Συγκρουσιακός πόλεμος

Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου κάνει το επόμενο βήμα στη χώρα των “Κυκλώπων” να βρει επενδυτές, όχι σαν αυτούς με δάνεια από τις ελληνικές τράπεζες, αλλά με λεφτά δικά τους. Με τέτοια φορολογική ακαταστασία, όμως, κανείς δεν πλησιάζει.
Κάθε φορά που μπαίνει ένα ευρώ φόρος πηγαίνει και από ένας ψηφοφόρος στα “χωράφια” του Τσίπρα, πιο πολύ για εκτόνωση, παρά για τις υποσχέσεις ανατροπής των κυβερνητικών πεπραγμένων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, δεν σταματά να ασκεί πιέσεις και να πολιορκεί τις πολιτικές δυνάμεις. Εναντίον του ΠΑΣΟΚ κόντρα στα ακατανόητα και τις γενικολογίες περί “νεοφιλελευθερισμού” του Βενιζέλου και της ΔΗΜΑΡ τώρα που βρίσκεται μετέωρη, να διαλέξει, όπως ο κούκος, σε ποια φωλιά θα πάει να κάτσει. Σκοπός να διευρύνει την πολιτευτική του βάση και να καθυστερήσει τις διαδικασίες δημιουργίας του κεντροαριστερού πόλου της πρωτοβουλίας των “58” που θα σταθεί εμπόδιο στην πορεία του, να γίνει πρώτο κόμμα και να πάρει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Επειδή η πορεία προς την εξουσία πάει να αναδειχθεί σε καίριο πρόβλημα για τη ΝΔ, άρχισε η εντατική δημιουργία φθοροποιού κριτικής από τη μεριά της Λ. Συγγρού και από μέρος του Τύπου. Λένε, ότι πρόκειται για κόμμα συνονθύλευμα αντισοβιετικών ιδεολογιών, που δοκιμάστηκαν στον Ευρωκομμουνισμό και απέτυχε. Για τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει, βοήθησαν και οι δημόσιες παρεμβάσεις βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ εντυπωσιακές σε πρώτη ανάγνωση, κατά τα άλλα όμως άστοχες, που δημιούργησαν προβληματισμό στην κοινή γνώμη και μεγάλο επικοινωνιακό και πολιτικό κόστος στο κόμμα.
Τέτοιου είδους εξάρσεις βουλευτών του κόμματος ρίχνουν στον καιάδα κάθε καλόπιστη κριτική εναντίον της κυβέρνησης. Επιπλέον χαλάνε την εικόνα ενός αξιόλογου οικονομικού επιτελείου το οποίο σε δεδομένη στιγμή θα δυσκολευτεί, να πείσει, ότι έχει αξιόπιστες προτάσεις για την απαλλαγή της χώρας απ’ την εξάρτηση των μνημονίων. Τα αποτελέσματα της έντονης αντιπαράθεσης είναι προδιαγεγραμμένα, τα συμφέροντα δε του ΣΥΡΙΖΑ ούτε στις υποσημειώσεις δεν τα βρίσκεις.
Πρόκειται για κατά μέτωπον συγκρούσεις από εκείνες όπου θύματα δεν υπάρχουν, αίματα δεν τρέχουν, χέρια και πόδια δεν κόβονται…
Ολοι, εκτός από το ΚΚΕ, ψάχνονται να βρουν τους συνεργάτες τους από τώρα. Οχι τα μεγάλα κόμματα, αλλά και μικρότερα, παραμερίζοντας ακόμη και τα κλασικά ιδεολογικά τους “πιστεύω”, αρκεί να μην δεσμευθούν, να κάνουν εμφανή στροφή 180ο αλλά καμουφλαρισμένα, και να μην θιγεί η προσωπική πολιτική αγωγή κανενός, που είναι αναγκαία να κατοχυρώσει την κομματική του ταυτότητα και να μην αποκλείει μελλοντική συμπόρευση σε συγκυβέρνηση.
Η πορεία της ΔΗΜΑΡ, από τότε που ο κ. Κουβέλης ανεξαρτητοποιήθηκε, δείχνει σκαμπανεβάσματα. Στην Αγ. Κωνστανίνου έμαθαν καλά την αριθμητική της πολιτικής, είδαν ότι η αυτοδυναμία ετάφη στο κοιμητήριο των μνημονίων και το μέλλον προβλέπει συνεργασίες στις κυβερνήσεις, πήραν το βάπτισμα της εξουσίας στην τρικομματική και τώρα κινούνται σαν εκκρεμές μια προς το ΠΑΣΟΚ μία προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι νωρίς ακόμα, να σταθεροποιηθεί ο προσανατολισμός των κομμάτων και να σχηματισθούν οι συνεργασίες. Κάθε απόπειρα προσέγγισης πάντως έχει τα θετικά και τα αρνητικά της επακόλουθα καθόσον δεν μπορεί να ξεφύγει νομοτελειακά, όταν είναι δεδομένο, ότι το ξύδι με το νερό μπορεί να ανακατευτεί εν αντιθέσει με το λάδι που επιπλέει. Ποιος είναι το ξύδι, ποιος το νερό και ποιος το λάδι θα το δούμε σύντομα. Είναι αυτό που λένει ότι ο τάδε στο τέλος “βγαίνει λάδι”. Και τούτο είναι το πρόβλημα στις συνεργασίες, ότι κανένας δεν θέλει να αφομειωθεί από τον άλλον ούτε να βρίσκεται υπό εξάρτησιν από τον ισχυρότερο.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις φέρουν τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ να παλατζάρουν 3 έως 5 ποσοστιαίες μονάδες πάνω-κάτω με ρόλο ρυθμιστού τη ΔΗΜΑΡ για ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Ελληνες για τον ΣΥΡΙΖΑ.