαύµατα σήµερα δεν γίνονται. Η ενότητα είναι δύσκολο να επιτευχθεί, όταν απ’ τους υποψηφίους λέγονται σκληρά λόγια που αύριο δεν µαζεύονται. Οι πολιτικοί στην πλειονότητα είναι αδιάφοροι να δουλέψουν αποτελεσµατικά για τα ζέοντα προβλήµατα της πολιτείας. Μας έχουν πείσει να ζούµε µε τη σκέψη ότι µια κυβερνώσα αριστερά δεν µπορεί να υπάρξει και να επικρατήσει στην πρώτη θέση και να αποτελέσει εναλλακτική λύση διακυβέρνησης.