Καμιά πολεμική περίοδος στην Κρήτη δεν περνά χωρίς να δούμε τη γυναίκα να πολεμά στην πρώτη γραμμή ή στα μετόπισθεν, στο πλευρό του άνδρα, χωρίς να υστερεί σε θάρρος και ανδρεία. Εδώ θα αναφερθούμε στις γυναίκες της Μάχης της Κρήτης, που άοπλες, μα με αγέραστη καρδιά, χωμένη στα στήθη, δίπλα στον άνδρα, δημιούργησαν την πανένδοξη μάχη.
Τότε που μαζί με τους άνδρες πάλεψαν με τα μαύρα κοράκια τ’ ουρανού, πούπεφταν με τις πολύχρωμες ομπρέλες και μέθυσαν με το γλυκόπιοτο κρασί του πολέμου και του θανάτου.
Αξίζει να αναφερθούν μερικά από τα πάμπολλα περιστατικά που είναι καταγραμμένα για την ιστορική Μάχη της Κρήτης.
Είναι γνωστό πως οι Γερμανοί έπαθαν μεγάλο κακό, όχι τόσο όταν εμάχοντο στη γη, αλλά πριν πατήσουν το πόδι τους στο χώμα.
Χαρακτηριστικό είναι το επεισόδιο που διηγόταν ο Κώστας Καλεμικέρης και που τόζησε το πρωί της μέρας πούπεφταν οι αλεξιπτωτιστές. Άκουσε μία γυναίκα του λαού να φωνάζει αγριεμένη στους γιους της.
«Γλακάτε μωρέ να στοι ξεκάμετε. Πάρε μωρέ Παναγιώτη τον κασμά και συ Νικολή το φτυάρι, ξεκρέμασε και συ Πολιό τον τσιφτέ τ’ αφέντη σου και χτυπάτε τσοι μέχρι θανάτου».
Από την πρώτη κιόλας μέρα της μάχης στο σπίτι του Καπετάν Μπαντουβά στο Ηράκλειο είχαν καταφύγει πάνω από πενήντα γυναικόπαιδα που γύρευαν προστασία κάτω από τις φτερούγες τ’ αετού της Κρήτης. Εκεί η άξια καπετάνισσα, η γυναίκα του Ειρήνη, δε δείλιασε και δε λυπήθηκε έξοδα.
Συνεργεία από γυναίκες, που τις καθοδηγούσε, ζύμωναν και φούρνιζαν ολημερίς κι ολονυχτίς για να τρώνε ψωμί τα παλληκάρια του Καπετάνιου. Κι εδώ στα Χανιά, στη μάχη του Γαλατά, τη Μάχη των Γιγάντων, όπως ονομάστηκε από τους ιστορικούς, οι γυναίκες, από την πρώτη μέρα, έτρεξαν στη φωνή της πατρίδας, για ν’ αναπληρώσουν τους νοσοκόμους και τραυματιοφορείς που δεν υπήρχαν.
Εδεναν τα ματωμένα κορμιά και τα κεφάλια των αγωνιστών με τα καθαρά προυκάρικα σεντόνια τους και τα μπουγαδιασμένα τους ασπρόρουχα.
Επλεναν και καθάριζαν τις πληγές με καθαρό νερό και καυτηρίαζαν με καφτερή τσικουδιά της Κρήτης πούφερνε σωτηρία.
«…Τα μνήματα των Γερμανών στου Μάλεμε τη ράχη αιώνια θα μαρτυρούν για τουτινά τη μάχη» τελειώνει το σχετικό ποίημα του αείμνηστου Μανώλη Δαφνομήλη.
Και τώρα, μια ηρωική πράξη μιας Κρητικοπούλας, που όμοιά της ίσως άλλη δεν υπάρχει.
Πρόκειται για τη Μαρία Γλυμιδάκη από το Μούλετε Κισάμου (σημερινή Χρυσαυγή).
Στο σπίτι και στην αυλή της ηρωικής και πανέμορφης αυτής κοπέλας είχαν μαζευτεί γυναικόπαιδα, την ώρα που από τον ουρανό, έπεφταν οι δαίμονες του φασισμού. Μόλις λύθηκε από τα σχοινιά του αλεξίπτωτου, ένας ανώτερος αξιωματικός, άρχισε με το πιστόλι του να πυροβολεί και να κατατρομάζει τα γυναικόπαιδα.
