Πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 31 Ιουλίου 2018 στο Ηράκλειο η ενδέκατη συνάντηση των Αποφοίτων της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ηρακλείου 1962 – 64.
Aν η ζωή είναι ένα λουλούδι οι αναμνήσεις είναι το άρωμα της. Οι αναμνήσεις είναι ο μοναδικός παράδεισος από τον οποίο δεν μπορούμε να εκδιωχθούμε. Γι’ αυτό συνεχίζομε τις συναντήσεις μας.
Η συμμετοχή από χρόνο σε χρόνο διαφοροποιείται και αυξάνεται. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν έλειψαν από καμία, μεταξύ αυτών και «ο γράφων». Με τουριστικό λεωφορείο ξεκινήσαμε από το ΚΤΕΛ Ηρακλείου μαζί και η καθηγήτριά μας στην ΠΑΗ της «Καλής Συμπεριφοράς», κ. Ειρήνη Κοκολάκη – Τζομπανάκη.
Πρώτη μας στάση το παραδοσιακό χωριό «Λυχνοστάτης» στο Λιμένα Χερσονήσου. Κιβωτός της Κρητικής Παράδοσης. Παραδοσιακό χωρίο σε έκταση 15 στρεμμάτων και μουσείο Παραδοσιακής ζωής και Λαϊκού πολιτισμού. Δημιουργήθηκε από τον καθηγητή οφθαλμολογίας, συλλέκτη, λαογράφο Γεώργιο Μαρκάκη. Ευτυχώς υπάρχουν και τέτοιες πρωτοβουλίες για να θυμούμαστε οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Περισσότερα για το «Λυχνοστάτη» αξίζει να πληροφορηθούν όσοι ενδιαφέρονται μόνο με την επίσκεψη τους, ατομικά, οικογενειακά ή ομαδικά.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το λαογραφικό μουσείο των Πολιτιστικών Συλλόγων στο Μοχό με πλούσια εκθέματα, όπου και απολαύσαμε τον καφέ μας στην όμορφη πλατεία του χωριού. Φθάσαμε στην είσοδο του οροπεδίου του Λασιθίου όπου έγινε η προγραμματισμένη συνεστίαση.
Η συνάδελφος Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη, νέα ποιήτρια, έκανε την έκπληξη, με τον άθλο μέσα στον Ιούλιο να εκδώσει και να κυκλοφορήσει έξι βιβλία της «Ποιητικές συλλογές» από τις εκδόσεις «Έρεισμα» στα Χανιά. Διένειμε δωρεάν σ’ όλους τους συναδέλφους, όλα τα βιβλία της. Για τα ποιήματά της μίλησε ο γράφων και συγκεκριμένα για το βιβλίο «Το Χαμόγελο του Ήλιου» όπως γράφτηκε στα “Χανιώτικα νέα” στις 18 Ιουλίου 2018.
Η συνάντηση αυτή ήταν πράγματι «Μια ώριμη ευχάριστη συνάντηση» όπως μας την παρουσίασε η συνάδελφος Βίλμα Βερνάδου – Αντωνακάκη, με τη σύμφωνη γνώμη της οποίας σας παραθέτομε:
«η ζωή είναι στιγμές
στιγμές
μεγάλες – μικρές γλυκές – πικρές όμορφες – άσχημες ευχάριστες – δυσάρεστες χαρούμενες – θλιμμένες ευαίσθητες – αναίσθητες αγαπησιάρικες – αντιπαθητικές νοσταλγικές – αδιάφορες ρομαντικές – πραγματικές ώριμες – ανώριμες κοινές – ατομικές (και χίλιες άλλες στιγμές…
Αυτές οι κοινές στιγμές οι σημαντικές, οι νοσταλγικές, οι χαρούμενες, οι ευχάριστες έγιναν ο συνδετικός κρίκος της φιλικής αλυσίδας που μας ενώνει τόσα χρόνια.
