Συμφορά

Στη χώρα τούτη τη λαμπρή, που πάντα ήλιος βγαίνει
κιανείς δεν επερίμενε, τόσα δεινά να σέρνει.
Σεισμοί, πλημμύρες και φωθιές, φτώχειες τηνε χτυπούνε
ξεχνιέται η πρώτη συμφορά κι άλλες ακολουθούνε.
Οι υποσχέσεις έρχουνται και στα χαρτιά ‘πομένουν
κι απού τα κακώς κείμενα, πράμα δε θεραπεύουν.
Η πια μεγάλη συμφορά ήταν η τελευταία
επόνεσ’ ούλο το λαό και ήτονε μοιραία.
Γέροι, γριές, χαθήκανε, παιδάκια, άντρες νέοι
παρ’ ούλες τσι προσπάθειες που κάμανε γενναίοι.
Κάηκαν σπίθια, γειτονιές, δάση και μονοπάθια
περιουσίες διαλεχτές και των φτωχών κονάκια.
Πολίτες, αστυνομικοί και πυροσβέστες, ναύτες
τρέχανε να γλυτώσουνε, τόσες ψυχές μονάχες.
Στο τέλος εχαθήκανε δεκάδες συμπολίτες
ακόμα δε μετρήθηκαν, δεν τέλειωσαν οι λίστες.
Οι υπουργοί μας υστερνά, υπόσχονται τα πάντα
από καρδιάς ευχόμαστε, μην ξαναπιάσουν τσάντα!
Καλιά να προλαβαίνουμε, κάθε κακό πριν να ‘ρθει
παρά να τρέχουμε μετά, σα γίνουν ούλα στάχτη!