Κύριε διευθυντά,
Αύγουστος 1983. Γήπεδο Νέας Φιλαδέλφειας (ΑΕΚ). Τελικός Πρωταθλητή (ΟΣΦΠ) – Κυπελλούχου (ΑΕΚ), δηλαδή Σούπερ Καπ. Παρά τον διαχωρισµό των φιλάθλων, κάποια Στιγµή οι αστυνοµικοί, µην µπορώντας να τα βγάλουν πέρα µε τους διαπληκτιζόµενους φιλάθλους κάλεσαν τα ΜΑΤ. Στην εµφάνιση τους, 30 χιλιάδες λαού φώναζαν: «Μπ…, γ…, δολοφόνοι», δηλαδή πάνω κάτω, δεξιά αριστερά, απέναντι έβριζαν. Εγώ προσπαθούσα να αυτοτοποθετηθώ και έλεγα από µέσα µου: «ή όλοι είναι τρελοί και εγώ λογικός που δεν έβριζα ή το αντίθετο». Κάποιοι είχαν απωθηµένα από την εποχή της δικτατορίας και ξεσπούσαν στους αστυνοµικούς, αφού τότε βγήκαν µετά από 20 χρόνια στην εξουσία οι “προοδευτικοί”. Έπρεπε να τους αφήσουν τα ΜΑΤ να σκοτωθούν;
Από τότε οι αστυνοµικοί προπηλακίζονται, λοιδορούνται για το παραµικρό, λες και δεν είναι εργαζόµενοι, λες και φταίνε αυτοί για τις κακές πολιτικές και οικονοµικές αποφάσεις, που εξαιτίας των ελληνοτουρκικών και του Κυπριακού παίρνονται, αφού τα ¾ του προϋπολογισµού πάνε στην Εθνική άµυνα.
Μετά τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου (2008) παραιτήθηκε ο γιος ενός φίλου, αστυνοµικός, µη αντέχοντας την πίεση της κοινωνίας. Ο άλλος της παρέας µας είπε: καλά το έκανε. Εγώ του απάντησα: Και εµάς ποιος θα µας φυλάει. Τότε απάντησε: καλά, έχεις δίκιο. Τελευταία είναι ανεξέλεγκτη η οπαδική βία.
Οι αστυνοµικοί δεν φταίνε, αν οι δήµαρχοι ή υπουργοί τους στέλνουν για ελέγχους και πρόστιµα τροχονοµικά ή οικονοµικά. Είναι κατευθείαν εκτελεστικό όργανο και πρέπει να εκτελέσει τις εντολές της εξουσίας. Αυτοί βέβαια να µην υπερβαίνουν τα όρια της λογικής, γιατί η κοινωνία αγριεύει και καταλύεται ή έννοµος τάξη. Εκτελούν ένα λειτούργηµα, δεν δικαιούνται να απεργούν, ούτε να ξεκουραστούν πολλές φορές για ένα 24ωρο. Αν δεν τους σεβόµαστε, τουλάχιστον να µην αφιονιζόµαστε στην εµφάνιση τους.
Γιάννης Καµηλάκης
συν/χος διδασκάλος
