Με τη νέα χρονιά το πολιτικό σκηνικό της χώρας μπήκε σε μια φάση αναζήτησης και επαναπροσδιορισμού στόχων και πολιτικής ταυτότητας.
Ένα μήνα μετά, το πρώτο που διαπιστώνεται, είναι ότι ορισμένα κόμματα έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Δεν κινούνται με πολιτική και ιδεολογική επάρκεια στον πολιτικό χώρο που έχουν επιλέξει. Βασικά αγνοούν ποιo κοινό εκπροσωπούν και σε ποιoν κόσμο απευθύνονται.
Ο πρωθυπουργός επέλεξε με την έλευση του 2021, να κάνει ανασχηματισμό. Το θεωρώ λογικό στην προοπτική που μπορούν να μπουν νέα πρόσωπα που να δώσουν ένα δυναμισμό στην κυβερνησιμότητα της χώρας.
Παρότι ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε με το επιτελικό κράτος μια νέα μορφή “καγκελαρίας” στα ελληνικά πράγματα, όπως λέει και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο «για να βγει κάποιος MVP, πρέπει να παίξουμε όλοι άμυνα».
Όπως δείχνουν και τα δημοσκοπικά ευρήματα, η κυβέρνηση έχει ένα πλειοψηφικό ακροατήριο στην Ελλάδα που ακούει τι λέει ο πρωθυπουργός· άλλοι στο πλαίσιο της ισηγορίας μιλούν και δεν τους ακούει κανείς. Αυτό το πρόβλημα βασανίζει το τρίτο κόμμα του πολιτικού σκηνικού.
Όσο οξύνεται η αντιπαράθεση τόσο πιο εύκολα θα ακούγονται οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές, που όλοι ξέρετε ποιοι είναι.
Ακόμη και τώρα η χώρα επιπλέει στον αφρό μιας κρίσης· δεν βυθίστηκε ακόμη.
Όλοι ψάχνουν έναν μπούσουλα, δυο βασικές κατευθυντήριες γραμμές. Αυτή η κρίση έχει εύκολη λεία… τις αποφάσεις.
Μπορεί να αποφασίσουν κάτι όλοι στην Ευρώπη και σε μια εβδομάδα να ανατραπεί. Είναι ένας διαρκής παφλασμός στη ζωή της χώρας.
Όλοι ψάχνουν ούριους άνεμους και ήρεμες θάλασσες. Θέλουμε ακόμη χρόνο για να το πετύχουμε αυτό.
