Συναίσθημα και πολιτική

ΤΟ ΝΕΑΡΟΝ της ηλικίας, αλλά και το ανέλπιστο της πρωθυπουργίας του -μάλιστα σε δυσκολότατες για τη χώρα συνθήκες- σίγουρα έχουν φορτίσει υπέρμετρα την ψυχοσύνθεση του κ. Τσίπρα. ΕΤΣΙ, δικαιολογείται η συγκινησιακή εικόνα που παρουσίασε στη Βουλή εκθέτοντας τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του. Μάλιστα με τόνους δικαιολογημένης πατριωτικής έξαρσης: “ΖΟΥΜΕ ιστορικές στιγμές -είπε. Στις συνταρακτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, την τελευταία λέξη και σφραγίδα, την έβαλε ο ελληνικός λαός. Δεν έκανε ανάθεση ευθύνης. Έκανε κατάθεση ψυχής. Δεν εξουσιοδότησε κανέναν. Πήρε την τύχη στα χέρια του. Δεν καταψήφισε. Τίμησε τις προηγούμενες γενιές που αντιστάθηκαν και αναστήσανε αυτόν τον τόπο και αποταμίευσε ελπίδα για τις γενιές που έρχονται. Δεν αψήφησε απλά τους εκβιασμούς και τα τελεσίγραφα. Όρθωσε το ανάστημά του. “ΣΕ ΑΥΤΟΝ τον λαό αξίζει μόνο σεβασμός. Του αξίζει να περπατά περήφανος, του αξίζει να ζει με αξιοπρέπεια. Η σημερινή κυβέρνηση μπορεί απλά να είναι η φωνή αυτού του λαού. Στην τιμή, στην ιστορία και το πολιτισμό που κουβαλά αυτός ο λαός στις αποσκευές του, εμείς μόνο η θέλησή του μπορούμε να είμαστε. “ΓΙ’ αυτό και δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε την ιστορία μας. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε την αξιοπρέπεια του λαού. Αυτά είναι ιερές και αδιαπραγμάτευτες αξίες. “ΕΙΜΑΣΤΕ σάρκα από την σάρκα αυτού του λαού, ερχόμαστε μέσα από τις σελίδες της ιστορίας αυτού του λαού, αυτόν τον λαό θα υπηρετήσουμε. Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας. Σε αυτό το Σύνταγμα ορκιστήκαμε, αυτό θα υπηρετήσουμε.” … ΕΙΝΑΙ γεγονός πως, ως λαός, είμαστε περισσότερο συναισθηματικοί από όσο πρέπει. Αν και είμαστε η χώρα που γέννησε τον ορθό λόγο, τις περισσότερες φορές συμπεριφερόμαστε με το συναίσθημα. Θυμηθείτε το δάκρυ του Κων/νου Καραμανλή, του πρεσβύτερου, σχετικά με το όνομα της Μακεδονίας. Αυτός ο ανατολίτικος συναισθηματισμός στην πολιτική, οδηγεί πολλές φορές σε καταστροφικά διλήμματα. ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ πως στο ΣΥΡΙΖΑ θα επικρατήσουν οι εχέφρονες και όχι οι ευρωσκεπτικιστές που μας θέλουν έξω από την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Και δεν μπορούμε εσαεί να χωρίζουμε τους Ευρωπαίου σε φιλέλληνες και ανθέλληνες. Δεν μπορεί συνεχώς να λέμε πως μας φταίνε “οι άλλοι” λαϊκίζοντας. Διότι, ωραίος μεν ο λαϊκισμός, αλλά “αποδίδει” μόνο ψήφους. Όχι αποτέλεσμα. Οι λαϊκισμοί που βασίζονται στη συναισθηματική ανωριμότητα του (κάθε) λαού αποτελούν πηγή εκμετάλλευσης της βούλησής του από όλα τα πολιτικά κόμματα. ΣΕ ΚΡΙΣΙΜΕΣ καταστάσεις, όπως είναι η εξωτερική μας πολιτική τώρα, δεν χωρούν “διγλωσσίες” και αυθορμητισμοί. Ο άκριτος ενθουσιασμός και το άμετρο πολιτικό πάθος είναι κακοί σύμβουλοι. «Δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια, μόνον συμφέροντα», υποστήριζε ο Ελευθέριος Βενιζέλος -και όχι μόνο. Κι αυτό ας το έχουν υπόψη τους όλοι οι εκπρόσωποί μας που επισκέπτονται τις αυλές του κόσμου.