Αφιλοκερδώς ήρθανε από τα Χανιά το συγκρότημα “Μαντολινάτα” του Αντώνη Κωστουράκη, εδώ, δίπλα στο περίπτερο που εφέτος είχε ο Σύνδεσμος των Φίλων του Αννουσάκειου, στο 12ο Φεστιβάλ Κισσαμίτικης Κουλτούρας και τραγουδήσανε με τη συνοδεία τόσων μαντολίνων, δείγμα κοινωνικής αλληλεγγύης, για να υμνήσουν την προσφορά και τα συναισθήματα των εθελοντών μας. Και να, λίγα για τα συναισθήματα ετούτα, όπως ακούστηκαν από τον γράφοντα.
«Δείνε και θα σου δώσει ο Θεός.» μου έλεγε η μάνα μου.
Δεν ξέρω πόσο το νιώθουμε ετούτο, μα εκείνο που φαίνεται άμεσα είναι ότι αν τα καταφέρεις, αν το θελήσεις, δηλαδή αν το νιώθεις με την καρδιά σου, όταν δίνεις, δεν έχει σημασία τι δίνεις, νιώθεις τέτοια ευτυχία, τόση υγεία κι αυτοπεποίθηση που με πιότερη δύναμη κι ενθουσιασμό αντιμετωπίζεις τα προβλήματα της ζωής κι αισθάνεσαι πως, ναι, πως βρίσκεσαι πιο κοντά στον Μεγάλο Εθελοντή, ο Θεός να με συγχωρήσει για το αμάρτημά μου τούτο, ναι, να μου επιτραπεί η έκφραση, πιο κοντά, λέω, στον Πρώτο και Μεγάλο Εθελοντή, τον Χριστό μας, ο οποίος θυσιάστηκε, σταυρώθηκε για να σώσει εμάς τους ανάξιους από τις αμαρτίες.
Πόσο τρανό φαίνεται αλήθεια! Δεν μοίρασε λεφτά ούτε πολύτιμα δώρα. Αγάπη έδωσε. Δηλαδή το πιο ακριβό αγαθό, το πιο τρανό δώρο.
Πάρα πολλοί τρόποι υπάρχουνε να προσφέρει κανείς εθελοντικά βοήθεια και αγάπη. Είναι οι του Ερυθρού Σταυρού, οι πρόσκοποι, σε μουσεία, εκκλησίες, χορωδίες, ένα σωρό. Ά. Κάτι πρόσφατο. Στη Φιλαδέλφεια Αμερικής, λέει, ένας φτωχός κουρέας κούρευε για έντεκα χρόνια, δωρεάν τους άστεγους της περιοχής. Το μήνυμά του: «πρόσφερε ό,τι μπορείς. Διέδωσε την Αγάπη».
Όταν ο εθελοντής προσφέρει κατά περίπτωση, είναι συνήθως κουρασμένος μα ξεκουράζεται άμα δει συγκινημένος, με ζωηρά χρώματα ζωγραφισμένο το χαμόγελο κι ένα ευχαριστώ στα πονεμένα μάτια των πολλαπλά αναξιοπαθούντων.
