Κέιλ (kale), το superfood του λαχανόκηπου που αρκετοί θυμόμαστε από τον κήπο της γιαγιάς μας με την ονομασία λαχανίδα. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα θρεπτικό λαχανικό που καλλιεργείται για τα τραγανά φύλλα του με την ιδιαίτερη γεύση που θυμίζει καρύδι και τα τελευταία χρόνια αποκτά νέους φανατικούς θαυμαστές. Το κέιλ τρώγεται φρέσκο σε σαλάτες, ειδικά με σπανάκι, ή μπορεί να γίνει βραστό, όπως τα χόρτα, και να το απολαύσουμε με λεμόνι και χοντρό αλάτι. Η λαχανίδα είναι φυτό ψυχρής εποχής και θέλει δροσερό περιβάλλον για να ευδοκιμήσει. Μπορούμε να το φυτέψουμε σε ηλιοφανείς θέσεις αν και θα ευδοκιμήσει και σε πιο ημισκιερά σημεία χωρίς όμως να έχει την μεγαλύτερη ανάπτυξη και ποιότητα. Η ιδανική θερμοκρασία για την καλλιέργεια της λαχανίδας είναι μεταξύ 15-20 βαθμών Κελσίου αν και θα πρέπει να σημειώσουμε ότι είναι αρκετά ανθεκτική και σε πιο χαμηλές θερμοκρασίες. Η εμφάνιση χαμηλών θερμοκρασιών βελτιώνει τη γεύση της. Αναπτύσσεται καλύτερα σε δροσερά και γόνιμα εδάφη με καλή αποστράγγιση.
Τι χαρακτηριστικά έχει το αγουρέλαιο και πώς το ξεχωρίζουμε;
Το αγουρέλαιο είναι αποτέλεσμα πρώιμης συγκομιδής της ελιάς, ένα ελαιόλαδο που παράγεται από άγουρους καρπούς που δεν έχουν ωριμάσει και παραμένουν πράσινοι. Στις ελαιοκομικές ζώνες της χώρας, αρκετοί παραγωγοί, κυρίως βιοκαλλιεργητές, ξεκινούν νωρίς το μάζεμα της ελιάς από τις αρχές Οκτώβρη μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου. Δεν θα δυσκολευτούμε να διακρίνουμε το αγουρέλαιο από τα υπόλοιπα ελαιόλαδα, καθώς ξεχωρίζει από το έντονο λαμπερό πράσινο χρώμα του που οφείλεται στη μεγάλη ποσότητα χλωροφύλλης του άγουρου καρπού της ελιάς. Το αγουρέλαιο διαθέτει χαρακτηριστική έντονα πικρή γεύση και φρουτώδες άρωμα που θυμίζει φρεσκοκομμένη άγουρη ελιά. Αυτή η πικράδα που “καίει” τον ουρανίσκο, το κάνει ξεχωριστό και ταυτόχρονα όχι ευχάριστο σε όλους. Αξίζει να σημειώσουμε πως το αγουρέλαιο διατηρεί τις μοναδικές ιδιότητές του για ένα χρονικό διάστημα λίγων μηνών. Ακόμα κι αν διατηρηθεί στις πιο κατάλληλες συνθήκες, μετά τον Μάρτιο το αγουρέλαιο σταδιακά χάνει βασικά χαρακτηριστικά του, όπως το έντονο χρώμα και την πικρή φρουτώδη γεύση του.
Πώς γίνεται η φύτευση του υάκινθου;
Άλλοι τον λένε υάκινθο και άλλοι ζουμπούλι! Όπως και να το πεις, το έντονο μεθυστικό άρωμα των λουλουδιών του παραμένει μοναδικό! Ο υάκινθος, λοιπόν, είναι από τα ομορφότερα βολβώδη λουλούδια φθινοπωρινής φύτευσης που συναντάμε σε παρτέρια, σε μεγάλους κήπους, καθώς και σε γλάστρες σε μπαλκόνια, όπου ανθίζει συνήθως 2-2,5 μήνες μετά τη φύτευση του βολβού. – Ο πολλαπλασιασμός του υάκινθου γίνεται κυρίως με βολβούς, καθώς εισέρχεται πιο γρήγορα στην ανθοφορία σε σχέση τη φύτευση από σπόρο. Φυτεύουμε λοιπόν τον βολβό σε βάθος περίπου 8-12 εκατοστών, μέσα στο χώμα φροντίζοντας ώστε η μύτη (οφθαλμός) του βολβού να είναι προς τα πάνω. Τοποθετούμε τους βολβούς του υάκινθου σε αποστάσεις μεταξύ 15-20 εκατοστών για τη φύτευση, ώστε να έχουμε καλύτερη ανάπτυξη και ανθοφορία. Ο υάκινθος αναπτύσσεται καλύτερα σε ηλιόλουστες θέσεις, προφυλαγμένες από δυνατούς ανέμους.
