Συναισθηματικές φορτίσεις

«Ιούνιος 2015 σχολικές γιορτές, ετήσιας απόδοσης έργου μάθησης».
Τέλος σχολικής περιόδου, 12 Ιουνίου, στο 9ο Δημοτικό Σχολείο. Γιορτή χαράς και παιδιών. Γιορτή απολογισμού των δασκάλων. Παρουσία στη γιορτή, οι κηδεμόνες γονείς των παιδιών. Συμμετοχή σ’ αυτή τη γιορτή, με συναισθηματική φόρτιση οι γονείς των γονιών των παιδιών και των δασκάλων (παππούδες – γιαγιάδες). Τρεις γενιές συνύπαρξη. Τα παιδιά που ετοιμάζονται για να πορευτούν στη ζωή. Οι γονείς και οι δάσκαλοι, που σηκώνουν το βάρος της ευθύνης της πορείας των παιδιών. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες με την παρουσία τους, φορτισμένοι με σύνθετα συναισθήματα, χαίρονται για τα επιτεύγματα και εύχονται, ανταπόκριση στα επιδιωκόμενα και ζητούμενα όλων (γονιών, δασκάλων, παιδιών). Στο συγκινησιακό δάκρυ, σε ένα αγκάλιασμα μιας κυρίας, μαμάς και δασκάλας, ακούγεται να λέγεται, καμάρωσε παππού… καμάρωσε. Πόσα πολλά συμβόλιζε το αγκάλιασμα, πόσα πολλά λέει το καμάρωσε, στον παππού.
Σύντομη αναφορά της πορείας του εγγονού, που τώρα αφήνει το Δημοτικό και πάει στο Γυμνάσιο. Πριν οκτώ (8) χρόνια, προνήπιο – νήπιο, η εν λόγω μαμά και κυρία των παιδιών, διαμόρφωνε με τον τρόπο της, εξελισσόμενες προσωπικότητες, αυτά τα παιδιά. Ναι, κυρία, κυρία αυτών των παιδιών, αυτή είναι η αλήθεια, που θα συνοδεύει τα παιδιά.
Ένας παππούς, συνεπής στην ώρα του, που τα τότε νηπιάκια πήγαινε και τα έπαιρνε από τα χέρια της κυρίας, ταξιδεύει στο χθες, το σήμερα και το αύριο της πορείας των παιδιών, διαλογιζόμενος. Με ταχύτητα χρόνου και νου, παρακολουθείται η καλλιέργεια γνώσεων και συνειδήσεων από τον παππού, τον οραματιστή. Στη γιορτή, μπαμπάδες και μαμάδες, με τα φωτογραφικά σύνεργα, απεικόνιζαν κάθε κίνηση των κανακαριών τους. Παππούδες και γιαγιάδες δεν χόρταιναν να βλέπουν παιχνιδίσματα παιδιών και χαρές δασκάλων και γονιών. Κάποτε ο παππούς είπε: Ξεσκόλισα από το νηπιαγωγείο. Τώρα, φορτισμένος συναισθήματα λέει: Είμαι στη μέση του ξεσκολίσματος από το δημοτικό, διότι υπάρχει και συνέχεια και υπομένω.