Γερμένος πάνω του, με το κουτί συνέχεια στο στόμα, μιλάει άλλοτε φωναχτά άλλοτε με ψίθυρο, εκνευρίζεται, θυμώνει, ηρεμεί, γελάει, θλίβεται…
Mόλις τελειώσει η μια συζήτηση γοργά πληκτρολογεί τον επόμενο αριθμό και μια νέα συνομιλία ξεκινά.
Στον προθάλαμο του χώρου όπου βρεθήκαμε να περιμένουμε δίπλα-δίπλα, στις στιγμές αναμονής όπου ως γνωστόν ο χρόνος κυλά αργά, προσδοκούσαμε να κάνουμε μικρή συζήτηση μαζί του!
Εις μάτην!
Στις διστακτικές ερωτήσεις γενικού ενδιαφέροντος που του κάναμε -για να περάσει πιο ευχάριστα η ώρα- απάντησε μ’ ένα βαριεστημένο «Ναι, ναι, ναι…» ή μ’ ένα απότομο «Οχι βέβαια!», χωρίς καν να γυρίσει να μας κοιτάξει!
Νέος είναι, άλλα είναι τα ενδιαφέροντά του, δικαιολογείται, όμως πολύ μας απογοήτευσε η παντελής αδιαφορία προς τον συνάνθρωπο που έτυχε να κάτσει δίπλα του, την οποία βεβαίως προκαλεί η συνεχής απασχόλησή του με το μηχάνημα…
Λίγο αργότερα σε κάποια υπηρεσία, κι ενόσω περιμέναμε ν’ ανοίξουν τα συστήματα, η ίδια παγερή στάση απ’ την κοπελιά που μας εξυπηρετεί. Το μάτι της παίζει πού και πού στην οθόνη, αλλά τα δάχτυλα και το πνεύμα σταθερά κολλημένα στο κινητό! Το οποίο την απασχολεί εδώ και δέκα λεπτά που στεκόμαστε στον πάγκο της. Δεν λέμε πως δεν κάνει καλά την δουλειά της, δεν λέμε πως μας καθυστέρησε ή δεν μας χαιρέτισε ευγενικά όταν φεύγαμε, μας έμεινε όμως το παράπονο πως ούτε κι εκεί μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε εκείνη την ψιλοκουβεντούλα των περασμένων χρόνων σε δημόσιους χώρους, τη τόσο συνηθισμένη κι ενίοτε άκρως θεραπευτική!
Κανείς εξάλλου δεν ζητά να κάνει ιδιαίτερη γνωριμία ή φιλία με τον κάθε άγνωστο που θα συναντήσει στον δρόμο του! Μια κουβέντα να πει θέλει μόνο! Για να νοιώσει μέρος του συνόλου, να επικοινωνήσει! Με δυο λόγια επιζητά ένα μικρό, ανώδυνο διάλειμμα για να ξεφύγει απ’ τις βαριές σκέψεις και τα βάσανα που μας φόρτωσε η εποχή μας…
Την ίδια μέρα κινηθήκαμε σε άλλο χώρο, ιδιωτικό αυτή τη φορά.
Τα ίδια και χειρότερα κι εδώ…
Τώρα θα μου πείτε πως οι σύγχρονοι νέοι επικοινωνούν, αλλά με τον δικό τους τρόπο! Μπορεί να μην μας έδιναν προσοχή αλλά με κάποιον τρίτο μιλούσαν, ίσως και για σοβαρά θέματα ή επαγγελματικές υποθέσεις!
Αυτή εξάλλου είν’ η νέα κατάσταση και μάλλον πρέπει εμείς να προσαρμοστούμε.
Οσο μάλιστα πιο γρήγορα, τόσο το καλύτερο!
Να μου επιτρέψετε να διαφωνήσω και να πω πως εμείς οι πιο μεγάλοι -που με το ένα πόδι πατάμε στον κόσμο τον παλιό και με το άλλο στον καινούργιο τον τόσο αλλαγμένο- έχουμε το πλεονέκτημα να μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις!
Είμαστε επίσης -λόγω ηλικίας- σε θέση να ξέρουμε πως η ζωή δεν είναι ένας μοναχικός ή μονόπλευρος αγώνας δρόμου!
Προορισμός μας δεν είναι το κυνήγι του χρόνου, να μη χάνουμε ούτε δευτερόλεπτο απ’ τα ποικίλα δρώμενα πάνω στις οθόνες μας, μα μια ήσυχη πορεία στον κόσμο τον πραγματικό όπου θα συμπορευόμαστε με τον συνάνθρωπο με σεβασμό κι αλληλοεκτίμηση…
Γιατί σε τελική ανάλυση η ζωή δεν είν’ αγώνας δρόμου!
Είναι ένα… όνειρο!
Αλλοτε καλό κι άλλοτε κακό…
Που έρχεται και φεύγει, θέλουμε δεν θέλουμε!
Που μας αφήνει πίσω όταν έλθει η ώρα μας, όσο κι αν τρέχουμε να τη προλάβουμε!
