Το σημαίνον είναι τα όπλα και το σημαινόμενο η οπλοκατοχή

Το γυρόφερνα εδώ και καιρό. Ομως μέχρι σήμερα δεν έλεγε να αποτυπωθεί και στον γραπτό λόγο. Τώρα όμως μου βγαίνει σαν οργή και αγανάκτηση.
Μήπως υπάρχει πρόβλημα «διανοητικής ανεπάρκειας σε αυτήν τη χώρα», όπως λέει και ένας φίλος; Και για να μην δημιουργήσω κανένα καινούργιο κύμα αγανακτισμένων «πνευματικών» διορθώνω αμέσως. Μπααα δεν το πιστεύω(!)
14 Σεπτεμβρίου, στην κορυφή του Ψηλορείτη 2.456 μ., γιορτάζει και το εκκλησάκι στην κορυφή του Τιμίου Σταυρού. Μια παρέα από ορειβάτες με τον Ε.Ο.Σ. Ρεθύμνης έχουμε ανεβεί στην κορυφή. Θαυμάσια μέρα, από το ψηλότερο σημείο του νησιού να αγναντεύεις την Κρήτη. Αυθόρμητα σου έρχονται στο μυαλό οι λέξεις του Ν. Καζαντζάκη «…δεν ήταν νησί, είναι η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου…». Μεταξύ λοιπόν των στίχων όπως τους μελοποίησε ο Μ. Χατζιδάκις και του ήχου μιας πίπιζας, ολοκληρώνεται ένα ασυνήθιστο τοπίο για τον Ψηλορείτη. Μαζί μας και μια ομάδα ξένων επισκεπτών (τουρίστες, όπως συνηθίζεται, να λέγονται που σημαίνει ότι η Κρήτη πλέον είναι μια ανοικτή κοινωνία, με ό,τι αυτό σημαίνει), με έναν δεξιοτέχνη Σκωτσέζο να παίζει πίπιζα. Η πίπιζα θέλει κορυφές μας λένε οι φίλοι από τη Σκωτία.
Ξαφνικά εμφανίζονται από μεριά Λιβάδια, μια παρέα από παιδιά, ηλικίας 13 με 15 χρονών, με χνούδι γενάκι στο παιδικό ακόμα πρόσωπο, ζωσμένοι χιαστί τα φυσεκλίκια και με 3 – 4 αυτόματα πιστόλια το καθένα. Μόλις ξεπροβάλλουν στην κορυφή να σου και πέφτει η πρώτη ομοβροντία. Για να δείξουν σ’ όλους μας από την πιο ψηλή κορυφή του νησιού τι σημαίνει «λεβεντογέννα Κρήτη». Μόνο που η εικόνα δεν έχει καμιά σχέση με «το άμα λευτερωθεί η Κρήτη…», αλλά περισσότερο με κοπανιστό αέρα ενός εθίμου, τις «μπαλοθιές», που έχει αναπτυχθεί την περίοδο του «μεγάλου ευδαιμονισμού», κύρια μετά το ’80 και έχει μέχρι στιγμής, εκτός του παράνομου εμπορίου των εκατομμυρίων ευρώ, καμιά εκατοντάδα νεκρούς και τραυματίες, την τρομοκράτηση πολιτών σε ορισμένες περιοχές από τους αυτο-προσδιοριζόμενους «καπετάνιους» που δεν είναι τίποτα άλλο από μια ιδιόμορφη μαφία και τη δημιουργία συναισθημάτων φόβου και ομερτά σε αρκετές κλειστές ορεινές ιδιαίτερα κοινωνίες στο νησί.
Προσωπικά, τα δικά μου συναισθήματα ήταν τελείως διαφορετικά. Περισσότερο είχα την αίσθηση ότι βρισκόσουν στα βουνά του Αφγανιστάν με Ταλιμπάν, βλέποντας ανήλικα παιδία με παντελόνια παραλλαγής και με κουμπούρια, χωρίς αιτία.
Το χωρίς αιτία μου έκανε συνέχεια κλικ στον εγκέφαλο, γιατί μου έφερνε στον νου, τις εικόνες από τον καπετάν Μιχάλη… εικόνες της Κρήτης του 1889… και τη σχέση που μπορεί να έχουν με τις εικόνες του σήμερα. Με τα παιδιά από τα ορεινά χωριά  του Μυλοποτάμου και όχι μόνο, που μεγαλώνουν σε ένα κλίμα βίας, παραβατικότητας και οπλοκατοχής, που δεν έχει καμιά σχέση με τις παραδόσεις μας, σε μια εντελώς διαφορετική ιστορική περίοδο.
Αυτά ήταν τα συναισθήματα, όπως μου καταγράφηκαν εκείνη τη στιγμή τότε. Που μονομιάς μου ξαναζωντάνεψαν στις μέρες μας, όταν βλέπω κάποιους «πνευματικούς» αυτού του τόπου να τρέχουν να απαντήσουν στην «ιστορική προσβολή» του Θ. Πάγκαλου για την Κρήτη, περνώντας σε δεύτερη μοίρα ή εξαφανίζοντας το σημείο των καιρών μας, την παράνομη οπλοκατοχή χωρίς αιτία, που μαστίζει το νησί. Τελικά κύριοι ποιο είναι το σημαίνον και ποιο το σημαινόμενο;
Αν η Πολιτεία δεν μπορεί, εμείς πρέπει να επιβάλουμε μαζί της να σταματήσει αυτή η προσβολή για το νησί και τους Κρητικούς. Ιδιαίτερα σήμερα, σε μία περίοδο κρίσης, μαζί με την εμφάνιση του ακροδεξιού ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Που εύκολα μπορεί να κυοφορείται σε τέτοιους χώρους παραβατικότητας και εγκληματικότητας.
Τα παραπάνω δεν απαλλάσσουν τον κ. υπουργό με τα όσα είπε, όσο αφορά μόνο την ιστορία, από τον χαρακτηρισμό της ιστορικής ανοησίας.