Καθημερινώς γινόμαστε μάρτυρες μπροστά σε βαρβαρότητες από πρόσωπα της διπλανής πόρτας υπεράνω υποψίας. Από την περίπτωση της 12χρονης μαθήτριας, του απόλυτου κυνισμού και «καλού ανθρώπου ιερωμένου της “Κιβωτού του Κόσμου”» μέχρι τις ληστείες του εν ενεργεία αξιωματικού.
Ζούμε ζητήματα ενεργειακής κρίσης, πανδημίας, βίας και άλλων γεγονότων, που μας τραυματίζουν ψυχολογικά και φθάνουμε στο σημείο να λέμε «μα είναι δυνατόν;». Και όμως συμβαίνουν και χειρότερα. Η μη διασφάλιση των ατομικών ελευθεριών μας καθιστά ανίκανους ν’ αντιδράσουμε. Τίθεται εν αμφιβόλω η σχέση του πολίτη με την πολιτεία. Γινόμαστε θεατές ή ωτακουστές σε μια βαρβαρότητα άνευ προηγουμένου. Η γενιά μας είναι αποσβολωμένη από τα κρούσματα των κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων που αναδύονται χωρίς να τα περιμένουμε.
Έχουμε χάσει τη λαλιά μας. Συνεννοούμεθα εξ αποστάσεως με τα Facebook, Twitter, Instagram κ.ά. όπου ο κόσμος φαίνεται δυσανάγνωστος και μουντός. Έχοντας την ψευδαίσθηση ότι επιτυγχάνεται το άριστον, χάνονται οι επαφές και αποδεχόμαστε συνειδητά ως πραγματικό ό,τι κρύβεται απ’ το άψυχο μήνυμα πίσω από κατασκευασμένες βιντεοληψίες. Η εποχή μας μοιάζει δηλητηριασμένη. Το χιούμορ διαχέεται στην απεραντοσύνη των διαλόγων του ιντερνετικού χάους απ’ το οποίο προσπαθούμε ν’ ανακαλύψουμε τους χαρακτήρες των «φίλων», χωρίς να βλέπουμε ή να έχουμε πραγματική επαφή ο ένας με τον άλλον. Η εξάρτηση είναι το κάτι άλλο!
Διανύουμε την εποχή της εικόνας, την οποία ανεβάζουν στο διαδίκτυο και παρουσιάζουν ένα είδος πραγματικότητας, αναποδογυρίζοντας καθιερωμένες πεποιθήσεις, οπότε ανήκει πια στο απέραντο σύμπαν. Γίνεται ένα είδος εμπορίου κυρίως για τους ανθρώπους της τέχνης ή της πολιτικής, να πάρουν λίγο απ’ τη μιντιακή επικαιρότητα, να καλλιεργήσουν την καλή τους εικόνα με φιλόδοξο πνεύμα, να συμπεριληφθούν στους «αντιπροσώπους του έθνους».
Οι τηλεοπτικοί αστέρες με τη δημοσιογραφική γλώσσα και ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση του καναλάρχη, μεταμορφώνονται σε επικοινωνιακούς συμβουλάτορες ή καθοδηγητές, είναι δε σε θέση ν’ αλλάζουν την πολιτική συμπεριφορά των θεατών και πετυχαίνουν να μας εντάσσουν στο σύστημα των ισχυρών που μας «προστατεύει»!
Άρχισαν και οι συγκεντρωσιάρχες, τύπου Γκρούεζα να οργανώνουν ομιλίες των κομματικών στελεχών, που μετά τον διαβιβαστικό λόγο, όλο θεωρία κοινότυπη, να σου και τα χειροκροτήματα. Ενθουσιώδεις σερβίρουν «ξαναμασημένο φαγητό» και οι ακροατές βαρύθυμοι φεύγουν.
Σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς κανείς δεν προσέχει με ποιους άξιους ανθρώπους μπαίνει στο πλαίσιο.
