Σήμερα θρηνούμε τους νεκρούς μας

Μόνο αποτροπιασμό, θλίψη και έντονο προβληματισμό μπορεί να προκαλέσει η πολλαπλή δολοφονική τρομοκρατική επίθεση στο κέντρο του Παρισιού.
Ισως είναι νωρίς να βγάλουμε συμπεράσματα για το τι φταίει για τα φρικιαστικά εγκλήματα και για το τι μέλει γενέσθαι. Ισως τώρα χρειάζεται πριν απ’ όλα σιωπή και θρήνος για τα θύματα, που ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση βρέθηκαν σε εμπόλεμη περιοχή εν μέσω ειρήνης.
Οι κοντυλοφόροι όμως του σύγχρονου ευρωπαϊκού φασισμού και ενώ το αίμα των αθώων δεν έχει ακόμα στεγνώσει, έχουν αρχίσει να ρίχνουν το ρατσιστικό δηλητήριό τους ποντάροντας στη δίκαιη οργή των πολιτών και στο φόβο που ένα τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα προκαλεί. Σε αυτό το σημείωμα, μόνο κάποιες επισημάνσεις θέλουμε να κάνουμε, προσπαθώντας να κατανοήσουμε το γιατί, χωρίς ωστόσο να έχουμε έτοιμες και τις απαντήσεις.
Να θυμίσουμε, λοιπόν, ότι το ζήτημα της τρομοκρατίας ξεκινάει από παλιά, με τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, που εξοπλίστηκαν από τους Αμερικανούς επειδή τότε πολεμούσαν τους Σοβιετικούς. Το θηρίο όμως όταν το ταΐζεις με αίμα, αυτό κάποια στιγμή μπορεί να φάει και σένα.
Οι δυτικοί ιμπεριαλιστές δεν έμαθαν τίποτα, αφού μπροστά στα αισχρά συμφέροντά τους δεν σταματάνε πουθενά. Η ιστορία συνεχίστηκε με την ενίσχυση των ακραίων ισλαμιστών της Αλ Κάιντα από τους δυτικούς στον πόλεμό τους κατά του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ και κατά του Μπασάρ Αλ Άσαντ στη Συρία. Το κτήνος πάλι τράφηκε με αίμα, μόνο που κατάλαβε ότι καλύτερα κάνει τη δουλειά του όταν αυτονομηθεί.
Το Ισλαμικό Κράτος, μια εκδοχή συνδυασμού ακραίων ισλαμιστών με φασιστικές ιδέες άπλωσε τα πλοκάμια του. Και δεν είναι η πρώτη φορά που θρηνούμε θύματα. Να θυμίσω ότι πρόσφατα από βομβιστικές επιθέσεις είχαμε στις 10/10 98 νεκρούς στην Τουρκία, στις 31/10 224 νεκρούς στο ρωσικό αεροπλάνο που πετούσε πάνω από την Αίγυπτο και στις 13/11 43 νεκρούς στο Λίβανο.
Το φρικτό φασιστικό έκτρωμα και οι τυχοδιωκτικές πολεμικές ενέργειες των δυτικών χωρών είναι υπεύθυνοι και για τις προσφυγικές ροές. Οι εκατοντάδες πνιγμένοι πρόσφυγες στα νερά της Μεσογείου που προέρχονται από τις εμπόλεμες περιοχές είναι και αυτοί θύματα και δεν μπορούμε να τους ταυτίζουμε με τους ακραίους ισλαμιστές τρομοκράτες.
Σήμερα θρηνούμε τους νεκρούς μας, τους αθώους πολίτες. Οι Γάλλοι προστίθενται στους Σύρους, στους Τούρκους, στους Ρώσους, στους Λιβανέζους, σε όλους αυτούς τους αθώους που μέχρι σήμερα έχουν πληρώσει με τη ζωή τους τη φρίκη των πολέμων.
Εκεί που έφτασε η κατάσταση οι λύσεις δεν είναι εύκολες. Μπορούμε όμως να πούμε τι δεν είναι λύση. Δεν είναι λύση, λοιπόν, η απομόνωση και ο φόβος, δεν είναι η στέρηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων των ευρωπαϊκών λαών, δεν είναι η επιθετικότητα, δεν είναι συλλογική χρέωση των επιθέσεων σε όλους τους πρόσφυγες και μετανάστες. Ενας άλλος κόσμος αδελφωμένος, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς πολέμους και βαρβαρότητα φαντάζει ίσως μακρινός, όμως δεν μπορούμε να μην τον ονειρευόμαστε και να μην παλεύουμε γι’ αυτόν.