Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πρόθεση να γράψω κάτι για την εκδήλωση αυτή που έγινε την προπερασμένη Κυριακή βράδυ στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων και ήταν αφιερωμένη στην… αγάπη! Μέρες Αγίου Βαλεντίνου γαρ… Άλλωστε δεν έτυχε να την είχα ξανακούσει τη χορωδία αυτή. Η αίθουσα σιγά – σιγά γέμισε όπως και ο εξώστης.
Η σκηνή ζωντάνεψε με την παρουσία των χορωδών κι ομόρφυνε με τις καλαίσθητες ομοιόμορφες ενδυμασίες των γυναικών. Ακολούθησε η ορχήστρα και ο μαέστρος Γιάννης Περάκης. Όταν έδωσε το έναυσμα, ακούστηκαν οι πρώτες νότες της ορχήστρας κι ακολούθησε το πρώτο τραγούδι. Άθελά μου, ο νους μου γύρισε πίσω νοσταλγικά στη νιότη μου και στ’ αγαπημένα μας τραγούδια. Ποιο να πρωτοαναφέρω; “Η πρώτη αγάπη”, “Δώσ’ μου δυόσμο να μυρίσω”, “Εφτά ποτήρια”, “Έλα πάρε μου τη λύπη” ή τα υπόλοιπα;
Στο δεύτερο μέρος, έπειτα από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα, απολαύσαμε τραγούδια το ένα καλύτερο από το άλλο: “Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι”, “Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη”, “Τι σου ’κανα και πίνεις”… Το ποτ πουρί που ακολούθησε με επιλεγμένα τραγούδια από τον Μάκη Γεωργογιαννάκη που έπαιζε στο αρμόνιο και είχε κάνει και την ενορχήστρωση, μας θύμισαν τις καντάδες μας στα στενοσόκακα της Χαλέπας της εποχής εκείνης.
Τι χαρά και συγκίνηση! Στο άκουσμα του “Όνειρο είναι τα Χανιά”, έγινε “το σώσε”! Όρθιοι οι περισσότεροι τυχεροί που βρεθήκαμε σε αυτή την όμορφη συναυλία, σιγοτραγουδούσαμε κρατώντας το ρυθμό με τα συνήθη παλαμάκια. Το μπιζάρισμα έγινε με το ίδιο τραγούδι, όπου συνεχίστηκαν οι εκδηλώσεις ενθουσιασμού με ανάλογες επευφημίες.
Πώς λοιπόν ήταν δυνατόν να μην γράψω έστω δυο λόγια γι’ αυτήν την ωραία εκδήλωση αφού αισθάνομαι κι εγώ Χαλεπιανός; Στα κελιά της εκκλησίας έζησα τα πρώτα δεκαπέντε μετακατοχικά χρόνια. Ο μακαριστός πατέρας μου παπα-Ζαχάρης υπήρξε εφημέριος του Ι. Ναού της Ευαγγελίστριας την εποχή εκείνη. Μεταξύ των άλλων είδα στη σκηνή πρόσωπα γνωστά κι αγαπημένα. Δίπλα στον αξεπέραστο Ζαχάρη Κεκάκη ξεχώριζε μια καθάρια μουσικότατη φωνή. Όπως διαπίστωσα αργότερα ήταν η Ρένα Κωστουράκη, της γνωστής μουσικής οικογένειας. Η ανιψιά μου Ελένη Βορεινάκη και οι παλιές μου γειτόνισσες Ρένα Κοτσιφάκη και Ελευθερία Μπλαζουδάκη δεν γνώριζα ότι έχουν τόσο ωραίες φωνές. Μα και οι υπόλοιποι, γυναίκες και άνδρες το ίδιο, άσχετα αν δεν μου είναι γνωστοί να τους αναφέρω ξεχωριστά.
Καλοί οι μπάσοι, αλλά δεν ακουγόταν όσο έπρεπε. Νομίζω πρέπει να προστεθούν ένας – δύο. Άφησα τελευταία την αειθαλή Τιτίνα Αγγελάκη. Είναι άξια συγχαρητηρίων πέρα και πάνω απ’ όλους. Το μεράκι για τραγούδι και το τέμπο που έχει “παιδιόθεν”, φανερωνόταν με το διαρκές χαμόγελο και το κράτημα του ρυθμού με το σώμα και την παρτιτούρα της! Μπράβο Τιτίνα, παρέμεινες η ίδια όπως παλιά… Ως γνωστόν, η Ευαγγελίστρια έχει παράδοση χορωδιών.
Θυμάμαι από μικρός που από τον γυναικωνίτη ψάλαμε τα λειτουργικά και άλλες ακολουθίες. Είμαστε τετράφωνη ανδρική χορωδία με σπουδαίους μαέστρους όπως ο αείμνηστος Κώστας Κωστουράκης. Η ορχήστρα άριστη.
Τα σαξόφωνα με τη Χαρά Λαρεντζάκη και Ευγενία Πεδή ήταν το άλφα και το ωμέγα της όλης εκδήλωσης. Είναι γνωστή η δεξιοτεχνία του Βασίλη Μουλούδη στο μπουζούκι, ιδιαίτερα στο σόλο. Απαραίτητη η βοήθεια της κιθάρας του Βαγγέλη Βαϊγκούση. Άφησα τελευταίο το Γιάννη Περάκη. Δεν είναι μουσικός, έχει όμως μέσα του από μικρός την αγάπη για το τραγούδι και ιδιαίτερα την καντάδα. Συμμετέχει επίσης στη μαντολινάτα του Αντώνη Κωστουράκη. Μένει στον Παζινό απ’ όπου και πηγαινοέρχεται στα Χανιά, χωρίς να λογαριάζει τίποτα, χρόνο, κούραση κ.λπ. Στη σκηνή βγήκε απλά ντυμένος και άνετος. Η χορωδία του ίσως να μην είναι τέλεια, όμως αυτό που μετρά είναι η συνεχής προσπάθεια και ο αγώνας που κάνει αυτός και οι χορωδοί. Είμαι σίγουρος -και το εύχομαι- στην άλλη εκδήλωση, θα είναι ασφαλώς καλύτεροι.
Συγχαρητήρια Γιάννη.
Την εκδήλωση τίμησαν ο Αρχ/κός επίτροπος κ. Ειρηναίος Λιονάκης -ο Μητροπολίτης απουσίαζε εκτός Χανίων, εκπρόσωπος του Αντιπ/ρχη, ο Δήμαρχος Χανίων Μανώλης Σκουλάκης, ο αρμόδιος Αντιδ/ρχος για θέματα Πολιτισμού Δημ. Λειψάκης, ο πρόεδρος του Συνδ. Πνευματικών Δημιουργών Δημήτρης Νικολακάκης κ.ά.
Σημ.: Σε προηγούμενο δημοσίευμα του γράφοντος “Μια όμορφη κοινωνική εκδήλωση”, στη φράση “μυρωδάτο κρασί συμπλήρωνε την ευωχία και δημιουργούσε ξεχωριστό κέφι” εκ παραδρομής η λέξη ευωχία έγινε ευτυχία.
