“Σιλάνς σιλβουπλέ”, ενάντια στην εκκωφαντική σιωπή της επίσημης Ιστορίας…

Πριν δέκα χρόνια ένα βιβλίο με ηρωίδα ένα θλιμμένο μοναχικό κορίτσι, θύμα της μεταπολεμικής Ιστορίας του τόπου μας, ήρθε και τάραξε τα ήρεμα νερά της σύγχρονης λογοτεχνικής μας παράδοσης.
Τόσο η μορφή του έργου, με το απέριττο εξομολογητικό ύφος της αυτόματης γραφής, όσο και το περιεχόμενο με μια παιδούλα να αφηγείται τις περιπέτειες της πατρίδας της μέσα από προσωπικές της τραυματικές εμπειρίες, προκάλεσαν αίσθηση.
Η απήχηση που είχε στο αναγνωστικό κοινό και οι εγκωμιαστικές κριτικές που έλαβε δικαίωσαν το τόλμημα της τότε άγνωστης στο πλατύ κοινό Μαρινέλλας Βλαχάκη, η οποία ωστόσο είχε ήδη στο ενεργητικό της τέσσερις ποιητικές συλλογές.
Η μεταφορά του “Σιλάνς σιλβουπλέ” στο σανίδι ευτύχησε να έχει ως ιδανικό σκηνοθέτη την ίδια την συγγραφέα, με ένα εμπνευσμένο ανέβασμα που περιέχει τη λογοτεχνία, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική, το τραγούδι, τον χορό.
Η δομή της παράστασης ακολουθεί εκείνη του βιβλίου, δηλαδή η δράση εκτυλίσσεται μέσα από διαδοχικές αυτοτελείς εικόνες, με θέμα τα μικρά σημειώματα σκέψεων και συναισθημάτων που κρύβει το κορίτσι σε εσοχές βράχων.
Το λιτό με απαλές αποχρώσεις της γης σκηνικό όπως και τα κοστούμια, προϊδεάζουν για την χαμηλόφωνη σκηνοθετική γραμμή. Τα πρώτα δυνατά πλάνα της ομότιτλης ταινίας του Θοδωρή Παπαδουλάκη εισάγουν αποφασιστικά τον θεατή στην ατμόσφαιρα της εποχής που είναι η δεκαετία του ’60.
Ήδη έχουν πάρει τις θέσεις τους οι δύο πρωταγωνίστριες Μυρτώ Τζιγκουνάκη και Μαρινέλλα Βλαχάκη που ενσαρκώνουν την ηρωίδα του έργου σε διαφορετικές ηλικίες. Στυλιζαρισμένο ύφος που προϊδεάζει για αποστασιοποιημένη ερμηνεία, απαραίτητη ίσως για μια ψύχραιμη καταβύθιση στις δύσκολες μνήμες. Στην άκρη της σκηνής ο μελωδός Λεωνίδας Μαριδάκης που θα τις συνοδέψει με μινιμαλιστικούς ήχους, με την λυρική φωνή του αλλά και ως πρόσωπο του έργου.
Η αναδρομή της στωικής ηρωίδας σε ώριμη ηλικία (μοίρα των φυσικών γονιών, κράτος, παρακράτος, εμφύλιος, αγωνιστές, εξόριστοι, θετοί γονείς, φτώχεια, αμορφωσιά, μεγαλείο και μικρότητα, δεισιδαιμονίες, μετανάστευση, επταετία) αναδεικνύει την Μαρινέλλα Βλαχάκη σε έξοχη μπρεχτική ηθοποιό, ενώ συγχρόνως, στις ίδιες καταστάσεις η Μυρτώ Τζιγκουνάκη περνάει με θαυμαστή εκφραστική άνεση στις συναισθηματικές κλιμακώσεις από τις δραματικές  στις κωμικές καταστάσεις. Μια παράσταση ποιητική, υψηλής αισθητικής, παλλόμενη από συγκρατημένη συγκίνηση, δίχως ίχνος βερμπαλισμού, με  ρυθμό γρήγορο και συμμετρικό, που δεν πρέπει να χάσετε.
Το “Σιλάνς σιλβουπλέ” μας διδάσκει ότι η αληθινή Ιστορία ενός λαού γράφεται από τους απλούς ανώνυμους ανθρώπους, εκείνους που υπέστησαν τις συνέπειές της, αλλά δεν πτοήθηκαν, δεν αφέθηκαν σε αισθήματα εμπάθειας, αλλά πάλεψαν με πίστη, όραμα και ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο.
Στο τέλος της παράστασης, τα φύλλα από το ημερολόγιο του κοριτσιού , σκορπίζονται από την ηρωίδα στον άνεμο απαλλάσσοντάς την από το βάρος των ανομολόγητων βιωμάτων που κουβαλούσε σαράντα χρόνια μέσα της. Η Τέχνη έχει τον τρόπο να μας συμφιλιώνει με τον εαυτό μας, αλλά και με ανθρώπους ή καταστάσεις που στοίχειωσαν την παιδική μας ηλικία.