Το σύνδρομο της αποστασίας

ΕΙΝΑΙ περίεργη η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ στο ενδεχόμενο προεδρικής εκλογής – μετά την πρωτοβουλία ορισμένων βουλευτών (κυρίως ανεξάρτητων), για εκλογή ΠτΔ από την παρούσα Βουλή.
ΟΛΕΣ οι δημοσκοπήσεις αποκαλύπτουν ένα πράγμα: ο λαός δεν επιθυμεί ο κορυφαίος θεσμός της Δημοκρατίας να γίνεται… μπαλάκι και άθυρμα κομματικών σκοπιμοτήτων!
ΟΙ ΒΟΛΕΣ μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ για “αποστασία” εναντίον όσων συμβάλλουν στην εξασφάλιση των 180 ψήφων, δεν πείθουν το λαό. Που, με τη σειρά του, αναρωτιέται αν δεν θα λογιστεί ως “αποστασία” και η “πάση θυσία” εξεύρεση των 121 βουλευτών από τον ΣΥΡΙΖΑ, για να μη ψηφιστεί ΠτΔ!
ΕΤΣΙ, η με κάθε κόστος και θυσία προσφυγή σε εθνικές εκλογές που επιδιώκει η αξιωματική αντιπολίτευση (το momentum των δημοσκοπήσεων, βλέπετε) ελπίζουμε πως γίνεται για “να σωθεί ο τόπος”. Όχι, για να συντηρείται η παλαιοκομματική νοοτροπία που θέλει την κάθε αντιπολίτευση να θέτει ως σκοπό της την υφαρπαγή της εξουσίας. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, με οποιαδήποτε κυβέρνηση η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση επιθυμεί εκλογές!
ΟΣΟ για τα περί αποστασίας (αλλά και τα περί “κουμπαράδων” του κ. Σκουρλέτη) που παραπέμπουν σε χρηματισμό βουλευτών, όλα αυτά δεν μας παραπέμπουν σε “αλήστου μνήμης” εποχές;
Δεν γννώριζε η αξιωματική αντιπολίτευση ότι οι σχετικές, χωρίς στοιχεία κατηγορίες, θα φόρτιζαν πολιτικά το κλίμα και θα προκαλούσαν ανησυχία και αισθήματα ανασφάλειας στους δανειστές, που έτσι εντείνουν τις πιέσεις τους προς την Ελλάδα; Οι ξένοι μάς βλέπουν ως συνολική εθνική οντότητα και όχι με τα κομματικά χρώματα για τα οποία -δήθεν- σκοτωνόμαστε εμείς.
ΜΗΠΩΣ τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται εγκλωβισμένος στις μαξιμαλιστικές επιλογές του (όξυνση, αδιαλλαξία και ρήξη), σ’ ό,τι αφορά την προεδρική εκλογή (και όχι μόνο), χωρίς πια να μπορεί να κάνει πίσω;