Πριν πολλά χρόνια, τον Οκτώβριο του 2010, η Άνγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί αποφάσιζαν στην παραλιακή πόλη Ντοβίλ να µετατρέψουν την Ευρωζώνη σε έναν θάλαµο δηµοσιονοµικών βασανιστηρίων, µε πρώτο «θύµα» τη χώρα µας. Προβλεπόταν για τα κράτη που δυσκολεύονταν να βγουν στις αγορές, να δραστηριοποιηθεί ο ιδιωτικός τοµέας, πράγµα που έγινε µε τα funds και προκάλεσε επώδυνες αποσταθεροποιήσεις.
Αυτός ο ερεβώδης, δυσοίωνος και εφιαλτικός βραχνάς, έκανε τη χώρα µας «αποδιοποµπαίο τράγο της Ευρωζώνης» κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους και µας επεβλήθηκαν τρία µνηµόνια που έφεραν την οικονοµία, την πολιτική, πολλά χρόνια πίσω, τους δε εργαζοµένους µε τη µείωση των αποδοχών, τη στέρηση δώρων Χριστουγέννων, Πάσχα και επιδόµατος αδείας, σε απόγνωση.
Σήµερα ο Σαρκοζί έχει καθηλωθεί, η δε Μέρκελ µε τα αποµνηµονεύµατα της θέλει να σώσει την υστεροφηµία της. Η πλανητική ισχύς της Γερµανίας από παραγωγική δυναµικότητα του κόσµου βρίσκεται σε πτώση, η δε γαλλική στρατιωτική επικράτηση στην Αφρική δεν έχει καµία πέραση. Η φιλοδοξία των Ευρωπαίων να αποκτήσουν γρήγορη και αναπτυσσόµενη ευµάρεια, ώστε να πειραµατιστούν για το όνειρο της ενιαίας αγοράς, δεν ευοδώθηκε, διότι από τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί µέχρι τον Όλαφ Σολτς και τον Εµµ. Μακρόν έχουν καταγραφεί λάθη ανεπανάληπτα και αδιόρθωτα. Η κατάθεση του προϋπολογισµού στη Γαλλία προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης Μπαρνιέ, επειδή θα ‘φερνε τη χώρα σε γεωπολιτικό και οικονοµικό αδιέξοδο.
Η κατάρρευση των κυβερνήσεων Γερµανίας και Γαλλίας, αυτών των δύο φιλόδοξων ‘‘κηδεµόνων’’ της Ε.Ε., που ήταν οι ισχυρότερες οικονοµικά και πολιτικά χώρες της Ένωσης, είναι σήµερα η µαύρη τρύπα που δεν µπορεί να καλυφθεί µε τίποτα και η κακή κατάσταση της οικονοµίας τους συνεχώς διευρύνεται.
Τα πολιτικά περιθώρια του Μακρόν είναι λίγα. Οι Γάλλοι πολιτικοί και ηγέτες δεν θα διακινδύνευαν να δώσουν χείρα βοηθείας στον τελειωµένο και «θνήσκοντα Μακρονισµό». Ο «µικρός Ναπολέων» Μακρόν µε την υπεροψία του θεωρείται αρνητικός πρωταγωνιστής, που µε τη ‘‘νεοφιλελεύθερη’’ αυταρχική πολιτική του θα παρέδιδε την εξουσία στον λεπενισµό.
Όλα στην πολιτική, γίνονται σήµερα, είτε πρόκειται για µικρές χώρες ή για µεγάλες, που κατευθύνουν τις πολιτικές εξελίξεις και προκαλούν πονοκεφάλους, όταν φεύγει ο ένας κι έρχεται ο άλλος. Στην Ευρώπη δεν βρίσκουµε κανέναν που να ‘χει αποδεκτή προσωπικότητα γενικώς, έστω για µια µεταβατική περίοδο. Επίσης, µία κοινωνική κρίση µπορεί να είναι αναπόφευκτη, αλλά όπως βλέπουν οι διπλωµάτες και το ∆ιευθυντήριο των Βρυξελλών, δεν θα είναι οριστική και παρατεταµένη.
