Σύγχρονες μυθιστορίες Αρμενίζοντας στο τότε…

Αλλο ένα καραβάκι!
Φτιαγμένο από χονδρό, μπλε χαρτί…
Το παίρνει ο αγέρας απ’ την μια πλευρά και το πάει στην άλλη…
Μένει εκεί για λίγο και στο επόμενο φύσημα ξεκινά καινούργιο ταξίδι… Περιορισμένο το πεδίο του, στη μικρή στέρνα της κορυφής, όπου κάποιο χέρι το εναπόθεσε για να προσθέσει μια νότα ξεγνοιασιάς στη γιορτινή μέρα…
Πανηγυράκι σ’ απόμερο ξωκκλήσι!
Που το παρακολουθούμε σε φιλμ στο διαδίκτυο…
Που το βιώνουμε και το ζούμε μέχρι τα βάθη της ψυχής….
Εκεί ψηλά σε τόπο αγαπημένο όπου είχαμε βρεθεί άπειρες φορές…
Τότε οι πιο πολλοί είχαμε πάει με τα πόδια ή με γαϊδουράκια. Τώρα βλέπεις αγροτικά και τζιπ παρκαρισμένα όπως-όπως στις άκρες του δρόμου…
Στο μικρό πλάτωμα πάγκοι ολόγυρα, στρωμένοι με παλιές κουρελούδες, ενώ μέσα σε πρόχειρο υπόστεγο βράζει σε δυο καζάνια το λεγόμενο «κεσκέκι»: Κρεμμύδια, κρέας, σιτάρι που θα ψηθούν και θα χτυπηθούν όλα μαζί, για να δώσουν στους πανηγυριώτες το νόστιμο, παραδοσιακό έδεσμα…
Να κι ο παπάς μας με την παπαδιά του, που τη βλέπουμε από μακριά, μα την αναγνωρίζουμε απ’ τη γνωστή της σιλουέτα…
Τώρα ο φακός ζουμάρει στα πρόσωπα των πανηγυριωτών!
Καθισμένοι στους πάγκους απολαμβάνουν τη παρέα, το τοπίο, τα μεζεδάκια. Τους κοιτάμε έναν-έναν, καθώς ο φακός περνά αργά από πρόσωπο σε πρόσωπο.
Ουδείς γνωστός!
Και δεν μιλάμε για τους νέους.
Αυτοί δεν είχαν γεννηθεί τότε!
Κι ούτε λόγος για τους γέροντες της εποχής μας, που από καιρό έχουν απέλθει…
Το μάτι μας εμάς στυλώνεται στους…γέροντες του τώρα!
Σε ανθρώπους πάνω από 65…
Εναγωνίως προσπαθώντας ν’ ανιχνεύσουμε κατιτί στο παρουσιαστικό τους που θα μας αποκαλύψει τα… παιδιά που κάποτε γνωρίζαμε!
Μα όλοι ξένοι μας φαίνονται. Και χωρίς ταυτότητα!
Μια που ακόμα κι αν τους αναγνωρίζαμε, δύσκολα θα θυμόμασταν τ’ ονόματά τους…
55 χρόνια μακριά απ’ το γενέθλιο τόπο.
Λίγα είναι;
Ο φακός ζουμάρει ξανά στη στέρνα, το χάρτινο καραβάκι μοιάζει να έχει ρίξει άγκυρα στη γωνιά, στάσιμη η εικόνα κι από κάτω ο αποχαιρετισμός με μεγάλα, μπλε γράμματα:
«ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!»
Ποιου χρόνου καλέ μου φίλε, που μας γύρισες τέτοιες μέρες γιορτινές, τόσα και τόσα χρόνια πίσω, και μας έκανες πικρά να κλάψουμε;