«Ανεμον σπείρουν και καταιγίδα θερίζουν οι αμαρτωλοί» (Ωσηέ 8, 7).
Τα παραπάνω λόγια του προφήτου Ωσηέ, με διαχρονική ισχύ, μας θυμίζουν, αλλά και αιτιολογούν τη δεινή πραγματικότητα που ζούμε, ιδίως οι λεγόμενες «προηγμένες χώρες» μεταξύ των οποίων και η καταποντιζόμενη για τις αμαρτίες της και ειδικά των εκάστοτε ανθρώπων της όποιας εξουσίας, Ελλάδα. Το ξέρουμε ότι δεν φταίνε μόνο αυτοί, κυρίως όμως αυτοί. Είναι του φυσικού μας φαίνεται έτσι νομίζουμε. Ετσι να πολιτευόμαστε. Μέσα στο ψέμα, στη μίζα και στην απάτη. Μας το υπενθυμίζει και ο Θουκυδίδης «άπαντες πεφύκασι και ιδία δημοσία αμαρτάνειν» (= όλοι εκ φύσεως σφάλλουν και ως ιδιώτες και ως πολίτες). Ομως, μη στηριζόμαστε σ’ αυτά και δικαιολογούμε ό,τι αμαρτωλό και ό,τι παράνομο πράττουμε. Γι’ αυτό ο Δαβίδ θα μας προτρέπει, ελέγχοντάς μας συγχρόνως. «Μη εκκλίνης την καρδίαν μου (παρακαλεί τον Θεό) εις λόγους πονηρίας, του προφασίζεσθαι προφάσεις εν αμαρτίαις» (Ψαλμ. 140, 4). Ετσι τα φορτώνουν όσοι αμαρτάνουν και μάλιστα εις βάρος των άλλων, εις βάρος του λαού. Π
ροφάσεις, δικαιολογίες, μεταφορτώσεις των κακοπραγιών τους σε άλλους, κάτι άλλωστε που ζούμε καθημερινά. Ναι, η αμαρτία, η όποια αμαρτία. Η όποια παράβαση και η όποια παρακοή, η οποία βέβαια πληρώνεται και το κακό είναι ότι δεν την πληρώνεται ο δράστης (ο αμαρτωλός), αλλά την πληρώνουν οι άλλοι. Και, ανάμεσα στα άλλα που σχετίζονται με την αμαρτία, θα ήθελα, λόγω του περιορισμένου χώρου να αναφερθώ μονάχα σε ένα σημείο: την επίδρασή της πάνω στον άνθρωπο.
Η αμαρτία πρώτον: Πληγώνει το σώμα μας. Το αρρωσταίνει, το παραμορφώνει, το παραλύει και πολλάκις το οδηγεί στον θάνατο. Να θυμηθούμε πάνω σ’ αυτό, ειδικότερα στην παράλυση, το θαύμα της θεραπείας του παραλύτου στην Προβατική κολυμβήθρα που μετά τη θεραπεία του, του είπε «ίδε υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε ίνα μη χείρον σοι τι γένηται» (Ιωαν. 5, 15). Πολλές αρρώστιες οφείλονται και στην αμαρτωλή και άτακτη ζωή μας. Πολλά μας παραστρατήματα μέχρι και εγκλήματα, τα πληρώνουμε και σ’ αυτό τον κόσμο, ίνα επαληθεύσουν και τα λόγια του Αποστόλου Παύλου «πάσα παράβασις και παρακοή έλαβεν ένδικον μισθαποδοσίαν» (Εβρ. 2, 2).
Δεύτερον: Η αμαρτία διαφθείρει τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Τον βλέπουμε από μακριά. Δεν είναι το ευωδιαστό λουλούδι. Δεν τον χαιρόμαστε. Μόνος του απωθείται από εμάς. Οπτικά και ακουστικά είναι αποτρόπαιος. Βρίζει, ασχημονεί, αισχρολογεί, συμπεριφέρεται χυδαιότατα. Τα λόγια του είναι μεστά ακαθαρσίας. Σκέτος οχετός. Η γλυκύτητα και η πραότητα. Η ευγένεια και η σωφροσύνη λείπουν από αυτόν. Και το κακό αυτό δυστυχώς συναντάται σε όλες τις ηλικίες. Σπανίως χαιρόμαστε τους συνανθρώπους μας. Οι περισσότεροι μάς απωθούν με τη δυσοσμία και την κακοσμία του χαρακτήρα τους και της απάνθρωπης μέχρι και επαίσχυντης συμπεριφοράς τους. Πώς να χαρείς μια τέτοια συνύπαρξη;
Τρίτον: …Και έτσι το δράμα της αμαρτίας, τα «οψώνια της αμαρτίας» όπως θα πει ο Απόστολος Παύλος (Ρωμ. 6, 23) ή καλύτερα του αμαρτωλού, είναι ότι αυτός ο άνθρωπος, δημιουργεί, με την αμαρτωλή και άτακτη ζωή του, οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα και δράματα. Ατακτος, επεισοδιακός στο σπίτι, το ίδιο και στην κοινωνία. Φιλονικίες, διαπληκτισμοί, ξυλοδαρμοί και μαχαιρώματα και κάποιος τάφος να περιμένει το μελλοντικό θύμα του. Θρήνοι, πολλές φορές μόνο ενδοοικογενειακοί «διά τον φόβον των Ιουδαίων». Προβλήματα τραγικά, θρήνοι και κοπετοί, θύματα αθώα και ανυπεράσπιστα, ένα ταραγμένο και φουρτουνιασμένο πέλαγος με πολλούς ναυαγούς και συντρίμμια, αντί για ένα απάνεμο λιμάνι.
Η αμαρτία συνταράζει. Γκρεμίζει. Ανατρέπει ισορροπίες και ασχημίζει τις ομορφιές της ζωής. Ματώνει καρδιές και σπάει χρυσές αλυσίδες αγάπης και λατρείας. Ενα σκουλήκι που κατατρώγει και καταρρακώνει ό,τι όμορφο, γλυκό κι αληθινό που φυτρώνει στην ανθρώπινη ζωή. Μια ανελέητη καταιγίδα, ακόμα και στο καλοκαίρι, που τα πάντα παρασύρει και γκρεμίζει και κατακαίει. Κρίμα, μια αμαρτία να καταστρέφει το παν και να απανθρωποιεί τον άνθρωπο!