Κοντά του τότε βρέθηκε η ηρωική κόρη που η ομορφιά της τον σκανδάλισε και σαν εξαγριωμένο θεριό, έπεσε πάνω της με σκοπό να κορέσει το βάρβαρο πάθος του.
Μία άγρια πάλη ξετυλίχτηκε τότε κι η Μαρία σαν αληθινή Κρητικιά και γνήσια Ελληνίδα δεν εδείλιασε και δεν υποτάχτηκε στις αισχρές επιθυμίες, αλλά αμύνθηκε παλληκαρίσια.
Άρπαξε με το χέρι της το χέρι του εξαγριωμένου σάτυρου και με το άλλο του κατάφερε ένα δυνατό χτύπημα στο πρόσωπο. Η πάλη ήταν υπερβολικά άνιση και ασφαλώς θα την εσπάραζε ο εξαγριωμένος βάρβαρος, αν τη φωνή της για «Βοήθεια!!!» δεν την άρπαζε ο άνεμος και να την πάει γρήγορα στ’ αφτιά του Νίκου Φωτινίδη από τα Παλιά Ρούματα, πούχε κατέβει από τα πανωμέρια για να πολεμήσει. Τα πόδια του κάνουν φτερά. Ορμά και βουτά το μαχαίρι του στο στήθος του κτήνους, τον αρπά από τα μαλλιά, τον αναποδογυρίζει και τον αποτελειώνει.
Κι η μάχη συνεχίζεται κι οι ψυχές αντιστέκονται. Κι όταν φάνηκε πως ο αγώνας ήταν άνισος και οι Άγγλοι της Κρήτης έπρεπε να φύγουν για την Αφρική, πάλι οι γυναίκες τους προωθούσαν προς τα Σφακιά για να φεύγουν με πλοία από τα νότια της Κρήτης.
Ντυμένες με αγγλικά παντελόνια και χιτώνια πιάστηκαν κοπέλες αιχμάλωτες.
Μια απ’ αυτές ήταν και η γενναία Μαρία Μελαδάκη που μεταφέρθηκε με ειδική διαταγή στην Αθήνα. Η Μαρία, ψηλή, μελαχρινή, με μαύρα μάτια που σπιθηροβολούσαν, έστεκε μπροστά στον Γερμανό ανακριτή με θάρρος που θα τη ζήλευαν πολλοί άνδρες. Σαν τελείωσε η ανάκριση, ο ανακριτής ειρωνικά τη ρώτησε «Τι έκανες κοπέλα μου τα φουστάνια σου;».
Κι η Κρητικιά κόρη, χωρίς να χάσει καιρό και με την ετοιμολογία που διακρίνει τη φυλή μας, του απάντησε: «Τ’ άφησα μωρέ να τα φορέσετε εσείς οι Γερμανοί».
Αυτές είναι λίγες στάλες από τον ωκεανό των κατορθωμάτων που δημιούργησε η μάχη των τιτάνων της Κρήτης και που έκαμε τον Γερμανό ταγματάρχη Φέγκνερ να γράψει γι’ αυτήν τη μάχη:
«Η νήσος Κρήτη κατοικείται από έναν υπερήφανο και αγαπώντα την ελευθερία λαό. Γυναίκες και παιδιά λαμβάνουν με τους άνδρες τα όπλα όταν η νήσος απειληθεί από οποιονδήποτε εχθρό». Έτσι οι Γερμανοί έχασαν στη μάχη της Κρήτης χιλιάδες αξιόμαχους αλεξιπτωτιστές με αποτέλεσμα ο Χίτλερ σε λόγο του τον Μάη του 1941 στο Ράιχταν να πει: «Ενώπιον της ιστορίας είμαι υποχρεωμένος να πω, πως μεταξύ όλων των αντιπάλων μας, οι Κρητικοί ήταν εκείνοι που πολέμησαν με τη μεγαλύτερη περιφρόνηση για τον θάνατο και πως οι αλεξιπτωτιστές ανήκουν πλέον στο παρελθόν».
*συνταξιούχος δάσκαλος
