Όσο περνούνε δα οι γι ημέρες, τόσο κι γίνεται πλια ξεκάθαρη η παρουσία του φθινοπώρου.
Oι θερμοκρασίες έχουνε ισορροπήσει κι οι γι αεριστήρες, και τα κλιματιστικά δεν τραβαγιάρουνε πλιό. Η γι αγωνία τέτοιο καιρό τσοι περασμένους χρόνους βέβαια για την ανοβροχιά εκορυφώνουντανε, ιδιαίτερα επαέ στσ’ άνυδρους τόπους του Ακρωτηρίου, από μέρα σε μέρα. Μα δε τσ’ άφηνε τσ’ Ακρωτηριανούς η γι επικαιρότητα να εκδηλωθούνε. Αφού την έγνοια των, την είχε κλεμμένη το πανηγύρι του Γουβερνέτο. Γιατί ‘τανε ένα πανηγύρι, όπως λέω και στο βιβλίο μου «ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΧΩΡΑΦΑΚΙΑ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ ΧΑΝΙΩΝ» με παγκρήτια απήχηση, γι’ αυτό κι ήρχουντανε προσκυνητές απ’ ούλη την Κρήτη. Από μέρες πριχού κι έπαε στον καφενέ εσυνενούντανε κι οι χωριανοί κι εταιριάζανε σε συντροφιές κι εσχεδιάζανε το πρόγραμμα ντωνε, τσ’ αργαδινές στα ροζοναρίσματα ντων. Και τσ’ απογεματινές ώρες τση παραμονής εξεκινούσανε κι εκείνοι κι από το κουμαρέ και πώδε εμπαίνανε κι αυτοί στην αθρώπινη αλυσίδα, απού οδοιπορούνε για το μοναστήρι του Γουβερνέτο.
Χιλιοειπομένες, κι αξέχαστες οι γ’ αναμνήσεις από τούτεσας τσοι πανηγυριώτες εξορμήσεις. Και πολυσχολιασμένες στσοι κατ’ επανάληψη αναφορές μου κατά καιρούς. Γιατί δεν ήταν μια και δυο οι φορές το χρόνο, απού την επαίρναμε τουτηνά την ανηφόρα. Γιατί εκτός από το μεγάλο πανηγύρι του Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη, ήτανε κι άλλα πανηγυράκια στο Μοναστήρι ένα γύρο, και το ‘χαμε αντέτι κι εγευγουμέστανε τσ’ Ιερές ακολουθίες τωνε. Κι απολαμβάναμε τη νοστιμιά τση πανηγυριώτικης σαρδέλας και πίναμε το ποτήρι μας, τον μαρουβά, κρασί κοντά στην άγρια Γουβερνεθιανή φύση ευχόμενοι κι αντευχόμενοι με τσ’ άλλους Ακρωτηριανούς προσκυνητές. Μα και τσοι Κυριακές, απού δεν είχαμε λουτρουγιά έπαε στο χωριό, τσοι περισσότερες φορές ελειτουργούμαστε σε τούτονα το μοναστήρι. Γιατί κεινονά το καιρό, οι κατά καιρούς εφημέριοι μας ήτανε ιερομόναχοι του Μοναστηριού του Γουβερνέτο. Ήτανε όμως και το αντέτι των αθρώπω κείνουνα του καιρού, να μην αντέχουνε την κλεισούρα, στο σπίτι και το καθισιό, πολύ ώρα. Γι’ αυτό κι εψαχνούντανε να βρούνε αιτία ν’ αλλάξουνε περιβάλλον, για να περάσουνε την ώρα ντωνε, τσ’ αργίες, τσοι βροχεράδες, και τ’ αγρία κατακαίρια, απού δεν έκανε για δουλειά.
Ύστερα δα, από το πανηγυριώτικο ξεσηκωμό, επανήρχουντανε και πάλι στσοι ρυθμούς τσοι καθημερινότητας τωνε. «Έμπαινε και πάλι κάθε κατεργάρης στον πάγκο του», όπως λέει κι ο λαός. Μόνο πως ήτανε και χρονιές, απού η χάρη του καλού Θεού δεν έμπεμπε στην ώρα τση την ευλοημένη βροχή. Γι αυτό κι αγωνιούσανε, γιατί τανε καιρός να σπείρουνε τσοι καρπούς ντωνε, γιατί όπως λέει κι ο λαός «Οκτώβρη και δεν έσπειρε οχτώ σωρούς δεν έκαμες». Μα κι οι γι ελιές το θέλανε το νεράκι, κι εκείνες για να ξεκακώσουνε από την ανυδρία. Μα κι οι στέρνες επαέ στο χωριό να βάλουνε νερό, και να πάψουνε επιτέλους τα σούρτα φέρτα στο λιβάδι, που από το βλυχό νερό, των πηγαδιών ντου επορευόμαστανε από νερό σχεδόν ούλοι οι χωριανοί τότεσας. Γι’ αυτό κι αξημέρωτα οβγορολογούσανε οι γερόντοι τον ορίζοντα, για σημάδια για βροχή, γη εστράφαιναν τον ουρανό σα τσ’ όρθες όντε πίνουνε νερό, γη για τον ίδιο λόγο. Εψάχνανε τον καζαμία αποβραδίς, όπως έλεγα κι οπροχθές, για να δούνε αν έγραφε εκείνος για βροχή. Ετσά επερνούσανε οι γι ημέρες επαέ στο χωριό, κείνους σας τους δύσκολους χρόνους.
