Αν έβλεπε κανείς από ψηλά τις διαδηλώσεις της Πέμπτης στα Χανιά και σε όλη την Ελλάδα, δεν θα διέκρινε τίποτε ξεχωριστό. Εξι χρόνια τώρα οι Ελληνες συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις. Αλλοτε περισσότεροι, άλλοτε λιγότεροι. Αν κατέβαινε όμως πιο χαμηλά και περπατούσε μέσα στους ανθρώπους, θα έβλεπε κάτι πρωτόγνωρο.
Ενα ασυνήθιστο μείγμα ανθρώπων να διαδηλώνουν με περίπου τα ίδια αιτήματα. Εργάτες, χειρώνακτες, επιστήμονες, “γραφιάδες”, αριστεροί, δεξιοί, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, υποστηρικτές του “ναι” και του “όχι”, ακόμα και ιερείς.
Οταν κατέβαιναν οι “αγανακτισμένοι” στους δρόμους, μανδύας πολιτικός δεν υπήρχε. Ανακατεύοντας όμως τα “υλικά” εκείνων των διαδηλώσεων, έβλεπες ότι στο τέλος είχες μπροστά σου ένα ζυμάρι… με άρωμα αριστεράς, που πλάθοντάς το, οδηγούσε σε μία ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας.
Η μάζα αυτή εκφράστηκε πολιτικά τον Γενάρη του ’15, αλλά και στο δημοψήφισμα που ακολούθησε. Οι προσδοκίες της -κατά πως φαίνεται- δεν δικαιώθηκαν. Φτάσαμε έτσι στους διαδηλωτές του σήμερα και αναρωτιόμαστε πού θα οδηγήσει αυτό το “σύμφωνο συνδιαδήλωσης”…
Ισως είναι σαν τα μεγάλα πειράματα των γενετιστών, τα οποία μπορεί να καταλήξουν σε δύο ενδεχόμενα: Σε κάτι σπουδαίο που θα αλλάξει τον ρου της ιστορίας ή σε μία αποτυχημένη τερατογένεση…
Σύμφωνο συν-διαδήλωσης…
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
