Οι πρωθυπουργικές οδηγίες προς πάσαν κατεύθυνσιν είναι πρακτικά τετριμμένες. Δεν ξεφεύγουν απ’ τις παλαιοκομματικές νοοτροπίες και υπεκφεύγουν απ’ τα ζέοντα προβλήματα του τόπου. Με τις πρακτικές που εφαρμόζουν για ν’ απομακρύνουν την καταστροφή, μάλλον συμβάλλουν στον ερχομό της. Το φορολογικό, η παραπαίουσα Δημόσια Διοίκηση, ο ανορθολογισμός και η τάση να εξοντώνει ο ένας τον άλλον υπό τη σκληρή διαπίστωση «ο θάνατός σου η ζωή μου», επιτείνουν την καταστροφή. Η ευθύνη βαρύνει τις ελληνικές κυβερνήσεις με σημαντικό μερίδιο των ξένων. Ποιος απομακρύνθηκε απ’ τους ψηφοφόρους του, τους ανάγκασε ν’ αποστασιοποιηθούν και να ψάχνουν αλλού καταφύγιο; Τα κόμματα. Ποιος άλλος; Με την αλαζονεία της εξουσίας, με την κώφευση των πολιτικών να μην δέχονται κριτική απ’ τον απλό εργαζόμενο, με το να μην αντιλαμβάνονται τον σφυγμό της κοινωνίας. Η έλλειψη αυτοκριτικής ή αυτή που γίνεται απ’ τους υπουργούς και σπανίως απ’ τον πρωθυπουργό, εξαντλείται σε διακηρύξεις και όταν κάτι πάει να αλλάξει, επεμβαίνουν εξωγενείς παράγοντες, μια άλλη πολιτική ρητορική, εκφοβίζοντας να ξεσκεπάσουν αμαρτήματα, που παραμένουν ανενεργά, μέχρι να βρεθεί η ώρα του κολασμού. Αμεσα ορατά είναι τα προβλήματα. Η αλήθεια έπαψε να έχει τη σημασία της. Μετά από “ευώδεις” αποκαλύψεις οι διάφοροι απατεώνες εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους και μεθοδεύουν συγκεκριμένες ασάφειες των νόμων προς ίδιον όφελος.
Ετσι καταφέρνουν με τα κυκλώματα τον μη καταλογισμό ευθυνών, δίχως να διαπομπεύονται και χωρίς να ντρέπονται! Και ακολουθεί ο λαβύρινθος των διαψεύσεων με ευθύνη και των νομικών, που λένε τις μισές αλήθειες, για να καλύψουν τα μεγάλα ψέματα. Η εξουσία έχει τη δυνατότητα να κρύβει την αλήθεια για όσα θέλει να την κρύψει. Ο κόσμος βλέπει ότι το νέο ήθος και ύφος που ευαγγελίζονται είναι χειρότερο απ’ το παλιό. Ο Ανδρέας Παπανδρέου χρειάστηκε 5 χρόνια πρωθυπουργιλίκι για να καταλάβει ότι οι άνθρωποί του “απίστησαν”, ξεστράτισαν και άρχισαν να μην αφουγκράζονται τον σφυγμό του λαού. Τον Νοέμβριο 1986, μετά από μια “αναδόμηση” του Υπουργικού του Συμβουλίου, όταν χρησιμοποιούσε τη λέξη ανασχηματισμός, μίλησε έξω από τα δόντια καυτηριάζοντας τη νοοτροπία της εποχής. «Το πρόσωπο της εξουσίας μας, είπε… δεν ήταν πάντοτε σύμφωνο με τις αρχές και την ιδεολογία μας. Κάπου το όραμα και ο στρατηγικός στόχος άρχισαν να ξεθωριάζουν… Η ανάγκη ανανέωσης δεν αφορά μόνο τις αλλαγές κάποιων προσώπων, αφορά τη ριζική ανατροπή πρακτικών σε όλα τα επίπεδα…».
Μην είμαστε λοιπόν απαιτητικοί, ο κ. Σαμαράς μέσα σε 2 χρόνια πρωθυπουργίας να καταλάβει όσα κατάλαβε ο Ανδρέας σε 5 χρόνια! Μπορεί να συμβεί αργότερα, αν μείνει σ’ αυτό το πόστο, αρκεί να υπάρχουν τα ερείσματα και το αντικείμενο και αφού κατεβεί η ταμπέλα του πωλητηρίου. Γιατί έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό, πωλείται η ταλαιπωρημένη από την εποχή των Ρωμαίων χώρα, των Φράγκων, των Τούρκων και τελευταίως των Ευρωπαίων. Πωλείται επίσης και η ευθυξία σε τιμή ευκαιρίας από κύκλους όλων των κλιμακίων της εξουσίας, πωλούνται ιδεολογίες, η υπερήφανη εξωτερική πολιτική, φορολογικές αντλίες, επιπολαιότητες και φήμες. Οσοι αγοραστές προσέλθετε! Μη ζητήσετε όμως ελληνικούς τίτλους. Τους κατέχουν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι!
