Βραβείο την Αγάπη σας, άλλο πράμα δε θέλω
Και θα πετώ στον ουρανό, παρέα των Αγγέλω…
Θέλω να πω ευχαριστώ, αλλά δε θα δεχθώ αυτή την τιμή που μου έκανε η καθ’όλα αξιοσέβαστη επιτροπή, παρά μόνο για να τη μεταβιβάσω σε όσους επώνυμους και ανώνυμους ακούραστα καλλιέργησαν και δίδαξαν στις επόμενες γενιές και στην ελαχιστότητά μου, την αγάπη για τις αξίες και τα ιδεώδη του γένους μας, με τον ιδιαίτερο τρόπο που την εκφράζουμε εδώ στη Δυτική Κρήτη.
Σ’ αυτούς ανάμεσα λάμπουν ολόφωτοι οι άνθρωποι της θυσίας, μάρτυρες και ήρωες των πολεμικών περιόδων- όπως ο τιμώμενος στο συνέδριο και τον διαγωνισμό Κωνσταντίνος Μάνος- αλλά και των ειρηνικών περιόδων, που οι άνθρωποι αγωνίζονταν στον σκληρό αγώνα της επιβίωσης και της ανοικοδόμησης της Πατρίδας, πάντοτε ενθυμούμενοι και ευγνωμόνως τιμώντας, εμπνεόμενοι και τραγουδώντας τα κατορθώματα, τη λεβεντιά και την αυτοθυσία όσων αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν.
Σ’ αυτούς τους ανώνυμους, με ιδιαίτερη συγκίνηση τοποθετώ τον μακαριστό πατέρα μου- γεννήθηκε το 1911 στα Μεσκλά, αγωνίστηκε σε όλους τους αγώνες της ζωής, από τα βουνά της Αλβανίας ως την Εθνική Αντίσταση και μετά στον τίμιο αγώνα και την βιοπάλη, ως την κοίμηση του, το 1988. Τον ευχαριστώ γιατί από μικρό παιδί μου δίδαξε τις μεγάλες αλήθειες με τη θυσία του και το τραγούδι του.
Ακόμα ευχαριστώ τις παραδοσιακές παρέες και συλλόγους που μέχρι σήμερα αποτελούν το ζωντανό μου περιβάλλον, με τον γνωστό, ιδιαίτερο τρόπο έκφρασης σε κάθε συντροφιά που γίνεται, που το ριζίτικο και η μαντινάδα επιμένουν να δίνουν στην πεζή καθημερινότητά μας τη μεγαλειώδη ομορφιά που έχουν οι απάτητες κορυφές των Λευκών Ορέων και του Ψηλορείτη.
Για όλα αυτά και πάλι σας ευχαριστώ και μαζί ευχαριστώ και όλους όσοι ήρθαν να μετάσχουν στην κοινή χαρά της συνάντησης μας, σε τούτο το πανηγύρι της ζωής που δεν τελειώνει ποτέ γιατί έχει μέσα του τον Ήλιο και το Αέρα, τα Βουνά και τα Λαγκάδια, το χορό και το τραγούδι, το Ντουφέκι και το Σπαθί και δεν τελειώνει ποτέ το πανηγύρι αυτό γιατί έχει σκέπη του το Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους Μάρτυρες και Ήρωες μας .Όσες και να ναι οι δυσκολίες των ημερών μας- η λεγόμενη «κρίση», η παράδοση στην εικονική πραγματικότητα της τηλεόρασης και του διαδικτύου, ο συστηματικός αφελληνισμός των σχολείων και ο εκμαυλισμός της νεολαίας και άλλα πολλά-δεν θα μπορέσουν όμως να μας αλώσουν ολοκληρωτικά, παρά μόνον όταν εμείς σταματήσουμε τον αγώνα μας και παραδοθούμε.
Εύχομαι να μας δίνει ο Θεός τη δύναμη, με όλα τα ανίκητα όπλα του Πολιτισμού της Ιστορίας και της Παράδοσής μας, να καλλιεργούμε τη γη των προγόνων μας, να βόσκουμε στα βουνά και στους κάμπους, να τρυγούμε τα αμπέλια μας, στις συντροφιές μας να τραγουδούμε και να χορεύουμε τα πανάρχαια τραγούδια και τους χορούς μας, να κρατάμε πάντα ψηλά τη σημαία των ιδεωδών μας, της πίστης και της πατρίδας μας και να μαθαίνουμε με κάθε πρόσφορο μέσο στα παιδιά μας τους δρόμους και τους τρόπους για να μένει κανείς λεύτερος, όταν όλα γύρω φαίνεται να έχουν αλωθεί.
Ευχαριστώ.
Σημ.: Το κείμενο αποτελεί τον χαιρετισμό του γράφοντος που δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στην τελετή βράβευσης μαντινάδας και ριζίτικου για τον Κωνσταντίνο Μάνο στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων Κυριακή 4 Δεκεμβρίου.
