Στο τέλος της προηγούµενης εβδοµάδας εκατοντάδες τόνοι νεκρά ψάρια ξεβράστηκαν στη θάλασσα του Βόλου. Μέρες µετά ακόµα δεν ξέρουµε τι φταίει. Φταίνε τα φυτοφάρµακα που καταλήγουν στα ποτάµια; Τα µολυσµένα νερά της περιοχής µετά την περσινή κακοκαιρία; Φταίει η έλλειψη οξυγόνου στα αρδευτικά κανάλια; Κάποιος άλλος τοξικός παράγοντας που δηµιουργεί κινδύνους για την ασφάλεια όλων µας; Η εικόνα πάντως των νεκρών ψαριών είναι τροµακτική.
Ένα µήνα πριν σε κτηνοτροφικές µονάδες της Θεσσαλίας βρέθηκαν χιλιάδες µολυσµένα αιγοπρόβατα που νοσούσαν από πανώλη. Σύµφωνα µε τα ιατρικά πρωτόκολλα τα µολυσµένα ζώα έπρεπε να θανατωθούν για λόγους δηµόσιας υγείας. Σε κάποιες κτηνοτροφικές µονάδες τα ζώα θάφτηκαν ζωντανά, χωρίς να έχει προηγηθεί η θανάτωσή τους. Αρνάκια και προβατάκια στέκονταν όρθια, ζωντανά, µέσα στους λάκκους, µπροστά στα βουνά των πτωµάτων, περιµένοντας να καλυφθούν µε τσιµέντο. Υπολογίζεται ότι σε λίγες µόνο µέρες θανατώθηκαν 3-5.000 ζώα.
Στο ενδιάµεσο διαβάσαµε στα νέα για ένα τσακάλι που κρέµασαν ζωντανό κάπου στην Πελοπόννησο και για µερικές δεκάδες σκύλους, γάτες και πουλιά της άγριας πανίδας που βρέθηκαν δολοφονηµένες από δηλητήρια σε διάφορα µέρη της Ελλάδας. Και τι να πει κανείς για τα ζώα που χάθηκαν για ακόµα µία χρονιά στις πυρκαγιές ανά την Ελλάδα; Ποιος να τα υπερασπιστεί κι αυτά και που να βρουν δικαίωση; Το έχουµε εµπεδώσει εδώ και χρόνια ότι στη χώρα µας η ζωή των ζώων δεν έχει καµία αξία.
Σε ολόκληρη την Ελλάδα τα ζώα, άγρια, συντροφιάς και «κτηνοτροφικά» υποφέρουν καθηµερινά κάτω από άθλιες συνθήκες, σε ανθυγιεινά περιβάλλοντα διαβίωσης και απάνθρωπες πρακτικές θανάτωσης. Οι αριθµοί των ζώων που χάνονται καθηµερινά µε τρόπο βάρβαρο και αναίτιο, είναι ιλιγγιώδεις. Παρά τις διαρκείς διαβουλεύσεις και τις κάθε χρόνο επικαιροποιηµένες νοµοθεσίες για την προστασία των ζώων, οι έλεγχοι παραµένουν µονίµως χαλαροί και οι παραβιάσεις ανεξέλεγκτες.
Βρισκόµαστε σε πόλεµο µε τα ζώα; Φαίνεται ότι οι άνθρωποι κατέχουν το νόµιµο δικαίωµα να σκοτώνουν όλα τα άλλα είδη ζώων, ακόµα και αν δεν µπορούν να αποδείξουν ηθικά από που απορρέει αυτό το δικαίωµα. Το φάσµα και το µέγεθος της νοµιµοποιηµένης θανατηφόρου βίας που χρησιµοποιούν οι άνθρωποι εναντίον των ζώων είναι πια τόσο µεγάλο, από τα εκατοµµύρια των ζώων που σκοτώνονται κάθε χρόνο για στρατιωτικές δοκιµές, κλινικές δοκιµές προϊόντων και ιατρικούς πειραµατισµούς, καθώς και τη σφαγή των κτηνοτροφικών ζώων στις βιοµηχανίες κρέατος, όσο είναι και ατελέσφορο. Η µανία του ανθρώπου για θάνατο δεν µπορεί παρά να φέρει και το δικό του αφανισµό.
Γράφει σχετικά ο Dinesh Wadiwel:
[…] είµαστε σε πόλεµο µε τα ζώα. Αυτός είναι ένας παρατεταµένος πόλεµος, ένας πόλεµος που αναµφισβήτητα αυξάνεται σε ένταση, ένας πόλεµος που δεν έχει προβλέψιµο τέλος. Αυτός είναι ένας πόλεµος που λειτουργεί υπό το πρόσχηµα της ειρήνης, που οικοδοµείται τις περισσότερες φορές µέσα στα πλαίσια του κράτους δικαίου. Αυτός είναι ένας πόλεµος που δεν φαίνεται να είναι πόλεµος, ωστόσο -όπως δείχνουν τα θύµατα- φέρει αναµφισβήτητα τα χαρακτηριστικά της συνεχιζόµενης πολεµικής κυριαρχίας.
Πάντως, ακόµα και στους πιο φρικτούς, τους πιο αιµατηρούς πολέµους της ανθρωπότητας, τα θύµατα µπορούν να αµυνθούν, να παλέψουν για τη ζωή τους, ακόµα και όταν ο αγώνας είναι άνισος. Στον πόλεµο µε τα ζώα τους έχουµε στερήσει ακόµα και το ελάχιστο δικαίωµα να παλέψουν για τη ζωή τους.
Πηγή: Dinesh Wadiwel, “The War Against Animals: Domination, Law and Sovereignty,” Griffith Law Review 18 (June 2015): 283–297.
