Τι κι αν βρισκόμαστε στα μέσα Ιούνη και το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά, η ζωή συνεχίζεται με τη ρουτίνα της καθημερινότητας, με τα ίδια συμβάντα να επαναλαμβάνονται. Περιμένει κανείς το διαφορετικό στη προσωπική του ζωή, για να γίνει η πολυπόθητη αλλαγή και να χαραχτεί καινούργια πορεία.
Μάταια όμως, το διαφορετικό αργεί κι η πλήξη της επαναλαμβανόμενης μονοτονίας μας πνίγει. Αυτή η πλήξη είναι θανάσιμος εχθρός, ιδίως στις μεγαλύτερες ηλικίες που οι προσδοκίες για ανανέωση είναι μικρότερες. Θαυμάζω τους ηλικιωμένους ξένους ταξιδιώτες, που σαν επιστρέψουν από ταξίδι, καταστρώνουν σχέδια για το επόμενο, έτσι για να βρίσκονται σε εγρήγορση, να προσπερνούν τη φθορά, να ξεγελούν έστω για λίγο το ταξίδι στον άλλο κόσμο που βρίσκεται στην άκρη του μυαλού. Το μυαλό του ηλικιωμένου, πλημυρισμένο από αναμνήσεις μιας ζωής περασμένης χρειάζεται να δουλεύει για να μην καταπέσει στην άνοια και στο σκοτάδι τώρα στο τέλος. Ασκήσεις που επιβάλλονται άλλοτε από τους γιατρούς και άλλοτε οικειοθελώς. Η τρίτη ηλικία, με τους παππούδες να παλεύουν στο μέτρημα των πόντων στην πρέφα του καφενείου και στην τύχη του ζαριού στο τάβλι και τις γιαγιάδες με το εργόχειρο που πρέπει να βγει το σχέδιο, ατελείωτες ώρες πλεξίματος και ραψίματος, δώρα στην επόμενη γενιά. Η δημιουργία πάντα σημαντική είτε στον κηπάκο με τις σαλάτες, είτε στις γλάστρες με τις μυρωδιές, φροντίδα που σε κάνει να νιώθεις ακόμα απαραίτητος, ακόμα ζωντανός. Αλλά και η φροντίδα για τους νεότερους, να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για βοήθεια, για ένα καλύτερο αύριο για τους απογόνους.
Η νέα γενιά δεν εκτιμά τη βοήθεια και έχει μάθει μόνο να ζητά. Πάντα χρειάζεται όμως ο καλός λόγος, βάλσαμο και ανταπόδοση. Και σαν έρθει η ώρα της ανημποριάς, χρειάζεται η φροντίδα και όχι ο λόγος του διωγμού και του παραπετάματος σαν κάτι που βγήκε εκτός λειτουργίας και μας είναι πλέον άχρηστο. Η ζωή μέχρι να βγει, κρύβει συναίσθημα και χρειάζεται αγάπη. Iσως να φταίνε οι σύγχρονες οικονομικές συγκυρίες, ίσως η ελληνική παράδοση να ήταν πάντα έτσι, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην αλλοδαπή, εδώ όλες οι γενιές συνυπάρχουν, συμβαδίζουν και αν μη τι άλλο συζούν, γι’ αυτό όλοι, ιδίως οι νέοι πρέπει να είναι προσεκτικοί, λιγότερο αλαζόνες, και περισσότερο δοτικοί.
*Ο Αριστείδης Αρχοντάκης είναι φυσικός