Κι ύστερα από το λοξοδρόμισμα μου και πάλι στα περασμένα, για να θυμίζονται οι γεροντότεροι και να μη ξεχνούνε κεινανά τα δύσκολα μα ευλοημένα χρόνια, απού δε τσοι καπαντίζαμε οι κακουχίες, και τα βάσανα, παρά εστέκανε ολόρθοι και δυνατοί, κι ακάματοι ανηφορίζανε τη στράτα τση ζωής τωνε. Έτσα κι εγώ δα συνεχίζω το σεργιάνισμα μου στο δεύτερο φθινοπωρινό μήνα τον Οχτώβρη, με ορατές στον ορίζοντα τσ’ ενδείξεις για βροχή και μ’ αισιόδοξες προβλέψεις τσ’ ΕΜΥ και την πολυετή εμπειρία μου πως ο θεός μπορεί ν’ αργεί αλλά δεν ξεχνά και τα λόγια του Ευαγγελίου κάποια στιγμή επαληθεύονται «και τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» Ματθ. 5, 45. Γι’ αυτό κι ελπίζω πως δεν θ’ αργήσει κι οφέτος να έρθει η πολυπόθητη βροχή, για να δροσίσει την καταταλαιπωρημένη γη από τσοι καλοκαιρινούς καύσωνες και να ποτίσει τα φυτά κι ούλα τα ζώα. Μα και να βγάλει και πάλι η γη χορτάρι και να ξεκινήσει η καινούργια εποχή ζωής στη φύση. Μόνο που κάθε φορά απού γροικώ για βροχή ανατριχιάζω τον τελευταίο καιρό, γιατί τουτουσές τσ’ έσχατους χρόνους εχαθήκανε από τσ’ αθρώπους οι γ’ ήπιες κι ευγενικές συμπεριφορές και από τα ευλοημένα πρωτοβρόχια οι σιγανοψιχάλες κι ως τσοι ραγδαίες βροχές. Κι εφτάξαμε στσ’ απάθρωπους βιασμούς και στα καταστροφικά κι επικίντυνα ακραία καιρικά φαινόμενα. Για ούλα τουτανά όμως η γι αφεδιά μου μένει άφωνη, κι η σκέψη μου αδύναμη για περισσότερα σχόλια για τούτεσας τσοι συγκυρίες. Κι ανήσυχος σιγομουρμουρίζω «Ο Θεός να βάλει τη χέρα ντου».
Όσο δα για τον Οχτώβρη απού γυροσίμωνε στσοι τελευταίες του ημερομηνίες που ήταν κι η γ’ εορτή του Αγίου Δημητρίου απού με φέρνει στα σύγκαλα μου, κι αναστορούμαι παλιές δόξες (την απελευθέρωση τση Θεσσαλονίκης μας και την επέτειο του ΟΧΙ απού ακλουθά σε απόσταση αναπνοής, απού οι γ’ ελληνικές δυνάμεις εγράψανε τσοι χρυσές σελίδες Ηρωισμού στα πεδία των μαχών, το πασίγνωστο Αλβανικό έπος. Κι εδικαιώσανε γι’ άλλη μια φορά τον Εθνικό μας ποιητή, απού γράφει σε μια στροφή στο ποίημα του Εθνικού ύμνου
«Ω Τριακόσιοι σηκωθείτε και ξανάρθετε με μας
τα παιδιά σας θε να δείτε πόσο μοιάζουνε με Σας».
Αιωνία σας η μνήμη αγωνιστές του Ελληνικού Έθνους δια μέσου των αιώνων για του Χριστού την Πίστη, την Αγία και της Πατρίδας την Ελευτερία. Θεέ μου βλέπε μας το νου μας.
Χαίρετε αναγνώστριες κι αναγνώστες μου κι αναζητηχτοί.
Το γεροντάκι
Σημειώσεις
Αργαδινές= βράδια
Ροζοναρίσματος= κουβεντολόγια ντωνε
Αντέτι= συνήθεια, έθιμο
Κατακαίρια= κακοκαιρία
Πορεύομαι= εξυπηρετούμαι
Οβγορολογώ= κοιτάζω από τόπο με ανεμπόδιστη θέα
Στραφαίνω= κοιτάζω
Όρθα= όρνιθα
οπροχθές= προχθές
Καπαντίζω= υπερτερώ
Κάψα= υπερβολική ζέστη
Γροικώ= ακούω
Αφεδιά= εγώ
Μαρουβάς= παλαιό κρασί εξαιρετικής ποιότητας