Κι αν όλα τούτα συμβαίνουν σε κάποια μορφή εθελοντικής προσφοράς μας σε διαφόρους τομείς, μια υπέρτατη αγαλλίαση μας κατακλύζει με τον εθελοντισμό στο Αννουσάκειο Ίδρυμα. Και τούτο, γιατί το αποτέλεσμα της μικρής ή μεγάλης προσφοράς μας φαίνεται άμεσα, καθρεφτίζεται στο πρόσωπο των φιλοξενουμένων, των παππούδων και γιαγιάδων, μα και των νεώτερων, που χτυπημένοι από κάποια αρρώστια, ή με προβλήματα αναπηρίας ή ενδοοικογενειακά, βρέθηκαν ανήμποροι να φροντίζουν τον εαυτό τους και περιμένουν από τις θαυμάσια οργανωμένες υπηρεσίες του Αννουσάκειου Ιδρύματος, από τους διαλεχτούς εργαζόμενους εκεί, και τους εθελοντές, να συνεχίσουν όσο πιο ευχάριστα γίνεται τη ζωή τους. Αυτούς που διαβήκανε χρόνια πολλά σε τούτο τον κόσμο, κουραστήκανε, βασανιστήκανε, δώσανε ό,τι μπορούσανε στην κοινωνία και δικαιούνται ξεκούραση, Τους βλέπεις να χαίρονται και μας σκλαβώνουν, μας μεταδίδουν τη φλόγα που άναψε άξαφνα στα θολά τους μάτια. Ποιος θνητός θα μπορούσε να αντισταθεί σ’ αυτό το φλόγισμα των κουρασμένων ματιών τους;
Όταν βρίσκομαι στο Αννουσάκειο, νιώθω να πλημμυρίζει την ψυχή μου μια χαρά ανείπωτη, όχι γιατί προσφέρω ελάχιστα μπροστά στις ανάγκες των απόμαχων αυτών της ζωής, αλλά γιατί όταν γαληνεύουν τα ρυτιδιασμένα πρόσωπα τους, ευχές απ’ την καρδιά τους εισπράττω.
Πώς μπορώ, φίλοι μου, να περιγράψω τα συναιστήματά μου, σαν με κάλεσε μια εκατοχρονίτισσα γριούλα όταν κάτι ταπεινό, μια απλή ιστορία της ζωής μου τους διηγιόμουνα; Με κάλεσε αδύναμα, πήγα κοντά της, μου έγνεψε, έσκυψα, και σαν κοριτσόπουλο με αγκάλιασε με τα τρεμάμενα χεράκια της και με φίλησε. Και στα δυο μάγουλα με φίλησε. Χαμογέλασα, ανταπόδωσα και γύρισα ευτύς από την άλλη να σκουπίσω, φίλοι μου αγαπημένοι, να σκουπίσω, λέω, τα δακρυσμένα μάτια μου. Όλη τη νύχτα ονειρευόμουνα τη γιαγιά αυτή, πως ήτανε, λέει, ένα αηδόνι και κελαηδούσε. Εδώ, δεν χωράνε σχόλια, δεν υπάρχουν περιθώρια για τίποτα άλλο, εξόν να πάρουμε δρόμο να μοιράσουμε την αγάπη μας.
Κάθε που πάω στο Αννουσάκειο, φίλοι μου, σμίγουν ψυχής μου χαράς, πόνου κι αγαλλίασης δάκρυα κι όντε έρθ’ η ώρα να ξεκουραστεί η σάρκα, ονείρατα γλυκόστακτα γίνονται τα δάκρια ετούτα κι ευτυχία που με οδηγούν σε ήσυχο, βαθύ ύπνο. Γιατί επιτέλεσα το χρέος μου στον άνθρωπο.
Το μεγαλείο της προσφοράς των εθελοντών στο Αννουσάκειο έρχεται την υπέρτατη στιγμή που θα εισπράξουν τη γαληνεμένη ματιά του πάσχοντα και το χαμόγελο. Αχ, αυτό το χαμόγελο απ’ τα στεγνωμένα, ζαρωμένα χείλη! Ευδαιμονία πλημμυρίζει τους εθελοντές αυτούς που τους συντροφεύει ως το βράδυ, χωνεύεται απ’ τον ύπνο και με το αστροφώτισμα γίνεται όνειρο. Κι ομορφαίνει η ζωή τους.
Τι;
Για μεγαλύτερη αμοιβή, σκέπτεσαι;
Δεν θα την εύρεις. Δεν υπάρχει.
Σκεφτήκατε αλήθεια, φίλοι μου, να δοκιμάσετε κι εσείς το αγαθό ετούτο της εθελοντικής προσφοράς;
Ειλικρινά, αξίζει. Πολύπλευρα.
Την καρδιά μην απολησμονάς.
Κοίτα την με πόνεση.
Αγάπη είναι που,
την πλημμυρίζει.
Την κραυγή της μη φοβηθείς.
Σκύψε απάνω της, ακούς;
Η καρδιά φωνάζει!
Περισσεύω.
Ωω Θεέ μου!
Πώς την εχώρεσες
σε τόση λίγη σάρκα;
