Συμπάσχοντες;

Περπατά αργά στον δρόμο με πονεμένο πόδι κι όλο κοιτά -για πρώτη φορά στην ζωή του- όσους…αργοβαδίζουν.
Πόσοι πολλοί είναι!
Και πόσο νοιώθει τον πόνο και την καθημερινή τους αγωνία σε κάθε τους μετακίνηση!
Κουβαλά με κόπο το βαρυφορτωμένο καροτσάκι της των ψώνιων και το κουρασμένο βλέμμα  πλανάται και σταματά σε κάθε κακόμοιρη -προφανώς μοναχική- γυναίκα που σέρνει κι αυτή τα βάρη της, τα καθημερινά.
Οι πιο πολλές μαυροφόρες κι οι σκυθρωπές, σκοτεινές φιγούρες τους της θυμίζουν τόσα και τόσα!
Πως και δεν τις είχε προσέξει όλ’ αυτά τα χρόνια;
Από την απέναντι γωνιά φάνηκε ηλικιωμένος με μπαστουνάκι.
Κι αυτός αργός και δυσκίνητος…
Ευτυχώς κατάφερε και πέρασε τον δρόμο χωρίς απρόοπτα. «Γεράματα» τον ακούει να του  ψιθυρίζει καθώς διασταυρώνονται και κουνούν ταυτόχρονα το κεφάλι με σοφία οι δυο γέροντες…
Κρατά γερά το κομπρεσέρ, βάζει όλη τη δύναμη του, τραντάζεται ολόκληρος για να σπάσει το οδόστρωμα κι όλο τον απασχολεί ο αδύναμος συνάδελφος που με  κόπο σηκώνει το φτυάρι με τα μπάζα και να τα εναποθέσει στον δίπλα σωρό. Που να φανταστεί τον μόχθο των απλών ανθρώπων όταν δούλευε  σε γραφείο, άνετα θρονιασμένος στην αναπαυτική του πολυθρόνα;
Όλο ρίχνει το βλέμμα στο διπλανό μαγαζί, το εξίσου άδειο με το δικό της. «Παράλληλοι βίοι» σκέφτεται κι οικτρά μετανιώνει που τόσο τους είχε αδικήσει τότε που δούλευαν κι οι δυο καλά…
Κόσμος πολύς στο ασανσέρ του Νοσοκομείου.  Κουρασμένα πρόσωπα, θλιμμένη όψη, κατεβασμένα μάτια που ενίοτε ρίχνουν μια κλεφτή, συμπονετική ματιά ολόγυρα…
Συμπάσχοντες;
Βέβαια!
Τόσο καιρό δεν τους έβλεπες; Δεν υπήρχαν καν;
Έπρεπε να πάθεις για να μάθεις;
Να πονέσεις, για να συμπονέσεις;