Συναλλαγές της μίζας

Αρρωσταίνει κανείς να ακούει τα μύρια όσα βγαίνουνε και λένε στις τηλεοράσεις και στα τηλε-παράθυρα πολλοί, από αυτόκλητους αφηγητές μέχρι ειδήμονες των εξοπλισμών.
Φαίνεται ότι οι μίζες είναι μία καθημερινότητα που αντιπαραβάλλεται με ιδιαίτερο μένος στην κακομοιριά των ΜΗ εχόντων και ΜΗ κατεχόντων!
Σε δημόσια συγκοινωνία στην Αθήνα, άκουσα δύο νεαρούς να συζητούν για τις μίζες και ο ένας είπε καθαρά στον άλλο: «Μόνο με το Sudoku προσπαθώ να ξεχάσω το μέγεθος της ξεδιαντροπιάς όλων αυτών των ανθρώπων»
. Δε θα πρωτοτυπήσω να πω ότι έχει δίκιο ο νεαρός, αλλά δεν μπορώ να παρακάμψω το ότι το πρόβλημα πηγαίνει πολύ βαθειά στην εξαπάτηση ενός λαού.
ακουσα δριμύ κατηγορώ από έναν πρώην αξιωματικό και διευθυντή του γραφείου του μπάρμπα Γιάννη Χαραλαμπόπουλου, του αλύγιστου (λόγω των κακώσεων της μέσης του από το καθεστώς της χούντας) πρώην υπουργού εξωτερικών της πρώτης κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου. Και θυμήθηκα αυτόν τον άνθρωπο το Χαραλαμπόπουλο, που δεν θα μπορούσε κανείς να του δώσει ούτε ένα πενηνταράκι για να δωροδοκηθεί και να πάρει αποφάσεις που είναι έξω και πέρα από τα γνωστά. Θυμούμαι στην πρώτη ελληνική προεδρία το 1983, νέος διπλωμάτης σύμβουλος πρεσβείας είχα την άσκηση της προεδρίας των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων και της περιφερειακής πολιτικής. Οι αποφάσεις παίρνονταν από το συμβούλιο υπουργών εξωτερικών και υπενθυμίζω ότι το πρώτο Μ.Ο.Π. κατευθύνθηκε στην Κρήτη. Τότε ήταν ζήτημα τιμής να ασκήσουμε σωστά την προεδρία και είχαμε όλοι όσοι συμμετείχαμε στις διαπραγματεύσεις, δώσει τους καλύτερους εαυτούς μας.
Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά,  διαβάζω τις σοβαρές δυσκολίες που έχει η χώρα μας για να ασκήσει τα καθήκοντά της ως προεδρευόμενης χώρας στην Ε.Ε.
Η λύπη μου με κατατρώει, αλλά το ζήτημα είναι ότι δεν αντέχονται όλα όσα βγαίνουν στη φόρα, γιατί η μπόχα είναι μια τεράστια χιονοστιβάδα. Ο πρώην διευθυντής του γραφείου του Χαραλαμπόπουλου είπε ξεκάθαρα ότι οι μίζες ανέρχονται από 5 – 15%. Για το λόγο αυτό η λύπη μου ολοένα και μεγαλώνει.
Γιατί αν υπολογίσει κανείς ότι έχουν δαπανηθεί 40 δις για τους εξοπλισμούς την τελευταία 35ετία, αυτό σημαίνει ότι θεωρητικά έχουν μπει στις τσέπες των κρατούντων από 2 δισ. ευρώ μέχρι 6 δισ. ευρώ! Το ποσόν είναι μεγάλο. Οι άνθρωποι που διαμοιράστηκαν τα ιμάτια του λαού είναι πολλοί δεν είναι λίγοι. Πού είναι αυτά τα λεφτά; Ποιος φορέας θα αρθεί στο ύψος του και ποιος θεσμός θα κληθεί να επιτελέσει το έργο του;
Και δεν είναι μόνο οι μίζες, που ανέδειξαν πρώτη δύναμη τη Γερμανία! Διότι δεν μπορεί να δωροδοκηθεί κανείς αν δεν υπάρχει δωροδοκήσας! Το μεγάλο πρόβλημα, όπου και θα μειωνόταν το θέμα, είναι ότι οι δωροδοκίες δεν επιβαρύνουν τον πωλητή, αλλά τον αγοραστή.
