Σύμφωνα με Ισπανούς εμπειρογνώμονες το ισοζύγιο προσφοράς –ζήτησης ελαιολάδου, σε παγκόσμιο επίπεδο, αρχίζει να κλονίζεται υπέρ της προσφοράς. Κι αυτό γιατί η ετήσια παγκόσμια παραγωγή και η παγκοσμια κατανάλωση είναι περιπου ίδιες και θα κυμανθούν γύρω στα 3.100.χιλ.τονους. Όμως υπάρχουν και τα πιεστικά αποθέματα της τάξεως των 900χιλ.τόνων τα οποια μαζι με την παραγωγή ανεβάζουν την προσφορά στους 4.000χιλ. τονους!
Επομένως, κατ αυτούς , πρέπει να ενθαρρυνθεί παγκοσμίως η κατανάλωση, άλλα και να γίνει αποτελεσματικότερη, η απόσυρση (ιδιωτική αποθεματοποίηση) της ΕΕ
Βέβαια και οι δυο προτάσεις των Ισπανών, φαίνεται να βρίσκονται προς την σωστή κατεύθυνση. Μονο που αποτελούν ευχολόγια με ελάχιστες ελπίδες επιτυχίας αφού και στις δυο περιπτώσεις οι Ισπανοί προτείνουν τι πρέπει να κάνουν κάποιοι άλλοι για να λυθεί κάποιο πρόβλημα το όποιο δημιουργείται απο αυτούς!
Μια ουσιαστικότερη πρόταση θα ήταν οι ίδιοι οι Ισπανοί να δώσουν το παράδειγμα αύξησης της κατανάλωσης στην χώρα τους (που κυμαινεται σε μολις 8 κιλά/άτομο/έτος) σε περιπου 20 κιλά/άτομο/έτος, δηλαδή οση και στην Ελλάδας.
Ετσι, θα είχαν δυο επιτυχίες. Η μια θα ήταν μια πολύ σημαντική αύξηση της κατανάλωσης στην ίδια την χώρα τους της τάξεως των 500 χιλ. τον./έτος και η άλλη θα ήταν μια ανάλογη αύξηση της διεθνούς κατανάλωσης που θα επιτυγχανόταν όχι με γενική και αόριστη, άλλα πραγματική διαφήμιση του δικου τους παραδείγματος.
Ανεξάρτητα όμως το τι θα πράξει η Ισπανία, μέσα στο νέο τοπίο που διαμορφώνεται στην διεθνή αγορά ελαιολάδου, η Ελλάδα οφείλει να σχεδιασει και εφαρμοσει μια σοβαρη νεα πολιτικη. Να εγκαταλείψει το καθεστώς των εξαγωγών χύμα και να αναπτύξει τις εξαγωγές επώνυμου τυποποιημένου!
Οι προϋποθέσεις υπάρχουν. Θα υπάρξουν όμως και οι κατάλληλες πολιτικές;
Ιδού το ερώτημα!