-χρόνια πολλά χρόνια εφηβικά, νεανικά χρόνια μεστά, ώριμα με συναισθήματα άδολα αγνά και υπέροχα.
-Γι αυτό σήμερα είμαστε πάλι εδώ και θυμόμαστε και αναπολούμε και προχωρούμε και προχωρούμε και δε σταματούμε και φθάνουμε στο τώρα με πολλή ψυχική δύναμη χαρά και αγάπη!!!
Εύχομαι από καρδιάς οι συναντήσεις αυτές να είναι πάντα γλυκές σαν μια καραμέλα μια καραμέλα που η γλύκα της θύμησης θα μας είναι πάντα ευχάριστη.
-Να συναντιώμαστε πάντα όλοι μαζί χαρούμενοι, γελαστοί και ευχαριστημένοι.
-Να βλέπουμε, να καταλαβαίνουμε και να απολαμβάνουμε τη ζωή.
Τη ζωή που είναι τόσο ωραία, τόσο όμορφη, τόσο γλυκιά, τόσο ανεπανάληπτη και ξεχωριστή για τον καθένα μας.
Γεια χαρά! η ελπίδα μας ενώνει η χαρά μας δυναμώνει γεια χαρά…»
‘’Σκέψεις
Μισός αιώνας κύλησε και κάτι κι είναι σαν χθες που μπήκαμε πρώτη φορά στην τάξη.
-Χαρούμενοι, αυθόρμητοι γεμάτοι γνώσεις και καμάρι τις δυσκολίες αγκαλιάζαμε ζεστά, σφικτά, δίχως να βρίσκουμε ψεγάδι
-Είχαμε νειάτα, δύναμη νεανική ορμή και χάρη κι όλος ο κόσμος ήτανε για μας μιας δρασκελιάς ολάνθιστο κλωνάρι.
-Κλωνάρια ήταν τα παιδιά στο δέντρο της ψυχής μας και η ψυχή τους πότιζε το ρόδο της ζωής μας.
-Πέρασαν χρόνοι και καιροί και τώρα πια συνταξιούχοι αναπολούμε τις νεανικές χαρές τα γέλια τα ξεκαρδιστά την άδολη αγάπη που παίρναμε και δίναμε μεσ’ στη μικρή την τάξη.
-Με τα παιδιά –παιδιά γινόμαστε τη γνώση, τους την προσφέραμε σαν ένα όμορφο παιχνίδι κι όλος ο κόσμος ήτανε για μας της έδρας το σανίδι.
-Είναι τα νειάτα υπέροχα μα και τα γηρατειά καλά ‘εμείς …να πούμε, στη μέση ακόμα είμαστε γι αυτό καλοπερνούμε.
Στα νειάτα είχαμε πυρά που έκαιγε και κεντούσε όμως, αγάλι- αγάλι, πείρα έγινε και μας ακολουθούσε.
-Αν τα ανακατέψεις και τα δυό ήρεμα, αγάλι –αγάλι αγάπη γίνετ’ η πυρά αγάπη και η πείρα και δίδουν αξία ανεκτίμητη στου δάσκαλου τη μοίρα.
Σας αγαπώ, σας αγαπώ σας αγαπώ και ποτέ δε σας ξεχνώ»
Βίλμα Βερνάρδου – Αντωνακάκη
Η συνάδελφος Μαρία Ρουσάκη – Μαντέκα από το μικρόφωνο του λεωφορείου, μας κέρασε με «πνευματική τροφή» μηνύματα και συναισθήματα στην ταραγμένη «σκοτεινή» εποχή μας.
Ευχαριστούμε τους συνάδελφους του Ηρακλείου για την οργάνωση της αλησμόνητης αυτής συνάντησης.
Εύχομαι να αξιωθούμε και του χρόνου και για πολλά χρόνια ακόμα να επαναλαμβάνομε αυτές τις ωραίες στιγμές οι οποίες είναι χαρούμενες και μελαγχολικές και ξέρεις ότι είναι φευγαλέες και θέλεις πολύ να τις κρατήσεις.