Δεν τελείωσε ο απόηχος από τις απρέπειες του Λιάπη και βγαίνουν άλλα στη φόρα, για σπίτια που έγιναν με επιχορηγήσεις για προγράμματα αναστηλώσεων και προσπάθειας να αναπτυχθεί η εκτός των τειχών χώρα και μαθαίνουμε ότι ενδεχομένως και άλλοι πολιτικοί να έχουν πάρει τέτοια κονδύλια και να έχουν φτιάξει τα γκρεμισμένα σπίτια τους, με το ενδεχόμενο να χρησιμοποιούνται ακόμη και ως συνεδριακά κέντρα ή ως κέντρα διασκέδασης ή συμμετοχής στην παραγωγική διαδικασία με οποιονδήποτε τρόπο. Αντί λοιπόν να παίρνουν τις επιχορηγήσεις αυτές νεαροί επιχειρηματίες, τα λεφτά πήγαιναν στις τσέπες των εχόντων και εκεί έμεναν χωρίς να αυγατίζουν. Στο παιχνίδι της ματαιοδοξίας τους, ένα αναπαλαιωμένο σπίτι είχε και το δικό του δικαίωμα, ο κάθε ένας έχων και κατέχων! Μόνο που ξεχνούν όλοι αυτοί οι παρίες της κοινωνίας ότι κανένα ψέμα δε μένει ατιμώρητο, καμιά παρανομία δεν είναι προφυλαγμένη από τις αποφάσεις της δικαιοσύνης.
Ο απλός πολίτης “απών” από όλες τις διαδικασίες. Ή έπρεπε να μπει στο παιχνίδι της μίζας; Ας μην αναρωτιόμαστε πλέον ποιος φταίει. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η απουσία ταγών ικανών να βγάλουν τη χώρα από τα αδιέξοδά της. Οι λύσεις δεν είναι πολλές και επιμένουμε να λέμε ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Μόνο με τη σκληρή δουλειά μας θα βγούμε από την κρίση.
Οσον αφορά τις μίζες και τη στάση των δανειστών της χώρας μας η σύνοψη που ακολουθεί βάζει σε τάξη το πλαίσιο πάνω στο οποίο μπορούμε και πρέπει να κινηθούμε:
1. Το χρέος της χώρας μας δεν μπορεί να πληρώνεται στο διηνεκές με τους ίδιους ρυθμούς που επιβάλει η τρόικα!
2. Τα λάθη της τρόικα πρέπει να μπουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να μειωθεί τόσο  το συνολικό ύψος, όσο και οι οφειλόμενες δόσεις.
3. Οι χώρες που έχουν εμπλακεί στις μίζες, για την πώληση των εξοπλιστικών προγραμμάτων τους πρέπει να καταβάλουν, τα ποσά που έχουν αποτελέσει αντικείμενο μίζας και είναι γνωστά πλέον, ανεξάρτητα σε ποιου την τσέπη μπήκαν.
4. Οσοι δικάζονται και κρίνονται ως ένοχοι, πρέπει να δημεύεται η περιουσία τους υπέρ του κράτους, τα λεφτά του οποίου χρησιμοποίησαν με δόλιο τρόπο ώστε να επιτύχουν αθέμιτο πλουτισμό.
5. Οσοι από τους πολιτικούς έχουν παρακάμψει τον νόμο και έχουν προικοδοτηθεί από κονδύλια προγραμμάτων που είχαν ως αποδέκτες Ελληνες επιχειρηματίες, να επιστρέψουν με τους ανάλογους τόκους τα ποσά που έχουν καταχραστεί, ώστε να προκηρυχτούν νέες υποψηφιότητες, έστω και αργά, υποστηριζόμενες από την τεχνική βοήθεια του υπουργείου ανάπτυξης.
Αυτά που συμβαίνουν πλέον στη χώρα μας θέλουν άμεση αντιμετώπιση. Μεταξύ των άλλων μερικοί από τους γνωστούς στυλοβάτες των συστημάτων που ασκούν εξουσία, υποδυόμενοι τον ρόλο αριστερού διανοούμενου, με το στομάχι πλήρες από εκλεκτές τροφές, βρέθηκαν να συμπλέουν στην Αθήνα, περίπου 55 – 60 γνωστών και μη εξαιρετέων ατόμων, όπου με λύπη μου είδα και τον κ. Σημίτη πρώην πρωθυπουργό της χώρας.
Ο λαός μας δεν έχει ανάγκη από την κεντροαριστερά που θέλουν να ελπίζουν οι λίγοι γνωστοί αυτοί, θεωρώντας ότι θα ξανανακτήσουν την εξουσία! Πόση γλύκα κρύβει αυτή η εξουσία επί των συνανθρώπων μας, ιδίως όταν μερικοί δεν αρνούνται να βάζουν βαθειά το χέρι στο τεράστιο βάζο με το… μέλι!
Αίσχος!