Αν μη τι άλλο ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει κάθε μέρα με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και με καταστάσεις πρωτόγνωρες για τη γενιά μας, όπως η κατάσταση με τον κορωνοϊό και τα περιοριστικά μέτρα. Αν πριν 10 χρόνια κάποιος έλεγε πως σε λίγα έτη θα φοράμε στην Ελλάδα… μάσκα και θα υπακούμε σε καραντίνα, θα νομίζαμε πως δεν είναι στα… καλά του.
Και όμως η πραγματικότητα ξεπέρασε κάθε… φαντασία και η προστασία της δημόσιας υγείας και της ζωής ως υπέρτατο αγαθό επέβαλλε μέτρα αυστηρά.
Παρομοίως, αν πριν 20 χρόνια κάποιος έλεγε πως θα μπούμε σε μνημόνια και θα μειωθούν μισθοί και συντάξεις, ε θα του απαντούσαμε πως αυτά… δεν γίνονται. Και όμως έγιναν.
Τώρα, ζούμε παράλληλα την εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης μέσα από την οποία γεννιέται ένας νέος τύπος ανθρώπου: ο ψηφιακός άνθρωπος. Με τα πάντα (σημειώσεις, εργασία, επικοινωνία, πληρωμές λογαριασμών) να περιλαμβάνουν το διαδικτυακό σύμπαν.
Μέσα, όμως, σε αυτόν τον κόσμο που αλλάζει, ο κορωνοϊός και όχι μόνον, έδειξε το προφανές:
Τίποτα δεν ήταν και δεν είναι βέβαιο στον… κόσμο που μας περιβάλλει.
Και αν κάτι έχει να μας διδάξει, μάλλον είναι το να γκρεμίσουμε βεβαιότητες, “τείχη” και εγωισμούς και να δώσουμε έδαφος στην ελπίδα και στο “εμείς” μέσα στο οποίο -μέσα φυσικά από τις αντιθέσεις και διαφορετικές γνώμες- μπορούν να αντιμετωπιστούν δυσκολίες και να βαδίσουμε προς τα εμπρός. Προς ένα πιο φωτεινό μέλλον…
