Συνθήκες πτώχευσης επικρατούν… και στον χώρο της Παιδείας λόγω της διαρκούς μείωσης της κρατικής δαπάνης! Για άλλη μια φορά οι πολίτες είναι αυτοί που καλούνται να σηκώσουν το βάρος των όποιων προβλημάτων προκύπτουν και που πλήττουν πρωτίστως το σχολείο, τη σχολική μονάδα, αυτό το «μικρό, αλλά θεμελιώδες “κύτταρο” πολιτισμού», όπως πολύ σωστά το χαρακτήρισε σε χθεσινό του άρθρο ο Π. Περάκης.
Χρέος μας, λοιπόν, είναι να σταθούμε μπροστά στο πρόβλημα, χρέος μας να αγκαλιάσουμε αυτό το “κύτταρο” πολιτισμού, να το διατηρήσουμε ζωντανό για χάρη των παιδιών! Χρέος μας να δηλώσουμε εμείς παρόντες, να μετριάσουμε την απουσία του κράτους και να μην αφήσουμε να χαθεί το μέλλον!
Οσο μπορούμε, αυτό που μπορούμε, δάσκαλοι, γονείς, τοπική κοινωνία εκ των ενόντων να διαφυλάξουμε, να προστατεύσουμε το σχολειό ως κόρην οφθαλμού.
Κάτι ανάλογο εξάλλου συνέβαινε σε παλαιότερες εποχές, όταν το σχολείο ως χώρος, ως ιδέα ακόμη και ως λέξη είχε μια ιδιαίτερη βαρύτητα στη συνείδηση των ανθρώπων ιδίως των φτωχότερων περιοχών της χώρας!
Στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του ’50, τον Ιανουάριο του 1958 μια είδηση παρουσιάστηκε στο πρωτοσέλιδο της εβδομαδιαίας εφημερίδος των Χανίων “Νέα Εποχή”.
Στα Ζυμπραγού είχε εγκαινιαστεί το «νέον σχολείον, συγχρονισμένον από πάσης πλευράς» το οποίο αποτελούσε «πραγματικό στολίδι για την περιφέρειαν Ζυμβραγού» όπως διαβάζουμε! Είχε μάλιστα ολοκληρωθεί μέσα σε μόλις έξι μήνες και επρόκειτο για «ένα ωραιότατον έργον, ένα διδακτήριον το οποίον πολλαί περιφέρειαι θα ζηλεύουν και το οποίον κατά τους μικρότερους υπολογισμούς αποτιμάται εις δραχ. 150.000 και άνω…».
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι το κράτος τότε είχε προσφέρει 85.000 δρχ. «χάρις εις τας επίμονους προσπάθειας του Βουλευτού Κισσάμου κ. Πολυχρονίδη», ενώ το υπόλοιπο της αξίας του υπολογίστηκε λόγω της προσωπικής εργασίας «των κατοίκων και με το άνευ προηγουμένου ενδιαφέρον του δραστηριωτάτου διδασκάλου κ. Βασιλείου Ιγγλεζάκη», ο οποίος στην ομιλία του κατά τα εγκαίνια «εις ποιητικόν ύφος εξήρε τη σημασία του σχολείου και τη χαράν των μικρών μαθητών όταν στεγάζωνται σε ένα πολιτισμένον διδακτήριον».
Πολλά μπορεί κανείς να σκεφτεί και για πολλά να προβληματιστεί διαβάζοντας το εν λόγω άρθρο και αντιπαραβάλλοντας τις τότε καταστάσεις με αυτές που ζούμε σήμερα!
Εμείς απλά παραθέτουμε τον επίλογο του άρθρου στο οποίο γίνεται μνεία στην ομιλία του τότε γενικού επιθεωρητή ο οποίος αναφέρθηκε στους κεντρικούς άξονες στους οποίους χρεώνεται η επιτυχία του έργου:
«Ορθώτατα ο Γεν. Επιθεωρητής κ. Ματθαιάσου εξήρεν το ότι τα πάντα κατορθούνται όταν υπάρχουν πρόσωπα άξια της αποστολής των ως εν προκειμένω ο διδάσκαλος κ. Ιγγλεζάκης, τα οποία εν συνεργασία με τους άξιους τοπικούς εκπροσώπους των δύνανται να φέρουν εις πέρας και τα πλέον απίθανα έργα. Το ωραίον έργον του Ζυμβραγού αποτελεί φωτεινόν παράδειγμα προς μίμησιν».
Σημ.: Σε καμία περίπτωση δεν παραγνωρίζουμε την ευθύνη πρωτίστως της Πολιτείας για μια ποιοτική Δημόσια Εκπαίδευση που διασφαλίζει τις “κατάλληλες συνθήκες” και ένα “ασφαλές περιβάλλον” προς όφελος τόσο των μαθητών όσο και των δασκάλων!
