Η αγάπη, η συγκίνηση και ο ενθουσιασµός για το νέο που έρχεται, έξω από τη σχολική ζωή και κοινότητα, κυριάρχησαν χθες το απόγευµα στην τελετή αποφοίτησης των µαθητών της Γ’ τάξης του 4ου Γενικού Λυκείου Χανίων.
Νέες και νέοι πλέον οι απόφοιτοι, συµµαθητές από τις µικρότερες τάξεις του Λυκείου, γονείς και συγγενείς, συµµετείχαν σε µία εκδήλωση όπου τα λόγια, οι εικόνες, τα βίντεο, µπερδεύτηκαν ιδανικά µε τις αναµνήσεις, τις ιστορίες, τις υποσχέσεις και τα µελλοντικά, µεταξύ των αποφοίτων, ραντεβού.
Όπως είπε ο λυκειάρχης της σχολικής µονάδας µαθηµατικός και επί 40 χρόνια, Μιλτιάδης Παπαγρηγοράκης, «Η αποψινή εκδήλωση, είναι σηµαντικό ορόσηµο, για τα 120 παιδιά που αφοφοιτούν, για τα παιδιά µας, στιγµή γεµάτη µε συναισθήµατα χαράς, συγκίνησης και περηφάνιας, γιατί ολοκλήρωσαν µε επιτυχία ένα σηµαντικό κεφάλαιο στη ζωή τους, γιατί αποχαιρετούν ανθρώπους και χώρους που τους σηµάδεψαν και γιατί κατάφεραν να υπερνικήσουν τις δυσκολίες και να φτάσουν µέχρι εδώ».
Όπως ανέφερε στα ‘‘Χ.Ν.’’ «στο 4ο ΓΕΛ µε τα 360 παιδιά, υπάρχει πολύ αγάπη, ενδιαφέρον, συµπόρευση των καθηγητών µε τους µαθητές, µε το αποτέλεσµα αυτής της συνθήκης να αποτυπώνεται καθ΄ όλη τη διάρκεια του έτους στη µεταξύ µας σχέση».
Ο ίδιος υποστηρίζει πως «η αποφοίτηση από το λύκειο αποτελεί κοµβική στιγµή στη ζωή ενός παιδιού, γεµάτη προκλήσεις και ευκαιρίες. Σηµατοδοτεί την ενηλικίωση, την ένταξη στην ακαδηµαϊκή κοινότητα, ή στην επαγγελµατική κατάρτιση, στο επάγγελµα. Σηµατοδοτεί και την έναρξη ενός νέου κεφαλαίου, γεµάτου µε δυνατότητες για ατοµική ανάπτυξη και εξέλιξη».
Πρωταρχικό µέληµά των καθηγητών στο 4ο ΓΕΛ όπως τονίστηκε, είναι η καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και της δηµιουργικότητας, η ολόπλευρη ανάπτυξη των µαθητών, µέσα από ένα πλήθος δραστηριοτήτων πέρα από αυτά καθαυτά τα µαθήµατα και οι παράλληλες δραστηριότητες, όπως είναι η Συµµετοχή σε Ευρωπαϊκά προγράµµατα, ∆ράσεις εθελοντισµού, Επιµορφωτικές δράσεις, Θεατρικές παραστάσεις και άλλα δηµιουργικά project, που αποτελούν αναπόσπαστο κοµµάτι της σχολικής ζωής, καλλιεργώντας οµαδικότητα, αλληλεγγύη και κοινωνική συνείδηση.
Απευθυνόµενος µάλιστα στους γονείς τους είπε: “…Έχετε κάθε λόγο απόψε να αισθάνεστε περήφανοι. Σας αξίζουν συγχαρητήρια για την αγάπη , για τη φροντίδα, για τις θυσίες σας. Ευχαριστούµε για την εµπιστοσύνη σας προς το σχολείο µας και τους εκπαιδευτικούς µας και σας ευχόµαστε υγεία και δύναµη για να καµαρώνετε τους υπέροχους ανθρώπους που δηµιουργήσατε και ανατρέφετε.
Προς όλα τα παιδιά που φεύγουν από την αγκαλιά του σχολείου ο κ. Παπαγρηγοράκης έχει να πει: «Πιστέψτε στον εαυτό σας, ακολουθήστε το πάθος σας. Μην αφήνετε κανέναν να σας πει τι να κάνετε µε τη ζωή σας. Βρείτε αυτό που σας γεµίζει και αφιερωθείτε σε αυτό µε όλη σας την ψυχή. Μην σταµατάτε ποτέ να µαθαίνετε. Μην φοβάστε να κάνετε λάθη. Να σας διακρίνει η ειλικρίνεια και η ακεραιότητα, να είστε αλληλέγγυοι, να γίνετε άξιοι δηµοκρατικοί πολίτες. να σέβεστε τα δικαιώµατα των άλλων και µην ξεχνούν ότι δηµοκρατία δεν είναι µόνο ένα δικαίωµα, αλλά και µια ευθύνη».
Στην εκδήλωση αποφοίτησης µνηµονεύτηκε και η Μαρία Γεωργιακάκη, που υπηρέτησε ως Φυσικός τον χώρο της εκπαίδευσης για περισσότερα από είκοσι χρόνια, αλλά έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω της, το παράδειγµα της πάλης, της εγκαρτέρησης, της πεισµατικής παρουσίας της, παρόλο τον πόνο και την κακουχία, τα οποία όπως αναφέρθηκε «…θα είναι πάντα φάρος στη ζωή µας”. Όλοι οι καθηγητές και οι µαθητές τραγούδησαν στη µνήµη της το τραγούδι “Τίποτε δε πάει χαµένο…».
Για την ενθουσιασµό που αισθάνονται ως προς τη νέα τους σελίδα στη ζωή µίλησαν στα Χ.Ν νέες και νέοι που απόψε αποχαιρέτησαν δια παντός τη σχολική τους διαδροµή. Ο Ιάσονας, ο Γιάννης, ο Νικόλας, ο Στέλιος, ο Αλέξανδρος, και οι δεσποινίδες που µε χαµόγελο υπόσχονται ότι θα αγωνιστούν για το καλύτερο στη ζωή τους, έχουν πολλά να θυµούνται, κυρίως όµως όλα όσα τους χαράχτηκαν στη µνήµη από την κουλτούρα του σχολείου τους και από τη σχέση τους µε τους 42 καθηγητές τους.
Από µεριάς της περιφέρειας που υποστήριξε την εκδήλωση αποφοίτησης, η Σοφία Μαλανδράκη µιλώντας στα Χ.Ν είπε ότι: «Όλοι µας οφείλουµε να υποστηρίξουµε τις µικρές κοινωνίες των σχολίων, εκεί όπου όλοι πρέπει να συνεργαστούν µε τον καλύτερο τρόπο. Οι ευκαιρίες, οι αγάπες, η µάθηση, οι αγκαλιές, όταν υπάρχουν µέσα σε αυτό το κύτταρο που λέγεται σχολείο, επηρεάζουν τη µετέπειτα ζωή των παιδιών ως µέλη πλέον της κοινωνίας. Αυτό πρέπει να προσέξουµε, αυτό να ενισχύσουµε».
