Για όποιον βρέθηκε στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο της 26/6/2017 ήταν μια τραυματική εμπειρία.
Ο λόγος που βρεθήκαμε εκεί ήταν η συζήτηση για την απόφαση του Πολυτεχνείου Κρήτης να ξεπουλήσει τις εγκαταστάσεις της πρώην Μεραρχίας για να γίνει πολυτελές ξενοδοχείο. Δεν θα αναφερθούμε εδώ στην ουσία του θέματος, άλλωστε πολλά έχουν ειπωθεί και θα ειπωθούν ακόμα περισσότερα. Ο λόγος γίνεται για την διαδικασία. Αυτοί λοιπόν που κατηγορούνται ότι έχουν καταλάβει δημόσιο χώρο, ήταν εκεί και περίμεναν υπομονετικά τρεις ώρες μέχρι να συζητηθεί το θέμα τους. Οι αναρχικοί της rosa nera έκαναν ησυχία και οι δημοκράτες φώναζαν ξέροντας ότι όποιος έχει βροντερή φωνή θα εισακουστεί. Είναι πραγματικά δυσάρεστο να βλέπεις τους εκλεγμένους δημοτικούς συμβούλους να τσακώνονται σαν τα μωρά παιδιά. Και πριν συζητηθεί το θέμα αλλά και κατά την συζήτηση, φάνηκε καθαρά ότι ο καθένας εκεί μέσα παλεύει για να περάσει η δική του, είτε κομματική είτε προσωπική άποψη. Φάνηκαν οι ομάδες και ομαδούλες, οι αρχηγοί και αρχηγίσκοι, αλλά και οι προσωπικές εμπάθειες, οι χυδαιότητες, οι υπεκφυγές, οι αερολογίες, οι φανφάρες, τα κούφια λόγια και όλα φυσικά από μικροφώνου για να καταγράφονται…
Θα ήταν πραγματικά εμπειρία ζωής να μπορούσαν να αντιστραφούν οι όροι και να διεξαγόταν η συζήτηση για το θέμα στον κατειλημμένο χώρο της rosa nera, την οποία θα παρακολουθούσαν και όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι. Όλοι αυτοί που δήθεν υποστηρίζουν τις δημοκρατικές διαδικασίες να βρισκόντουσαν έστω και μία φορά σε συνέλευση που γίνεται εκεί. Θα διαπίστωναν ότι οι συνελεύσεις γίνονται χωρίς φωνασκίες και τσαμπουκάδες, ότι όλοι είναι ίσοι και έχουν άποψη για κάθε θέμα χωρίς αποκλεισμούς.
Θα διαπίστωναν ότι οι αποφάσεις παίρνονται πραγματικά συλλογικά μετά από πλούσιο και ειλικρινή διάλογο και φυσικά δεν έχουν ανάγκη από μικρόφωνα και μεγάφωνα, γιατί πολύ απλά υπάρχει σεβασμός του άλλου.
Ο λόγος είναι ότι ο καθένας ακούει περισσότερο την διαφορετική άποψη παρά λέει τη δική του, γιατί το ζήτημα δεν είναι να επιβάλει την άποψή του και να φύγει, αλλά να καταλήξει με όλους μαζί σε μια κοινή απόφαση, που θα εφαρμόσουν πάλι όλοι συλλογικά. Για όποιον γνωρίζει τη σημασία των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, αυτό δεν είναι καθόλου παράδοξο, είναι ο τρόπος ζωής για τέτοιες συλλογικότητες, είναι το μυστικό που τις κρατάει ζωντανές. Παράδοξο είναι ότι το δημοτικό συμβούλιο, ο υποτιθέμενος ναός της δημοκρατίας της πόλης δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, τόσο από άποψη διαδικασίας, όσο και από άποψη ουσίας.
