Σημείωμα για έναν Ανθρωπο που “έφυγε”

Μια απουσία η αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις!
Σκέψεις για κάποιον που αθόρυβα άνοιξε απλά την πόρτα εξόδου τούτης της ζωής και αφήνοντας πίσω του σημάδι έναν μαύρο ουρανό κι ένα ολόγιομο φεγγάρι για αποχαιρετισμό, πέρασε απέναντι!
Σιγανά ξεγλίστρησε…
Και αθόρυβα πήρε τον δρόμο μιας… επιστροφής, για κει όπου θα “ζούσε” όπως το ’θελε(!), όπως άρμοζε στο παιδί που πάντα ήταν!
Αθωότητας χαμόγελο, μιας άλλης ευφυΐας φέρσιμο σε όλους εκείνους που κοιτούσαν γύρω – τριγύρω να πάρουν ό,τι μπορούν κι ό,τι απλόχερα, απλόψυχα τους χάριζε ο τρόπος του…
«Προετοιμάστηκε, ίσως»! Σκέψεις που κάνω συνεχώς μα ίσως και να ’ναι του νου μου εκμυστηρεύσεις!
Τι σημασία έχουν τώρα πια οι λέξεις;
Τι πλέον απ’ όλα αυτά να ‘χει σημασία να αναφερθεί κι απ’ εδω: πως υπήρξε ανάμεσά μας, πως ανταλλάξαμε κάνα δυο κουβέντες, πως μετρήσαμε για λίγο από κοινού τα όνειρά μας σε άλλοτινές εποχές, πού ’μασταν πρωτόβγαλτοι στης ζωής τα πορτοπαράθυρα!
Κι όμως τούτη η κοινή οδός και κάποιες μετρημένες στα δάκτυλα άλλες στιγμές μας, με οδηγούν να γράψω σήμερα για τούτον τον άνθρωπο! Μα κυρίως με οδηγεί η σκέψη πως… Ανθρωπος “έφυγε”…
Ανθρωπος, παρότι περιστοιχισμένος απ’ αγρίμια που τρων τις σάρκες των αδυνάτων!
Των αδυνάτων που εκείνος βοηθούσε με της ψυχής του, με της καρδιάς του μοναχά τη δύναμη!
…Σήμερα λοιπόν, με δίχως αφορμή παρά μονάχα με την αίσθηση της γιορτινής αποκριάς που πέρασε, οι σκέψεις γίνονται κείμενο!
Ισως επειδή κάπου και πάλι αντίκρισα την σχεδόν πάντα εμφανιζόμενη καταραμένη αίσθηση της μοναξιάς -μετά το τέλος της γιορτής- που αφήνει την πικρή γεύση ενός άδοξου τέλους…
Η… απέραντη μοναξιά, λοιπόν, ποιος το λέει πως είναι ίδιον μόνο εκείνων που δείχνουν μόνοι;