Σε γνωρίζω, μα δεν σε αναγνωρίζω πια…

Εχω μάθει για σένα. Σε διάβασα στα θρανία και σε “σπούδασα” στην καθημερινότητά σου. Αλλωστε μαζί σου μεγάλωσα.
Γνωρίζω για την ιστορία σου, τον πολιτισμό σου, την προσφορά σου στη Δημοκρατία, στις τέχνες και στα γράμματα.
Σε γνωρίζω για τους μεγάλους αγώνες που έδωσες για την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την αυτοδιάθεση.
Σε γνωρίζω για την πρόοδο που πέτυχες διαχρονικά ακόμα και αν έμεινες στο “σκοτάδι” στην εποχή του Διαφωτισμού. Για τις κοινωνικές σου κατακτήσεις, για τον πρωταγωνιστικό ρόλο της κοινωνίας σου σε κινήματα ειρήνης και αλληλεγγύης.
Θυμάμαι ότι πάντα κατάφερνες να ξεφύγεις από τον διχασμό και να μονοιάσεις με τον άλλο σου εαυτό. Γιατί το έβλεπες ότι μπροστά πηγαίνεις μόνο από τη δημιουργική σύνθεση.
Μα σήμερα, 193 χρόνια από όταν αποτίναξες τον ζυγό, σε βλέπω με τα “φαναριώτικα” κουσούρια σου, σκυφτή να αγκομαχάς να ξανάβρεις το στίγμα σου. Καμιά φορά και αποχαυνωμένη μπροστά σε μια οθόνη, να παρακολουθείς αμέτοχη τις εξελίξεις γύρω σου.
Να φυλάς τον πολιτισμό σου σε ένα σκονισμένο πατάρι και να χτυπάς παλαμάκια σε πίστες με “αοιδούς” που χαιρετούν ναζιστικά.
Εσύ είσαι; Και αν δεν είσαι εσύ πού κρύβεσαι και γιατί δεν βγαίνεις ξανά μπροστά; Τι και ποιον περιμένεις για να το κάνεις;
Ετσι που σε κοιτώ, δεν σε αναγνωρίζω πια…