Διαβάζοντας το ψυχοσωτήριο ψαλτήριο του θεοφώτιστου προφητάνακτα Δαβίδ στάθηκα στον 23ο ψαλμό και ειδικά στον 1ο στίχο: «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή». Πάντα επίκαιρος, ειδικά τώρα με τα φρικτά γεγονότα που συμβαίνουν στην δύσμοιρη χώρα μας και πιο πέρα.
Στην σκέψη μου ήλθε το υπέροχο βιβλίο του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (1881 – 1956) «Αργά βαδίζει Χριστός» μέσα στο οποίο υπάρχει και το Κεφάλαιο: Σε ποιόν ανήκει η γη; -Για όσους αντιδρούν περί γης.
Μετά τα πολυσέλιδα προλεγόμενα επήγα στην ομώνυμη ερώτηση. Η απάντηση βρίσκεται σε πολλές σελίδες, εγώ, λόγω της χωρητικότητας ενός άρθρου, και σεβόμενος τον πολύτιμο χώρο της αγαπητής μας εφημερίδας, αρκέστηκα να αναφερθώ αποσπασματικά. Λέγει, λοιπόν, ο άγιος Πατέρας: «Σε ποιόν ανήκει η γη;» Μόνο μία απάντηση είναι ακριβής: Σε κανέναν. Η γη δεν είναι κανενός από εμάς. Είναι ιδιοκτησία εκείνου στον οποίο ανήκει και όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Δεν μπορεί να είναι ιδιοκτησία κάποιου από τον οποίο εκείνη είναι πιο δυνατή και πιο μακρόχρονη. Είναι ιδιοκτησία εκείνου που υπήρχε πριν απ’ αυτήν και θα υπάρχει και μετά απ’ αυτήν. Δεν μπορεί να είναι ιδιοκτησία κάποιου ο οποίος χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρχει ούτε ζωντανός, ούτε νεκρός – ζωντανός απ’ αυτήν τρέφεται και νεκρός μέσα της σαπίζει. Εκείνος που εξαρτάται απ’ αυτή είναι δική της ιδιοκτησία, και όχι εκείνη δική του. Δεν είναι ιδιοκτησία των ανθρώπων η γη, αλλά οι άνθρωποι είναι ιδιοκτησία της γης. Η γη είναι του Θεού και ό,τι είναι επάνω της. Τούτη είναι η κυριότερη γνώση, στην οποία θα έπρεπε και θα μπορούσε να φθάσει κάθε άνθρωπος, αφού απ’ αυτή τη γνώση εξαρτάται η ειρήνη και η καλή θέληση στη γη.
Το να αρνείται κανείς στον Θεό την κυριαρχία επάνω στη γη σημαίνει να αρνείται το Θεό και η άρνηση του Θεού σημαίνει ταραχή και κακή θέληση. Όμως, η άρνηση του Θεού δεν θα βλάψει καθόλου τον ίδιο τον Θεό. Ας φωνάξουν όλοι οι άνθρωποι από τη σκόνη τους: Δεν υπάρχεις, Θεέ! Τι θα γίνει; Οι φωνές τους θα χαθούν στην σκόνη, στην οποία χάνονται και τα σώματά τους, και ο Θεός θα συνεχίσει να στέλνει στη γη δροσιά και φως. Θα είναι η γη λιγότερο του Θεού, εάν όλοι οι άνθρωποι αρνηθούν τον Θεό και ονομάσουν τη γη δική τους; Ποτέ. Σε κάθε περίπτωση η γη θα είναι εξίσου του Θεού.
Τέτοια είναι η μοίρα των αυτοαποκαλούμενων αρχόντων της γης. Ενώ ο πραγματικός άρχοντας της γης είναι μόνιμος σαν την αιωνιότητα. Τι αξίζει, λοιπόν, εάν όλοι εμείς οι θνητοί, φωνάξουμε: «η γη είναι δική μας», ή «Η γη δεν είναι δική μας;». Οι φωνές μας θα προκαλέσουν άραγε σημαντική αλλαγή στον κόσμο; Αυτές οι φωνές μας θα αυξήσουν ή θα μειώσουν τον Θεό; Θα ήταν γελοίο να πιστέψει κανείς σε κάτι τέτοιο. Το ίδιο γελοίο όπως να πιστέψει στην πιθανότητα ότι τα βαλσαμωμένα πουλιά σε ένα μουσείο θα ψιθυρίσουν: «Δεν υπάρχει άνθρωπος»! Και ο άνθρωπος εξαιτίας αυτού του ψιθύρου θα εξαφανιστεί! Ο Θεός είναι πάντα νοικοκύρης στον οίκο του. Εμείς, φιλοξενούμενοι. Κάθε φιλοξενούμενος τρώει την μερίδα του και φεύγει. Έρχεται ο δεύτερος, ο τρίτος, με τη σειρά. Άλλος πληρώνει τη μερίδα του με εργασία, άλλος με τεμπελιά, άλλος με προσευχή, άλλος με ύβρεις, άλλος με φόβο, άλλος με πόρτα, χιλιάδες νεκρικά κασόνια βγαίνουν από την άλλη. Το κλάμα της γέννας ανακατώνεται με το κλάμα του θανάτου.
Το γρύλισμα του χορτάτου με το κλάμα του πεινασμένου. Το τρέμουλο του ασθενέστερου με την γκρίνια του δυνατού. Και όλα αυτά γεμίζουν ώρες και λεπτά. Πρέπει να γεμίσει με κάτι κάθε ώρα και κάθε λεπτό. Με οτιδήποτε. Διότι όσα μας δίνει αυτός ο κόσμος, τόσα και ζητά από εμάς. Όλες οι ώρες και τα λεπτά της ζωής μας φωνάζουν:
«Γεμίστε μας με οτιδήποτε, εμείς φεύγουμε στην αιωνιότητα, η κοιλιά μας χωνεύει τα πάντα»! Και στη βιασύνη παίρνουν από μας ό,τι και να τους προσφέρουμε: τη μορφή μας σε κάθε στιγμή, τις σκέψεις μας, το θυμό μας ή το γέλιο, τις ύβρεις ή την εξομολόγηση στον Θεό, την κλοπή ή την δολοφονία.
Η γη γνωρίζει και αναγνωρίζει τον κυρίαρχό της. Εάν τον γνωρίζαμε και τον αναγνωρίζαμε εμείς οι άνθρωποι, θα είχαμε από αυτή δυο οφέλη: την ειρήνη και την καλή θέληση. Δεν υπάρχει τίποτα πιο επιβλητικό στη γη από τον άνθρωπο που με ψυχική ειρήνη βαδίζει τολμηρά μπροστά εν μέσω βασάνων και φτώχειας, ψεύτικων φίλων και δηλητηριωδών εχθρών, και εν μέσω σκότους από την αμάθεια και την πλάνη. Τέτοιος άνθρωπος είναι πλήρης ικανοποίησης από τη ζωή και πλήρης αγάπης προς τον θάνατο διότι ξέρει ότι επάνω από το ένα και το άλλο κυριαρχεί ο Θεός, ο Πατέρας του. Ας προσευχηθούμε, αδέλφια, και τώρα και πάντα μόνο για ένα και μοναδικό, να είναι σε κάθε στιγμή της ζωής μας ξεκάθαρη η πεποίθηση ότι η γη και ό,τι είναι επάνω της ανήκουν στο Θεό. Εάν μας δοθεί αυτό, θα μας δοθούν όλα τ’ άλλα. Τούτη θα μας είναι η ασπίδα απ’ όλα τα κακά και το καλό πάνω απ’ όλα τα καλά Αμήν».
