Στου Δουρουντογιώργη τα προγονικά….
Προχθές αγώνα τρέξαμε στων Σφακιανών τα μέρη,
με κορυφαίους αθλητές σαν τον Δημήτρη τον Λυμπέρη
και δεινούς βουνοδηγούς σαν τον Ορφανούδο τον Κωστή,
που τον τρέμουν μονοπάτια ως Ορέων δαμαστή!
Ασκύφου, Ίμπρο, και κορφές τους μύες δοκιμάσαν
Μα όσο κι αν μας πόνεσαν, τις ψυχές μας δεν δαμάσαν.
Και αν του δρόμου οι κραδασμοί πονούσαν το κορμί μας,
Η ομορφιά του τόπου αυτού χαράχθη στην ψυχή μας.
Κι όταν καλώς εφτάξαμε εις τους Καλούς τους Λάκκους,
Ο επικός μας άθλος μας κατέστησε γεμάτους!
Την επομένη ξαναζήτησα την άγρια ευμορφία
και ένοιωσα το κάλεσμα να επισκευθώ τα θεία!
Το ίδιο το φλυτζάνι μου που είχα ζωγραφίσει
ευθύς εμέ παρότρυνε να ελαύνω εις την φύση.
Πρωινή σπονδή στην θάλασσα, καφέ με Ποσειδώνα,
Μετά, με τετρακίνηση στα όρη του αγώνα.
Παρέα μου ο φίλος μου Στελής ο Σταυρουλάκης,
και στην κορφή ως “τρόπαιον, ο Γιώργης Δουρουντάκης.
με ανάστημα, περπάτημα αντάξια του τοπίου
στα προγονικά λημέρια του Δουρούντου του ιδίου.
Η εικόνα εμπλουτίστηκε μ’ ένα θεριό κοντά του:
τον Δωρικό ξανθό θεό για γιο, αλάβωτά του!
Ανδράκλες αψηλοί, κομψοί ωσάν τα κυπαρίσσια
που περπατούν εις την ζωή ευθυτενώς και ίσια.
Νησί μου συ πανέμορφο, ω πόσο μ’ εμπλουτίζεις
και την ψυχή μου μ’ ευωδιές και ρώμη την προικίζεις!
* Ποιημα εμπνευσμένο απο τους αγώνες “ΣΦΑΚΙΑΝΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ 2017”
