“Σινεμά ο Παράδεισος”

Ο πρωταγωνιστής, Σαλβατόρε Ντε Βίτο, στέκεται συντετριμμένος μπροστά στο κτήριο που στέγαζε το “Σινεμά ο Παράδεισος” καθώς κατεδαφίζεται.
Μαζί γκρεμίζονται και οι παιδικές αναμνήσεις  συνδεδεμένες με τον χώρο αυτό… το ξύλο από τη μητέρα του γιατί ξόδεψε για το εισιτήριο τα χρήματα που του έδωσε για να αγοράσει γάλα, το πρώτο φιλί και ο μεγάλος έρωτας στην καμπίνα προβολής, η αληθινή φιλία με τον χειριστή του μηχανήματος προβολής τον Αλφρέδο.
Στο πρόσωπό του διακρίνεται η θλίψη, το δάγκωμα των χειλιών, τα μάτια του που συγκρατούν τα δάκρυα με δυσκολία… όλα αποτυπώνονται μαεστρικά από τον σκηνοθέτη Τ. Τορνατόρε στο “Σινεμά ο Παράδεισος” του 1988.
Ενα “Σινεμά ο Παράδεισος” και η ζωή μας, μια δεκαετία τώρα. Φάγαμε ξύλο από “φίλους” και “συμμάχους”, χάσαμε φιλίες, κλάψαμε για τις ήττες μας, γκρεμίσθηκε ένας ολόκληρος κόσμος γύρω μας.
Παράλληλα γιορτάσαμε τις μικρές έστω νίκες μας, ξαναερωτευθήκαμε πρόσωπα και πράγματα, ξεκινήσαμε να σκεφτόμαστε ορθολογικότερα και “ορθολογικότερα”, να παλεύουμε πάντα για τις ουτοπίες και τις “ουτοπίες”, να αναζητούμε τον πιο ασφαλή δρόμο ανάμεσα στις σύγχρονες “Σκύλες” και τις “Χάρυβδες”. Και χωρίς όλα τα παραπάνω να έχουν τελειώσει, νέες φουρτούνες και νέες καταιγίδες, σε θάλασσες που δεν ταξιδέψαμε ποτέ. Στις νέες δοκιμασίες ας κρατήσουμε το χαμόγελο του πρωταγωνιστή του “Σινεμά ο Παράδεισος” στην τελευταία σκηνή καθώς παρακολουθεί το βίντεο με τα δεκάδες κινηματογραφικά φιλιά που είχε συλλέξει για χάριν του, ο φίλος του ο Αλφρέδο.
Φιλιά που είχαν “κοπεί” από την μεταπολεμική σεμνότυφη λογοκρισία και που του τα άφησε όλα συγκεντρωμένα σε μια κόπια…